«Θέλω το φιλί σου» ψιθύρισες, θυμάσαι;
Και εγώ δεν μίλησα, μόνο σε κοίταξα.
Και εσύ δεν είπες τίποτε άλλο, μόνο όρμησες.
Χωρίς τη διαύγεια της λογικής.
Αυτή δε χωρούσε στη στιγμή.
Σταμάτησες να διεκδικείς ό,τι δεν σου ανήκε και
απαίτησες όσα η σκέψη έκανε εικόνες και συναισθήματα. Σταμάτησες να προσποιείσαι πως ήταν απλή επιθυμία και παραδόθηκες στην ανάγκη για επαφή.
Σίγησαν τα ρολόγια και χάθηκε η αίσθηση του χρόνου.
Μόνο οι αισθήσεις μας άνοιξαν διάλογο.
Και είπαν, Θεέ μου, τόσα πολλά.
Οι σάρκες των χειλιών μας συναντήθηκαν με φόρα.
Οι γλώσσες μας μπερδεύτηκαν μεθυσμένες από προσμονή.
Οι αναπνοές μας χάθηκαν στην έξαψη. Οι ανάσες μας κόπηκαν στη μέση.
Τα στήθη ρίγησαν, τα γόνατα λύγισαν, τα χέρια μπερδεύτηκαν.
Τα σώματα αναζήτησαν την αλήθεια της γύμνια τους.
Ύστερα ήρθε η ένταση, άλλοτε ζωώδης κι άλλοτε τρυφερή. Ένιωσες τα «σε θέλω» μου που είχαν χαθεί σε σιωπές.
Ένιωσα τα «μείνε λίγο ακόμη» σου που είχαν πνιγεί σε γέλια αμηχανίας.
Νύχτα ήταν, θυμάσαι;
Νύχτα ενοχική, νύχτα δική μας. «Θέλω το φιλί σου» ψιθύρισες, θυμάσαι;
Φιλί ευλαβικό σε χείλη κολασμένα.
Παράδεισος της γης σε φόντο ζοφερό.
Πάλεψε ο Έρωτας τον Έρεβο.
Το φως με το σκοτάδι.
Η μέρα με τη νύχτα.
Και έμεινε η στιγμή.
Στιγμή στο μαζί, για το φιλί.
«Σε θέλω» ψιθύρισες την ώρα που χάραζε.
«Σε θέλω» απάντησα την ώρα που γύρευα ξανά τα χείλη σου.
Η νύχτα στάθηκε, η μέρα άργησε, ο πόθος δεν έσβησε.
Έμεινε το φιλί.
Μετέωρο στο πριν και το μετά.
Να ζητά όση αμαρτία μπορούσε να πάρει.
Ήταν νύχτα όταν μου πήρες το φιλί. Ξημέρωσε κι ακόμη το ζητάω…
Πανε μερες τωρα που νιωθω ολο κατι να με τρωει,κατι να με πνιγει και να θελει να ουρλιαξει. Οχι προς συγκεκριμενη κατευθυνση,χωρις συγκεκριμενο λογο. Προσπαθω να κατανοησω τι ειναι αυτο που να με πνιγει τοσο πολυ αλλα για πρωτη φορα δε βγαζω ουτε εγω η ιδια ακρη. Περιμενω απλα να περασει και αυτο-χωρις να ξερω τι ειναι-οπως ολα τα αλλα. Οι μερες ομως περνανε και "αυτο" δε περναει. Και εχω βαρεθει τα ιδια και τα ιδια χαλια. Αλλο ενα τσιγαρο,αλλο ενα ποτο και ξεφυσαω. Μονιμος κατοικος πανω στο στηθος αυτο το βαρος που δε λεει να φυγει. Δεν ξερω αν ειναι καποιος οιωνος,θελω απλα να φυγει.
Λαθη πολλα και επαναλαμβανομενα. Ισως να φταιει και η συγκεκριμενη επαφη,ποιος ξερει. Για λεπτα ειμαι καλα. Στο τελος καταληγω χαλια. Κακα χαλια, Αλλα δε μου φτανει η μια φορα και οι τοσες μερες που εχουν περασει. Θελω να πεισω τον εαυτο μου οτι δεν φταιει αυτο. Και καπως ετσι καταληγω παλι στο "αλλη μια φορα.." και εχουν ερθει ηδη τρεις. Επικινδυνο παιχνιδι παιζω και το ξερω. Παιχνιδι που στο τελος η θα το κερδισω η θα με καταστρεψει ολοσχερως. Και δε μπορω να μιλησω και σε κανενα γιατι κανεις δε θα καταλαβει. Οχι,δεν κατηγορω τους αλλους. Εγω απλα νιωθω ανικανη να το εξηγησω. Ουτε στον ιδιο μου τον εαυτο δε μπορω,ποσο μαλλον στους αλλους.
Πολλοι ρωτανε καθημερινα τι εχω. Αλλοι ψαχνουν μια απαντηση κανοντας ασκοπες και αμετρητες ερωτησεις. Αλλοι καθονται και με κοιτανε και τη νιωθω στο βλεμμα τους την απορια. Αλλοι παλι απλα δε λενε τιποτα και μενουν αμετοχοι. Ισως και να τους προτιμω αυτους τελικα. Καμια απορια,τιποτα να προσθεσουν και τιποτα να αφαιρεσουν απο τα λογια τους μη τυχον και αντιμετωπισουν την ξαφνικη οργη μου. Συνεχιζουν κανονικα τις συζητησεις τους,ψαχνουν και ενα θεμα προς αναλυση και βλεποντας οτι ξεχνιεμαι μενουν ηρεμοι. Και αυτοι και εγω.
