Πανε μερες τωρα που νιωθω ολο κατι να με τρωει,κατι να με πνιγει και να θελει να ουρλιαξει. Οχι προς συγκεκριμενη κατευθυνση,χωρις συγκεκριμενο λογο. Προσπαθω να κατανοησω τι ειναι αυτο που να με πνιγει τοσο πολυ αλλα για πρωτη φορα δε βγαζω ουτε εγω η ιδια ακρη. Περιμενω απλα να περασει και αυτο-χωρις να ξερω τι ειναι-οπως ολα τα αλλα. Οι μερες ομως περνανε και "αυτο" δε περναει. Και εχω βαρεθει τα ιδια και τα ιδια χαλια. Αλλο ενα τσιγαρο,αλλο ενα ποτο και ξεφυσαω. Μονιμος κατοικος πανω στο στηθος αυτο το βαρος που δε λεει να φυγει. Δεν ξερω αν ειναι καποιος οιωνος,θελω απλα να φυγει.
Λαθη πολλα και επαναλαμβανομενα. Ισως να φταιει και η συγκεκριμενη επαφη,ποιος ξερει. Για λεπτα ειμαι καλα. Στο τελος καταληγω χαλια. Κακα χαλια, Αλλα δε μου φτανει η μια φορα και οι τοσες μερες που εχουν περασει. Θελω να πεισω τον εαυτο μου οτι δεν φταιει αυτο. Και καπως ετσι καταληγω παλι στο "αλλη μια φορα.." και εχουν ερθει ηδη τρεις. Επικινδυνο παιχνιδι παιζω και το ξερω. Παιχνιδι που στο τελος η θα το κερδισω η θα με καταστρεψει ολοσχερως. Και δε μπορω να μιλησω και σε κανενα γιατι κανεις δε θα καταλαβει. Οχι,δεν κατηγορω τους αλλους. Εγω απλα νιωθω ανικανη να το εξηγησω. Ουτε στον ιδιο μου τον εαυτο δε μπορω,ποσο μαλλον στους αλλους.
Πολλοι ρωτανε καθημερινα τι εχω. Αλλοι ψαχνουν μια απαντηση κανοντας ασκοπες και αμετρητες ερωτησεις. Αλλοι καθονται και με κοιτανε και τη νιωθω στο βλεμμα τους την απορια. Αλλοι παλι απλα δε λενε τιποτα και μενουν αμετοχοι. Ισως και να τους προτιμω αυτους τελικα. Καμια απορια,τιποτα να προσθεσουν και τιποτα να αφαιρεσουν απο τα λογια τους μη τυχον και αντιμετωπισουν την ξαφνικη οργη μου. Συνεχιζουν κανονικα τις συζητησεις τους,ψαχνουν και ενα θεμα προς αναλυση και βλεποντας οτι ξεχνιεμαι μενουν ηρεμοι. Και αυτοι και εγω.
Μερικοι ανθρωποι εχουν την ικανοτητα να σε ηρεμουν. Απο οτιδηποτε και αν σου συμβαινει. Αναρωτιεμαι πως το κανουν και πως μπορουν να βρουν αυτη τη χρυση τομη. Πολλοι θα πουν οτι ειναι αδιαφορια προς το συνανθρωπο και τα εκαστοτε θεματα που ισως τον προβληματιζουν. Εγω απλα θα το ονομασω χαρισμα. Χαρισμα γιατι με ολο αυτο το μπαχαλο που επικρατει μεσα στο μυαλο μου,εκεινοι μπορουν να με κανουν να ξεχνιεμαι. Αυτο μεχρι να επιστρεψω παλι σπιτι,να ανοιξω ενα μπουκαλι κρασι και να βυθιστω στις σκεψεις μου. Καπως ετσι θα με παρει το χαραμα αλλα λυση δε θα εχω βρει.. Γιατι καμια δεν θα ειναι ικανοποιητικη τελικα. Καμια δεν θα παει το μυαλο μου παραπερα και καμια δε θα αντανακλα στις επιθυμιες μου.
Οι επιθυμιες μου τελικα και η κοντρα που πηγαινω σε αυτες με εχουν οδηγησει σε αυτη την κατασταση. Η αρνηση να δεχτω καποια πραγματα και ο "πολεμος" τριγυρω μου με εχουν φτασει σε αυτο το σημειο. Σημειο που κοιταω τον εαυτο μου στον καθρεπτη και δε τον αναγνωριζω, Σημειο απο το οποιο παλευω τοσες μερες να ξεφυγω. Ανεπιτυχως. Θα ερθει παλι το αυριο και θα κανω με μαθηματικη πλεον ακριβεια το ιδιο "λαθος". Το βραδυ θα αποφασισω οτι παιζω επικινδυνο παιχνιδι και οτι πρεπει απλα να παραδωσω τα οπλα. Το πρωι παλι θα ξημερωσει ενα "ιδιο αυριο".. Μια βδομαδα εχει πια αλλα καποια αλλαγη δεν υπαρχει. Για ενα ηλιθιο λογο πλεον ακομα και οι σκεψεις μου εχουν γινει μια συνηθεια. Και δε θα κρυφτω.τις εχω αγαπησει. Ειναι το μονο σταθερο που υπαρχει αυτη την περιοδο στη ζωη μου να με απασχολει και να ειναι κομματι του εαυτου μου.