Μερικοι ανθρωποι εχουν την ικανοτητα να σε ηρεμουν. Απο οτιδηποτε και αν σου συμβαινει. Αναρωτιεμαι πως το κανουν και πως μπορουν να βρουν αυτη τη χρυση τομη. Πολλοι θα πουν οτι ειναι αδιαφορια προς το συνανθρωπο και τα εκαστοτε θεματα που ισως τον προβληματιζουν. Εγω απλα θα το ονομασω χαρισμα. Χαρισμα γιατι με ολο αυτο το μπαχαλο που επικρατει μεσα στο μυαλο μου,εκεινοι μπορουν να με κανουν να ξεχνιεμαι. Αυτο μεχρι να επιστρεψω παλι σπιτι,να ανοιξω ενα μπουκαλι κρασι και να βυθιστω στις σκεψεις μου. Καπως ετσι θα με παρει το χαραμα αλλα λυση δε θα εχω βρει.. Γιατι καμια δεν θα ειναι ικανοποιητικη τελικα. Καμια δεν θα παει το μυαλο μου παραπερα και καμια δε θα αντανακλα στις επιθυμιες μου.
Οι επιθυμιες μου τελικα και η κοντρα που πηγαινω σε αυτες με εχουν οδηγησει σε αυτη την κατασταση. Η αρνηση να δεχτω καποια πραγματα και ο "πολεμος" τριγυρω μου με εχουν φτασει σε αυτο το σημειο. Σημειο που κοιταω τον εαυτο μου στον καθρεπτη και δε τον αναγνωριζω, Σημειο απο το οποιο παλευω τοσες μερες να ξεφυγω. Ανεπιτυχως. Θα ερθει παλι το αυριο και θα κανω με μαθηματικη πλεον ακριβεια το ιδιο "λαθος". Το βραδυ θα αποφασισω οτι παιζω επικινδυνο παιχνιδι και οτι πρεπει απλα να παραδωσω τα οπλα. Το πρωι παλι θα ξημερωσει ενα "ιδιο αυριο".. Μια βδομαδα εχει πια αλλα καποια αλλαγη δεν υπαρχει. Για ενα ηλιθιο λογο πλεον ακομα και οι σκεψεις μου εχουν γινει μια συνηθεια. Και δε θα κρυφτω.τις εχω αγαπησει. Ειναι το μονο σταθερο που υπαρχει αυτη την περιοδο στη ζωη μου να με απασχολει και να ειναι κομματι του εαυτου μου.
Ειναι ομως καιρος να γινω καλα και αυτο το αυριο που θα ερθει δε θελω να ειναι το ιδιο. Μια αποφαση ειναι ολα και αυτη τη φορα πρεπει να την παρω. Ισως μεχρι το πρωι να αναγκαστω να αντιμετωπισω ολους μου τους φοβους. Ισως μεχρι το πρωι να παρω απαντησεις σε πολλα. Ισως μεχρι το πρωι να εχουν αλλαξει τα παντα μεσα μου,γυρω μου,στις συνηθειες μου. Ισως παλι να ξυπνησω και να ειμαι μια χαρα συνεχιζοντας κανονικα,ξεγελωντας τον εαυτο μου οτι ηταν μια φαση που παει-περασε. "Ξεγελωντας" γραφω και χαμογελαω που αναγνωριζω μια λυση τελικα. Ειναι η μοναδικη ικανοποιητικη και ακινδυνη λυση που θα πρεπει να ακολουθησω. Το ποσο θα κρατησει δε το ξερω και τις συνεπειες που θα χρειαστει καποια στιγμη να αντιμετωπισω ακομα δεν τις εχω κατα νου. Το μονο σιγουρο ειναι οτι οσο προσπαθεις να ξεφυγεις απο κατι,τοσο εκεινο εμφανιζεται μπροστα σου. Και καθε φορα ειναι και χειροτερο. Η θα νικησω η θα νικηθω απο τον αλλο μου εαυτο... Οχι ομως αλλη μια ιδια μερα. Παιζω επικινδυνο παιχνιδι με τον εαυτο μου και φοβαμαι αρκετα για το αποτελεσμα. Ισως να μην εχει ερθει η ωρα για απαντησεις ή ισως εγω να μη μπορω να τις ενστερνιστω πληρως,οχι ακομα τουλαχιστον. Η θα τον ξεγελασω η θα με ξεγελασει.
Σβηνω γραφω και αντιλαμβανομαι πλεον οτι στις σκεψεις μου δεν υπαρχει καμια συνοχη. Πρωτη φορα διαβασα τα παραπανω που εχω γραψει και συνειδητοποιω οτι παρολο που γραφω το μυαλο μου δεν ειναι συγκεντρωμενο. Και αυτο ειναι κακο. Ειναι κακο να μην εχω τον ελεγχο ουτε σε αυτα που γραφω,ουτε σε αυτα που λεω,ουτε σε αυτα που σκεφτομαι. Το να χανω εγω τον ελεγχο ειναι οτι χειροτερο μπορει να μου συμβει και θυμαμαι λιγες φορες να εχει γινει.. Σημαινει οτι κατι κανω λαθος,οτι επετρεψα σε κατι αλλο να παρει τα ηνια και αυτο ειναι ηττα. Καθαρη ηττα. Τουλαχιστον για τον εαυτο μου.
Για αρχη λοιπον θα βαλω ακομα ενα ποτηρι κρασι,θα γελασω λιγακι που κοντευω να καταντησω αλκοολικη και αφου με λυπηθω,θα στριψω ενα τσιγαρο και θα αφησω τη σκεψη μου τελειως ελευθερη για πρωτη φορα να ψαξει απαντησεις. Αντικειμενικες και οχι υποκειμενικες. Οσο και αν πονεσω,οσα και αν κοστισουν. Μου το χρωσταω. Εξαλλου αργει να ξημερωσει σημερα και εχω απλετο χρονο μπροστα μου...
Δε θα μπω στην διαδικασια να σου στειλω μηνυμα γιατι καταλαβαινω οτι δεν εισαι καλα. Θα τα γραψω λοιπον εδω και θα ελπιζω οτι καποια στιγμη θα μπεις να τα διαβασεις,χωρις να νιωθω οτι χαλαω τη σιωπη σου. Χωρις να νιωθω οτι εγινα κουραστικη η πιεστικη. Ξερω πως ειναι να μην εισαι καλα,το εχω περασει και εγω. Και θα το περασω και αλλες φορες ακομα. Γιατι ετσι ειναι η ζωη,μεγαλες δοσεις ευτυχιας και μικρες-αλλα επωδυνες-δοσεις θανατου.
Πριν γραψω αυτη την αναρτηση ειδα οτι ανεβασες και εσυ. Μπηκα στη διαδικασια να το διαβασω αλλα η αναγνωση μου σταματησε μεχρι εκει που ηξερες οτι θα το διαβαζα και εγω. Οχι οτι δεν αντεχα να το διαβασω η οτι δεν ηθελα να ξερω απλα ηταν κατι καθαρα δικο σου. Ηταν μια καταθεση και δεν ηθελα να στη χαλασω με τον οποιοδηποτε τροπο. Εσυ θα ηθελες να την διαβασεις μεχρι τελους,εγω απλα εκανα πισω. Διαφορετικοι ανθρωποι,διαφορετικοι χαρακτηρες,διαφορετικοι χειρισμοι.
Ξερω οτι αντιδρας σα να μην εισαι εσυ και υποθετω οτι ξερω και τους λογους. Βασικα για να μη λεμε και μαλακιες,χθες μου παραδεχτηκες οτι βιωνεις μια απωλεια. Την δεχομαι,εν μερει την κατανοω και προσπαθω οσο μπορω στιγμες που δεν εισαι καλα να μη σου κρατησω την παραμικρη κακια. Εξαλλου δεν υπαρχει και λογος,δεν φταις εσυ και υπο αλλες συνθηκες θα ειχες την καταλληλη συμπεριφορα και τις καταλληλες λεξεις για να συμβουλεψεις και εμενα σε καποιο προβλημα μου. Απλα για καποιο λογο η μερα που θα εισαι καλα εχει αργησει παρα πολυ και με κανεις να πιστευω οτι εχω και εγω μεριδιο ευθυνης. Νιωθω οτι δεν εχω βρει ακομα τη χρυση τομη που θα σε κανει να δεις ενα βημα παραπερα,που σε ολα σου τα προβληματα-μπορει ναι μεν να μη σταματησουν να ειναι προβληματα-θα τα δεις με μια αλλη οπτικη γωνια και θα νιωσεις καλυτερα. Εστω και για λιγο.
Δε μ αρεσει να σε βλεπω και να σε ακουω ετσι. Αδιαφορω για τον τροπο που μου συμπεριφερεσαι μερικες φορες. Ειλικρινα ομως δε μπορω να σε βλεπω να εισαι ακομα πισω. Εχεις πιασει πατο και το ξερεις και εσυ αλλα γιατι ρε γαμωτο δε προσπαθεις να σωσεις λιγο τον εαυτο σου; Η αλλη πλευρα ειναι ευτυχισμενη,ειναι καλα. Πηρε οτι ηταν να παρει απο σενα και συνεχιζει να ζει. Εσυ απλα εχεις ξεχασει να ζεις,εσυ καθεσαι και πονας. Εσυ δε κανεις ουτε ενα βημα μπροστα για να πιαστεις απο μια σανιδα σωτηριας,για να ανασανεις λιγο. Σου αξιζει και εσενα μετα απο ολα αυτα που εχεις περασει. Γιατι δεν πιστευεις λιγο στον εαυτο σου; Γιατι δε καταλαβαινεις ποσο δυνατη μπορεις να γινεις;
Πιστεψε με. Εισαι δυνατη. Μπορει να θεωρεις τον εαυτο σου αδυναμο αλλα κανεις λαθος. Ηθελε δυναμη πολλη για να βγαλεις απο τη ζωη σου ενα ατομο που το εχεις αγαπησει και το εχεις ερωτευτει τρελα. Ηθελε δυναμη ακομα και οταν το ειχες στη ζωη σου να αλλαξεις ολο τον κοσμο γυρω σου μονο και μονο για να χωραει μεσα σ'αυτον αλλα και στα ματια του κοσμου, Ηθελε δυναμη να μαθεις τον εαυτο σου,να μαθεις τις αδυναμιες του και να αποβαλλεις σιγα σιγα ο,τι σου φαινοταν "ξενο", ο,τι σου φαινοταν οτι δε χωραει στον κοσμο που ειχες ονειρευτει εσυ. Ακομα δεν εχεις πειστει; Αν δεν αναγνωρισεις εσυ την δυναμη σου δε μπορω ουτε εγω,ουτε κανενας απο τον περιγυρο αλλα ουτε και καποιος ειδικος να σε βοηθησει. Ολα ξεκινανε απο μεσα μας και σε βλεπω οτι θες να αγωνιστεις για να εισαι καλα. Και αυτο μερικες φορες θεωρω οτι ειναι ενα μεγαλο βημα. Η θεληση για αλλαγη,η αναγκη για ζωη. Και οπως ειχα γραψει και παλιοτερα "και ας ξαναπεσω,θα ξανασηκωθω...και ας ξανακλαψω,θα ξαναγελασω...θα πεσω εννια και θα σηκωθω δεκα.."
Ολα αυτα τα σκαμπανεβασματα που εχεις ειναι φυσιολογικα λοιπον. Δε μπορεις να ανοιγοκλεισεις τα ματια σου και να τα εχεις διορθωσει ολα. Αν ηταν τοσο ευκολο θα σημαινε οτι απλα δεν ηταν αληθινο και μπορεσες ετσι απλα να πας παρακατω. Και ξερω οτι δεν ειναι ευκολο. Και ξερω ποσο πονας. Και ξερω οτι δεν αντεχεις να πονας. Αυτο ομως που δεν εχεις μαθει ακομα εσυ ειναι η εννοια του χρονου. Δωσε χρονο στο χρονο μικρη μου και ας νιωθεις οτι δε πηγαινεις μπροστα. Δωσε χρονο σε ολα αυτα τα κατακαθια που υπαρχουν μεσα σου να γινουν ωραιες αναμνησεις. Γιατι θα γινουν καποια στιγμη με το περασμα του χρονου,οταν θα τα σκεφτεσαι και θα χαμογελας που το εζησες και αυτο. Και μην ευχεσαι το κακο και τη δυστυχια για καποιους γιατι ετσι δε θα μπορεσεις να βρεις ποτε μεσα σου την γαληνη και παντα κατι θα σε κραταει στασιμη και δυστυχισμενη.