Ειναι ομως καιρος να γινω καλα και αυτο το αυριο που θα ερθει δε θελω να ειναι το ιδιο. Μια αποφαση ειναι ολα και αυτη τη φορα πρεπει να την παρω. Ισως μεχρι το πρωι να αναγκαστω να αντιμετωπισω ολους μου τους φοβους. Ισως μεχρι το πρωι να παρω απαντησεις σε πολλα. Ισως μεχρι το πρωι να εχουν αλλαξει τα παντα μεσα μου,γυρω μου,στις συνηθειες μου. Ισως παλι να ξυπνησω και να ειμαι μια χαρα συνεχιζοντας κανονικα,ξεγελωντας τον εαυτο μου οτι ηταν μια φαση που παει-περασε. "Ξεγελωντας" γραφω και χαμογελαω που αναγνωριζω μια λυση τελικα. Ειναι η μοναδικη ικανοποιητικη και ακινδυνη λυση που θα πρεπει να ακολουθησω. Το ποσο θα κρατησει δε το ξερω και τις συνεπειες που θα χρειαστει καποια στιγμη να αντιμετωπισω ακομα δεν τις εχω κατα νου. Το μονο σιγουρο ειναι οτι οσο προσπαθεις να ξεφυγεις απο κατι,τοσο εκεινο εμφανιζεται μπροστα σου. Και καθε φορα ειναι και χειροτερο. Η θα νικησω η θα νικηθω απο τον αλλο μου εαυτο... Οχι ομως αλλη μια ιδια μερα. Παιζω επικινδυνο παιχνιδι με τον εαυτο μου και φοβαμαι αρκετα για το αποτελεσμα. Ισως να μην εχει ερθει η ωρα για απαντησεις ή ισως εγω να μη μπορω να τις ενστερνιστω πληρως,οχι ακομα τουλαχιστον. Η θα τον ξεγελασω η θα με ξεγελασει.
Σβηνω γραφω και αντιλαμβανομαι πλεον οτι στις σκεψεις μου δεν υπαρχει καμια συνοχη. Πρωτη φορα διαβασα τα παραπανω που εχω γραψει και συνειδητοποιω οτι παρολο που γραφω το μυαλο μου δεν ειναι συγκεντρωμενο. Και αυτο ειναι κακο. Ειναι κακο να μην εχω τον ελεγχο ουτε σε αυτα που γραφω,ουτε σε αυτα που λεω,ουτε σε αυτα που σκεφτομαι. Το να χανω εγω τον ελεγχο ειναι οτι χειροτερο μπορει να μου συμβει και θυμαμαι λιγες φορες να εχει γινει.. Σημαινει οτι κατι κανω λαθος,οτι επετρεψα σε κατι αλλο να παρει τα ηνια και αυτο ειναι ηττα. Καθαρη ηττα. Τουλαχιστον για τον εαυτο μου.
Για αρχη λοιπον θα βαλω ακομα ενα ποτηρι κρασι,θα γελασω λιγακι που κοντευω να καταντησω αλκοολικη και αφου με λυπηθω,θα στριψω ενα τσιγαρο και θα αφησω τη σκεψη μου τελειως ελευθερη για πρωτη φορα να ψαξει απαντησεις. Αντικειμενικες και οχι υποκειμενικες. Οσο και αν πονεσω,οσα και αν κοστισουν. Μου το χρωσταω. Εξαλλου αργει να ξημερωσει σημερα και εχω απλετο χρονο μπροστα μου...
Α.
Λαθη πολλα και επαναλαμβανομενα. Ισως να φταιει και η συγκεκριμενη επαφη,ποιος ξερει. Για λεπτα ειμαι καλα. Στο τελος καταληγω χαλια. Κακα χαλια, Αλλα δε μου φτανει η μια φορα και οι τοσες μερες που εχουν περασει. Θελω να πεισω τον εαυτο μου οτι δεν φταιει αυτο. Και καπως ετσι καταληγω παλι στο "αλλη μια φορα.." και εχουν ερθει ηδη τρεις. Επικινδυνο παιχνιδι παιζω και το ξερω. Παιχνιδι που στο τελος η θα το κερδισω η θα με καταστρεψει ολοσχερως. Και δε μπορω να μιλησω και σε κανενα γιατι κανεις δε θα καταλαβει. Οχι,δεν κατηγορω τους αλλους. Εγω απλα νιωθω ανικανη να το εξηγησω. Ουτε στον ιδιο μου τον εαυτο δε μπορω,ποσο μαλλον στους αλλους.