Πριν προλαβω να τελειωσω αυτη την αναρτηση μου εστειλες μηνυμα γεματη αποριες γιατι σημερα ειμαι ετσι. Θα σου πω για ακομα μια φορα οτι για μενα δεν υπαρχει λογος να αλλαξω σταση και συμπεριφορα απεναντι σου. Θα σου πω οτι καταλαβαινω οτι δε μπορω να σε βοηθησω και πολυ και θα παραδεχτω οτι δεν ξερω και τον τροπο πλεον να σε κανω να νιωσεις καλυτερα. Αυτο ομως δε σημαινει οτι θα σε βγαλω απο τη ζωη μου η θα επιλεξω τη φυγη οπως μου ζητησες να κανω χθες. Δεν ειναι λυση αυτη. Δεν κοιταω τον κωλο μου γιατι δεν εχω να παρω κατι απο σενα. Επιλεγω να σε ακουω και να σε νοιαζομαι γιατι εγω ετσι ειμαι. Γιατι δεν αφηνεις ενα ανθρωπο επειδη γινεται επιθετικος και καθρεπτιζει τα προβληματα του επανω σου. Με λιγη κατανοηση ολα φτιαχνουν και ολα ξεπερνιουνται. Και χιλιες φορες να ξεσπας εστω και με αυτον το τροπο παρα να τα κρατας μεσα σου. Καταλαβαινω,μην αγχωνεσαι και μην αναρωτιεσαι. Βιωματα και εμπειριες με οδηγησαν σε αυτο που ειμαι σημερα. Και ξερω πως ειναι να πονας,ξερω πως ειναι να χανεις τον εαυτο σου...
Επιλεγω λοιπον να μεινω διπλα σου χωρις να περιμενω ανταποδοση στο μελλον. Επιλεγω σε οτιδηποτε και αν χρειαστεις να προσπαθησω,οσο περναει απο το χερι μου,να σε βοηθησω. Επιλεγω πανω απο ολα,στιγμες που η συμπεριφορα σου δεν δικαιολογειται και τοσο,να εχω κατανοηση. Επιλεγω να μην εγκαταλειπω οταν ολοι οι υπολοιποι γυρω σου δεν αντεχουν αυτο που γινεσαι οταν δεν εισαι καλα. Δικες μου επιλογες,δικες μου και οι συνεπεις αν υπαρξουν. Δεν ξερω πως εχεις συνηθισει στη ζωη σου,δεν ξερω αν εχεις μαθει και εχεις αποδεκτει τη φυγη την αλλων αλλα εγω δεν ειμαι σαν τους αλλους. "Αν δεν με αντεχεις στα χειροτερα μου,τοτε σιγουρα δεν σου αξιζω στα καλυτερα μου".. Δεν ξερω αν χαιρεσαι που επιλεγω να ειμαι αυτος ο ανθρωπος αλλα συγνωμη που δε μπορω να γινω καποιος αλλος που ισως να ηθελες και να ειχες περισσοτερο αναγκη. Ας εκτιμηθει τουλαχιστον η προσπαθεια. Μια χαρη μονο: πιστεψε στον εαυτο σου και συνειδητοποιησε τη δυναμη σου. Δεξου την κυκλοθυμια που ειναι φυσιολογικο να υπαρχει και πιστεψε σε ενα καλυτερο αυριο γιατι σου αξιζει. Νιωσε την αλλαγη που ερχεται και χαμογελα επιτελους. Υπαρχουν ανθρωποι γυρω σου που σ'αγαπανε πολυ και που αξιζει να ζεις και να χαμογελας γι αυτους. Δωσε χρονο στο χρονο....
Για τα χειροτερα λοιπον που διανυουμε αλλα και για τα καλυτερα που θα ερθουν......και ας αργησουν λιγο. Για τα πιωματα και τα μεθυσια. Για τα δυνατα γελια και τις στιγμες απολυτης καφριλας. Για τη δυνατη μουσικη και τις βολτες με το αμαξι. Για την καταθλιψαρα και τα κλαματα. Για τα λαθη και τα σωστα. Για την αλλαγη και την αποδοχη. Για ο,τι νιωθεις οτι εισαι και για ο,τι γινεσαι. Για οσα θελεις και για οσα μπορεις. Για οσα αντεχεις και για οσα ζεις. Για ενα ρισκο και για ενα φοβο. Για το σημερα και το αυριο. Για ολα αυτα υπολογιζε και εμενα μεσα.
Εμεις,τα θελω μας και ο υπολοιπος κοσμος. Και παντα μια φραση με
πεντε μονο λεξουλες αλλα με μεγαλη σημασια «τι θα πει ο κοσμος»; Και εξαιτιας
αυτης της μικρης φρασης χασαμε το σημαντικοτερο απο ολα,τον εαυτο μας,μη τυχον
και μας πιασει στο στομα του ο κοσμος. Αυτος ομως ο εαυτος παντα θα ουρλιαζει μεσα
μας για ολα αυτα που θελησαμε αλλα ποτε δε καταφεραμε να πραγματοποιησουμε. Ολα
αυτα που ξεκινησαμε αλλα στο τελος τα παρατησαμε με το φοβο μιας ηττας. Με το
αιτιολογικο οτι η μαχη θα ειναι ανιση και δε θα μπορουσαμε να κερδισουμε,επιλεξαμε να χασουμε ενω
το τερμα ηταν απλα σε αποσταση αναπνοης. Χασαμε τη σημαντικοτερη μαχη,να ειμαστε ενταξει με τους εαυτους μας. Ο εαυτος μας και τα ονειρα του,αυτα
παντα θα μας καταδιωκουν. Παντα θα νιωθουμε το βλεμμα του πανω μας και το
σαρδονιο χαμογελο του να μας θυμιζει ποσα πολλα θελησαμε και ποσα λιγα πραξαμε.
Μα φυσικα,για να μη πει κατι ο κοσμος. Απο μικρα παιδια μαθαμε να
ονειρευομαστε. Παιζαμε παιχνιδια και μεσα σε δευτερολεπτα αποφασιζαμε τι
επαγγελμα θελουμε να ακολουθησουμε. Βλεπαμε παιδια να μαλωνουν και τρεχαμε να
βοηθησουμε λες και ημασταν μικροι θεοι. Νομιζα οτι μπορουμε να αλλαξουμε τον
κοσμο. Και οχι μονο το νομιζαμε αλλα το βασικοτερο,ειχαμε και πιστη στον εαυτο
μας. Ισως μερικες φορες η πιστη απλα ξεθωριαζει,σα μια παλια φωτογραφια των
παππουδων μας. Μια φωτογραφια με χιλιαδες αναμνησεις για να σου θυμιζει κατι...
Μια στιγμη,ενα συναισθημα,ενα προσωπο,ενα τοπιο...κατι που για σενα τοτε ηταν
σημαντικο και ομως πλεον,αν δεν ανατρεξεις να το δεις,δε θα μπορεσεις να το
θυμηθεις. Ετσι λοιπον και η πιστη,αδυναμη μπροστα στο μεγαλειο της αθλιοτητας του
κοσμου ξεχνιεται. Μπροστα στη μεγαλομανια και στην πλεονεξια μερικων να αποκτησουν
και αλλα,και αλλα...και αλλα. Να γινουν αλλοι,καποιοι αλλοι,διαφορετικοι τοσο πολυ πλεον που οταν θα
αντικρυσουν ξανα το ειδωλλο τους στον καθρεφτη να μη το αναγνωρισουν. Να
κρυφτουν πισω απο μασκες γιατι ειχαν ονειρα που δε μπορεσαν να τα
πραγματοποιησουν,ονειρα που μεσα τους παντα θα τους στοιχειωνουν. Ονειρα που αν
δεν τα ενεκρινε ο κοσμος δεν ησουν ανταξιος του και αυτοματα εμπαινες στο
περιθωριο. Ονειρα που δε καθησυχαζονται και δεν εξαγοραζονται με τιποτα
περισσοτερο παρα το μεγαλυτερο τιμημα,την εκπληρωση τους. Και η εκπληρωση παντα
ειναι ενα ξεβολεμα απο αυτα που εχεις συνηθισει,απο αυτα που εχεις συνηθισει
τους αλλους να συνηθιζουν.
Θυμαμαι μικρη ειχα ονειρα οπως ολοι. Ελεγα θα γινω αυτο η
οχι...αυτο. Και μετα βεβαιη φωναζα,ναι το αποφασισα,θα γινω αυτο. Και τελικα
τιποτα απο ολα αυτα που ηθελα δεν εγινα. Και οχι γιατι δε μπορεσα απλα γιατι
δεν ειχα πιστη στον εαυτο μου οτι μπορω να γινω. Αυτη η κινητηριος δυναμη
ελειπε απο μεσα μου παντα. Θες οι καταστασεις,θες οι συγκυριες,θες οι επιλογες
απλα επαψα να πιστευω στον εαυτο μου. Ερμαιο απλα των καταστασεων δεν πιστεψα
ποτε οτι μπορω να ανατρεψω τα δεδομενα,εξαλλου ποια ειμαι εγω για να το κανει
αυτο; Τι δυναμη εχω και τι θαυμα μπορει να γινει; Και τωρα επιτελους
καταλαβαινω το λαθος μου,δεν αλλαζα εγω αλλα περιμενα ολα τα υπολοιπα να
αλλαξουν λες και θα υπηρχε ενα μαγικο ραβδι που θα εκανε τα παντα γυρω μου γαληνια ξανα. Θα σταματουσε ο κοσμος και η
«υποτιθεμενη» κατακραυγη του. Εβρισκα αμετρητες δικαιολογιες στον εαυτο μου για
να μενω στασιμη,να μη προκαλεσω.(ειπαμε,μη πει κατι ο κοσμος.)
Σχολειο,οικογενεια,φιλιες,ερωτες. Περνουσαν αυτα και περνουσα
και εγω χωρις καμια πρωτοβουλια για μια στοιχειωδη αλλαγη που ισως με εβγαζε
απο το υποτιθεμενο αδιεξοδο. Ακινητη. Αμιλητη. Περιμενοντας μονο ενα θαυμα. Και
το θαυμα αργουσε....και η αλλαγη δεν ερχοταν....και εγω απογοητευομουν
περισσοτερο και.....σταματουσα ξανα. Σταματουσα και περιμενα με σταυρωμενα τα
χερια να περασει η μπορα χωρις να βραχω καν. Σιγα μη κουνησω απο τη θεση μου
και πεσουν πανω δυο-τρεις σταλες. Θα κατσω προστατευμενη και θα περιμενω....θα
περιμενω....και περιμενα. Μεχρι που σταματουσαν τα λογια. Δεν αρπαξα τη ζωη στα
χερια μου. Και τωρα δεκαπεντε χρονια μετα συνειδητοποιω τι αφησα να μου ξεφυγει
επειδη εγω δεν τολμουσα να αλλαξω. Επειδη δεν τολμουσα να ικανοποιησω το αλλο
μου "εγω" που μου φωναζε να σηκωθω,να τα διαλυσω ολα και πανω απο ολα
να ζησω τη ζωη που επιλεγω εγω και οχι τη ζωη που καποιοι αλλοι επελεξαν για
μενα. Οχι μια ζωη με πτυχια,αμαξια,συζυγο,εραστη,μοναξια μονο και μονο για να μη πει κατι ασχημο ο κοσμος αν δεν τα εκπληρωσω ολα αυτα. Οχι μια ζωη
δυστυχισμενη. Οχι μια ζωη γεματη ψεματα μονο και μονο για να γλυτωσω την «ποινη». Η ζωη ειναι δικη μου και οι επιλογες δικες μου. Καθε επιλογη εχει και μια συνεπεια που δεχομαι πλεον να την υποστω χωρις φοβο. Δεχομαι να
κανω λαθη που πραγματικα τα εχω ποθησει και ας πληγωθω. Δεχομαι να εμπιστευτω
ανθρωπους γιατι μπορει η απορριψη να ηταν μεγαλη μεσα απο την οικογενεια μου
αλλα αυτο δε σημαινει οτι θα καθομαι μια ζωη προστατευμενη μεσα στο καβουκι μου
και θα κλαιγομαι αποκομμενη απο ολους με το ενδεχομενο μιας μελλοντικης απορριψης. Δεχομαι στην ζωη μου πλεον ανθρωπους που μπορουν να με
οδηγησουν μπροστα και οχι πισω. Και πανω απο ολα,δεχομαι να πεσω εννια φορες
και να σηκωθω δεκα. Και ας ξαναπεσω,θα ξανασηκωθω. Και ας ξανακλαψω,θα
ξαναγελασω. Ολα οσα φοβηθηκα πραγματικα μη γινω ποτε αποφασιζω να τα
αντιμετωπισω γιατι ο φοβος μηπως τους μοιασω ειναι πραγματικα πολυ
μεγαλυτερος. Και ο κοσμος φανταζει αστειος μπροστα στα ονειρα μου ξαφνικα,τα λογια του ηχουν πλεον απο πολυ μακρυα και δε μου ενοχλουν τοσο τα αφτια. Ας ασχοληθει και αυτος με τιποτα αλλο,δε βαρεθηκε τοσα χρονια; Ολοι αυτοι που ανηκουν στο συνολο του κοσμου ας βρουν λιγη αληθινη πιστη,σαν αυτη που υπαρχει σε αιθουσες αναμονης χειρουργειων και ας αλλαξουν τον εαυτο τους γιατι απο τις πολλες μασκες τους εχουν πια ξεχασει να υποκρινονται τοσο καλα. Αλλιως μια αιωνια δυστυχια τους περιμενει και οσο και αν ασχολουνται με αλλους για να κρυψουν αυτο που τους ποναει,τοσο εκεινο θα ουρλιαζει να βγει στην επιφανεια.
Σε εσενα μιλαω λοιπον εαυτε
μου! Συγνωμη που τοσα χρονια παραμελησα τις δικιες σου αναγκες. Συγνωμη που
φοβηθηκα και που πιστεψα οτι μπορω να γινω αυτο που νομιζα οτι επρεπε να γινω η
που θελησαν αλλοι να με παροτρυνουν να γινω.. Συγνωμη που με επνιξαν οι
ανασφαλειες και τα προβληματα και δε σε ακουσα ποτε. Συγνωμη που εχασα την
πιστη μου σε ολα αυτα που εσυ ηξερες οτι μπορω να ανταπεξελθω και εγω
εθελοτυφλουσα. Συγνωμη που ενω ονειρευομασταν μαζι,οντας καποτε παιδια,εγω σε
πουλησα και ετρεξα σε εκεινα που με εκαναν να νιωθω ασφαλης. Συγνωμη που φορεσα
τη μασκα μου και κρυφτηκα πολλες φορες για να μη δουν πραγματικα τι ειμαι,για
να μη νιωσουν αυτα που νιωθω,για να μη με μαθουν. Νιωθω ηδη πιο δυνατη που μπορω
για μια φορα να σταθω στα ποδια μου και να κανω τις επιλογες μου.. και ας ειναι
λαθος...και ας στεναχωρησω πολλους. Χρονια παλευα για αυτους,ειναι ωρα λοιπον
να παλεψω για μενα. Καιρος ηταν η μεγαλυτερη αδυναμια μου να γινει δυναμη μου.
Καιρος να δεκτω εμενα οπως ειμαι και να υπερασπιστω τα ονειρα μου μεχρι τελους.
Και ας αποτυχω,θα ξερω οτι προσπαθησα για πρωτη φορα να ζησω και οχι να γινω
μια ξεθωριασμενη φωτογραφια χωρις ονειρα που θα στολιζει ενα αχρωμο τοιχο η θα
μεινει για παντα κλειδωμενη σε ενα συρταρι μεχρι να την αναζητησει καποιος...καποιος απο τον κοσμο για να προσθεσει ακομα δυο-τρια τελευταια λογια: "ηταν καλο παιδί αλλα ατυχο". Κρατειστε τις κολακειες και τη λυπηση για τους εαυτουληδες σας. Η τυχη και η ζωη μου ειναι στα χερια μου,όχι στα χερια αλλων που το μονο που μπορουν να κανουν ειναι να μου τις λερωσουν. Και οπως ειχα πει και καποτε,"σημασια δεν εχει ποτε γεννιεσαι αλλα ποτε
αρχιζεις να ζεις..." Ηρθε η ωρα να το κανουμε πραξη... Α.
Πρωτη αναρτηση και δε θα μπορουσε το θεμα του να ηταν αλλο παρα εσυ. Εσυ και μονο εσυ που λειπεις καθε μερα απο την υποτιθεμενη ευτυχισμενη ζωη μου. Τι μου λειπει αλλωστε,με ρωτανε ολοι. Και ξερεις ισως να εχουν και δικιο τελικα. Τι μου λειπει; Φιλους εχω,υγεια-δοξα τω θεω-εχω..."οικογενεια" εχω. Αλλα εσυ,πες μου αληθεια,εσυ που ξερεις περισσοτερο απο τον καθενα που συναναστρεφομαι καθημερινα,οικογενεια εχω; Μου την στερησεις χωρις να σου εχω φταιξει σε τιποτα. Απο μωρο παιδι βιωσα την πιο σημαντικη απορριψη στη ζωη μου. Μια απορριψη που κανεις και καμια αγκαλια δε μπορει να αντικαταστησει ποτε...οσα χρονια και αν περασουν.
Ξερεις προσπαθησα πολλες φορες να σε δικαιολογησω στο μυαλο μου αλλα ποτε στην πραγματικοτητα δεν μπορεσα να βρω μια τοσο καλη δικαιολογια,μια δικαιολογια που να ηταν αρκετη τις στιγμες που σε χρειαζομαι. Στιγμες που ενα χαδι και μια αγκαλια δικη σου θα ηταν αρκετη για να επουλωθει καθε μου πληγη,μικρη και μεγαλη. Απο γραντζουνιες πανω στα γονατα μου κατα την διαρκεια των παιδικων μου χρονων μεχρι και απογοητευσεις στην μετεπειτα ζωη μου. Ποτε δεν ησουν εκει και το "κατηγορω" ειναι μεγαλο και μεταξυ μας καθολου αδικο. Θα μου πεις οτι εμπλεξες,οτι δεν ηξερες,οτι δε μπορεσες να σταματησεις. Ποιος ομως ανθρωπος,αν θελει να λεγεται ανθρωπος,δε λυγιζει μπροστα σε παιδικα ματια που του ζητανε να μεινει λιγο ακομα; Δε ζητουσα να μεινεις για μια-δυο ωρες,σου ζητουσα να μεινεις για παντα. Ισως επειδη αυτο επεβαλλε η κοινωνια να κανεις,ισως επειδη αυτο ηταν το λογικο να γινει απο τη στιγμη που ηρθα σε αυτη τη ζωη. Να εμενες διπλα μου και να με εβλεπες να μεγαλωνω,να τσακωνομασταν επειδη θα γυριζα αργα τα βραδια,να διαφωνουσαμε για απλα καθημερινα πραγματα...να ακουγα κηρυγμα και να γκρινιαζα για τις τιμωριες που θα μου εβαζες. Τιμωρια. Αστεια λεξη. Με τιμωρησες αρκετα με την απουσια σου δε νομιζεις; Με τιμωρησες αρκετα με το να μπαινεις στη ζωη μου ξαφνικα οποτε γουσταρες εσυ και μετα παλι να εξαφανιζεσαι επειδη δεν αντεχες,επειδη σου "ελειπε".
Δε σε ξερω καθολου σαν ανθρωπο,επειδη εσυ δε μου αφησες τα περιθωρια να σε γνωρισω..να μαθω τις συνηθειες σου,τι σε νευριαζει,τι σιχαινεσαι πιο πολυ πανω σε αυτο τον κοσμο. Πιανω τον εαυτο μου πολλες φορες να αναρωτιεται πως ειναι δυνατον απο την στιγμη που δε σε γνωρισα να σε εχω τοσο πολυ αναγκη. Δεσμοι αιματος θα καταληξω και θα σωπασω. Και ενω θα θελω να σε παρω ενα τηλεφωνο να σε ακουσω,να σου πω "κοιτα πως μεγαλωσα και κοιτα ποσο σου μοιαζω" δε θα το κανω. Προφανως οχι επειδη δε θελω,απλα δεν εχω τον αριθμο σου για να σε αναζητησω. Ουτε τον αριθμο σου να ακουσω τη φωνη σου δε εχω και εχω ξεχασει πλεον την χροια σου. Εχω ξεχασει το γελιο και τη λυπη της φωνης σου. Λενε οτι οσο αφηνεις κατι αλλο τοσο σε αφηνει και αυτο. Τελικα ποιος απο τους δυο μας αφησε ποιον; Μεγαλη απορια το εχω,τουλαχιστον 20 χρονια τωρα,απο τοτε που αρχισα να καταλαβαινω.
Σα να ηταν χθες θυμαμαι φωνες και κλαματα..φασαριες και δυνατα χτυπηματα πορτας και μια σκια να απομακρυνεται. Θυμασαι οτι μια φορα,οταν ημουν τριων κοντεψα να πεθαινω εξαιτιας σου; Εγω ομολογω δε το θυμαμαι αλλα σε εχω ακουσει να μου το αφηγησε και εσυ και αλλοι που ηταν παροντες. Θυμασαι λοιπον που αντι να τρεξεις να με τραβηξεις και να με αγκαλιασεις ετρεξαν αλλοι; Θυμασαι που εσυ απλα κοιτουσες αμετοχη; Η δικαιολογια σου εκεινη τη στιγμη ηταν οτι απλα δε μπορουσες να αντιδρασεις. Μαλακιες. (α! να μια λεξη που εμαθα απο σενα οταν ολοι γυρω μου προσεχαν το λεξιλογιο τους για να γινω σωστος ανθρωπος για την κοινωνια,για να μη γινω εσυ.)
Πολλες φορες ακουσα τη φραση οτι ειμαι ιδια εσυ. Και πιο πολλες φορες πονεσα στο ακουσμα της. Και ακομα περισσοτερες προσπαθησα να αποδειξω οτι δεν ειμαι εσυ,οτι εγω δε θα ακολουθησω την ιδια πορεια με εσενα. Και μεχρι ενα σημειο δεν την ακολουθησα. Δεν εγινα ποτε καλη μαθητρια,οσο και αν ουρλιαζαν οι καθηγητες πανω απο το κεφαλι μου οτι ειμαι εξυπνη και οτι πρεπει να διαβαζω. Ποτε δεν εδειξα την αδυναμια μου στους ανθρωπους γιατι ηθελα να ειμαι δυνατη. Δυνατη και εγωιστρια. Ποτε δε διαλεξα τις κακες παρεες που θα με οδηγουσαν σε μια καταστροφη σαν τη δικη σου. Και το σημαντικοτερο ποτε δεν εδειξα αγαπη στην οικογενεια μου. Οχι οτι τους μισω-καθε αλλο-απλα δεν ηθελα να γινω σαν και εσενα και στο τελος να τους την στερησω. Ξερουμε και οι δυο οτι δεν θα αντεχαν τετοιο χτυπημα δευτερη φορα. Ολα αυτα απλα για να μη γινω σαν εσενα. Εσενα που δε σε γνωρισα ποτε πραγματικα για να κρινω σε τι πρεπει να σου μοιασω και σε τι οχι. Μερικες στιγμες το σκεφτομαι και βαζω τα γελια. Συγχωρα με.
Να σου πω ενα μυστικο; Ναι αρκετες φορες εγινα σαν εσενα,αρκετες φορες ρισκαρα να γινω σαν εσενα και αρκετες φορες παλεψα μεσα μου για να μη γινω. Φορες που ημουν πραγματικα πολυ αδυναμη για να χειριστω καταστασεις,φορες που αναζητησα το οτιδηποτε για να καταλαβω-εστω και με το λαθος τροπο-τι νιωθεις. Για να καταλαβω πως ειναι να ξεφευγεις και ολα σου τα προβληματα να ειναι ασημαντα εκεινη τη στιγμη. Και απο οτι ενιωσα και καταλαβα,πραγματικα μονο ο εαυτος μας μας ενδιαφερει εκεινη τη στιγμη. Τιποτα και κανενας αλλος πανω στη γη. Και καπου εκει φανηκε η τεραστια διαφορα μας. Εγω ημουν αρκετα πιο δυνατη απο εσενα για να σταματησω και να μη κλεισω συναισθηματικα. Ημουν αρκετα πιο δυνατη απο εσενα που μπορεσα να ενδιαφερθω για τους ανθρωπους γυρω μου και για το ποσο μεγαλο κακο θα τους προκαλουσε η "αδυναμια" μου.
Εχω γραψει αρκετες φορες για σενα... πανω σε κολλες που μετα εκαιγα γιατι ετσι ενιωθα οτι σε βγαζω απο μεσα μου και παλευα με τον εαυτο μου να σε ξεχασει. Και εσενα και τα οσα στερηθηκα εξαιτιας σου. Τις μνημες μου που καθε φορα που βλεπω τη μικρη μας,μου ξαναρχονται μια-μια στο μυαλο. Και αυτο ειναι κατι για το οποιο δε θα σε συγχωρεσω ποτε. Tοτε που εβαλες και εμενα στα δεκατεσσερα μου-ημουν μονο δεκατεσσερα ρε-να διεκδηκω ενα πλασμα που εξαιτιας σου ηρθε στη ζωη και εξαιτιας σου στερειται και παλι εσενα. Δε θα σου πω σε τι δοκιμασιες εβαλες ενα παιδι,αγεννητο ακομα,να περασει εξαιτιας σου. Τις ξερεις αλλωστε καλυτερα και φυσικα και γι αυτο εχεις μια γαμημενη δικαιολογια. Δε σε συγχωρω πανω απο ολα για το κακο που προκαλεσες σε ολους μας χωρις να σου φταιμε σε τιποτα.
Αν θες να μαθεις λοιπον μεγαλωσα και μεγαλωσα σωστα. Σιχαινομαι τις μπαμιες και το παγωτο φυστικι. Μου αρεσει να καθομαι ωρες και να ακουω μουσικη και κατα περιοδους περναω μια ψιλοκαταθληπτικη φαση(ισως και εξαιτιας σου). Οταν ειμαι αρρωστη γκρινιαζω υπερβολικα και δε με αντεχει ανθρωπος. Μου αρεσει το αλκοολ παρα πολυ και σε οποια μαλακια και αν μου προτεινουν ειμαι μεσα. Σε λογικα πλαισια παντα. Σιχαινομαι τους εγωιστες και τους διπροσωπους. Γινομαι χαλι να με πατησεις οταν αγαπαω πραγματικα και αυτο ειναι το μεγαλυτερο ελαττωμα μου. Η αυτοκαταστροφη ειναι το ατου μου (δεσμοι αιματος ειπαμε,ε;) αλλα μολις πιασω πατο ανεβαινω αποτομα για μιαν ανασα ζωης. Γιατι η ζωη ειναι πολυ μικρη για να ειναι θλιβερη. Τις περισσοτερες φορες της ζωης μου νιωθω ενοχικη και ενω αφηνω σε πολλους να πιστευουν οτι ειμαι το θυμα μεσα μου νιωθω θυτης. Μην παραξενευσαι,ακομα και σε περιπτωσεις που αντικειμενικα δεν εχω φταιξει πουθενα. Ζω συνηθως την ιδια μερα 365 μερες το χρονο παρολο που αυτο ειναι κακο και φοβαμαι τις μεγαλες αλλαγες και το ρισκο. Θα μου πεις,εχω ρισκαρει πολλες φορες πως ειναι δυνατον να φοβαμαι; Αυτοκαταστροφικη ειπαμε,μη ξεχνιεσαι. Ειναι και αλλα πολλα,αλλα αν αρχισω να γραφω δε θα μου φτασουν αρκετες αναρτησεις.
Ξερω οτι το τηλεφωνο μου θα χτυπησει καποια στιγμη και τα νεα δε θα ειναι καλα εξαλλου την περιμενω αυτη τη στιγμη αρκετα χρονια τωρα. (Μεταξυ μας σε παραδεχομαι που εχεις αντεξει τοσο...) Ντρεπομαι αλλα πολλες φορες εχω ευχηθει να ερθει αυτη η στιγμη οσο πιο γρηγορα γινεται,λες και ετσι θα λυτρωθω και εγω και η οικογενεια μας. Πριν ομως ερθει αυτη η στιγμη ξερεις τι θα ηθελα; Ενα απογευμα οι δυο μας,εγω και εσυ μονο. Να με κρατας αγκαλια και να σου μιλησω για μενα. Να με χαιδευεις απαλα στα μαλλια και να νιωθω οτι κανεις και τιποτα εκεινη τη στιγμη δε θα μου κανει κακο γιατι ξερω οτι θα εισαι διπλα μου και πως θα εδινες και τη ζωη σου για να μη παθω κατι. Να μου πεις για τη ζωη σου και για τις εμπειριες σου και να κρινω εγω τι πρεπει να αποφευγω και τι οχι. Να με μαλωσεις για πολλα που εχω κανει αλλα και παλι να ξερω οτι δεν αλλαζει η γνωμη σου. Να ξεγυμνωσω τον εαυτο μου μπροστα σου για να δεις ποια ειμαι μια φορα και μονο. Και ας ειναι η τελευταια.
Τιποτα δε θα σε αντικαταστησει ποτε. Τιποτα και κανεις. Σάγαπαω τοσο πολυ αλλα επιλεγω να πνιξω το συναισθημα μου γιατι αν σε αφησω να εισβαλλεις στη ζωη μου θα με καταστρεψει η πολλη αγαπη που σου εχω και δε το θελω. Ειμαι καλα,μην ανησυχεις. Τρωω καθε μερα και ειμαι οσο περναει απο το χερι μου αξιοπρεπης στην κοινωνια. Γενικα μεγαλωσα φυσιολογικα και ειναι το μοναδικο για το οποιο νιωθω οτι σου χρωσταω ενα μεγαλο ευχαριστω. Ευχαριστω λοιπον για την οικογενεια που αφησες πισω σου να με φροντισει και να με προσεξει.