Πολλοι ρωτανε καθημερινα τι εχω. Αλλοι ψαχνουν μια απαντηση κανοντας ασκοπες και αμετρητες ερωτησεις. Αλλοι καθονται και με κοιτανε και τη νιωθω στο βλεμμα τους την απορια. Αλλοι παλι απλα δε λενε τιποτα και μενουν αμετοχοι. Ισως και να τους προτιμω αυτους τελικα. Καμια απορια,τιποτα να προσθεσουν και τιποτα να αφαιρεσουν απο τα λογια τους μη τυχον και αντιμετωπισουν την ξαφνικη οργη μου. Συνεχιζουν κανονικα τις συζητησεις τους,ψαχνουν και ενα θεμα προς αναλυση και βλεποντας οτι ξεχνιεμαι μενουν ηρεμοι. Και αυτοι και εγω.
Μερικοι ανθρωποι εχουν την ικανοτητα να σε ηρεμουν. Απο οτιδηποτε και αν σου συμβαινει. Αναρωτιεμαι πως το κανουν και πως μπορουν να βρουν αυτη τη χρυση τομη. Πολλοι θα πουν οτι ειναι αδιαφορια προς το συνανθρωπο και τα εκαστοτε θεματα που ισως τον προβληματιζουν. Εγω απλα θα το ονομασω χαρισμα. Χαρισμα γιατι με ολο αυτο το μπαχαλο που επικρατει μεσα στο μυαλο μου,εκεινοι μπορουν να με κανουν να ξεχνιεμαι. Αυτο μεχρι να επιστρεψω παλι σπιτι,να ανοιξω ενα μπουκαλι κρασι και να βυθιστω στις σκεψεις μου. Καπως ετσι θα με παρει το χαραμα αλλα λυση δε θα εχω βρει.. Γιατι καμια δεν θα ειναι ικανοποιητικη τελικα. Καμια δεν θα παει το μυαλο μου παραπερα και καμια δε θα αντανακλα στις επιθυμιες μου.
Οι επιθυμιες μου τελικα και η κοντρα που πηγαινω σε αυτες με εχουν οδηγησει σε αυτη την κατασταση. Η αρνηση να δεχτω καποια πραγματα και ο "πολεμος" τριγυρω μου με εχουν φτασει σε αυτο το σημειο. Σημειο που κοιταω τον εαυτο μου στον καθρεπτη και δε τον αναγνωριζω, Σημειο απο το οποιο παλευω τοσες μερες να ξεφυγω. Ανεπιτυχως. Θα ερθει παλι το αυριο και θα κανω με μαθηματικη πλεον ακριβεια το ιδιο "λαθος". Το βραδυ θα αποφασισω οτι παιζω επικινδυνο παιχνιδι και οτι πρεπει απλα να παραδωσω τα οπλα. Το πρωι παλι θα ξημερωσει ενα "ιδιο αυριο".. Μια βδομαδα εχει πια αλλα καποια αλλαγη δεν υπαρχει. Για ενα ηλιθιο λογο πλεον ακομα και οι σκεψεις μου εχουν γινει μια συνηθεια. Και δε θα κρυφτω.τις εχω αγαπησει. Ειναι το μονο σταθερο που υπαρχει αυτη την περιοδο στη ζωη μου να με απασχολει και να ειναι κομματι του εαυτου μου.
Ειναι ομως καιρος να γινω καλα και αυτο το αυριο που θα ερθει δε θελω να ειναι το ιδιο. Μια αποφαση ειναι ολα και αυτη τη φορα πρεπει να την παρω. Ισως μεχρι το πρωι να αναγκαστω να αντιμετωπισω ολους μου τους φοβους. Ισως μεχρι το πρωι να παρω απαντησεις σε πολλα. Ισως μεχρι το πρωι να εχουν αλλαξει τα παντα μεσα μου,γυρω μου,στις συνηθειες μου. Ισως παλι να ξυπνησω και να ειμαι μια χαρα συνεχιζοντας κανονικα,ξεγελωντας τον εαυτο μου οτι ηταν μια φαση που παει-περασε. "Ξεγελωντας" γραφω και χαμογελαω που αναγνωριζω μια λυση τελικα. Ειναι η μοναδικη ικανοποιητικη και ακινδυνη λυση που θα πρεπει να ακολουθησω. Το ποσο θα κρατησει δε το ξερω και τις συνεπειες που θα χρειαστει καποια στιγμη να αντιμετωπισω ακομα δεν τις εχω κατα νου. Το μονο σιγουρο ειναι οτι οσο προσπαθεις να ξεφυγεις απο κατι,τοσο εκεινο εμφανιζεται μπροστα σου. Και καθε φορα ειναι και χειροτερο. Η θα νικησω η θα νικηθω απο τον αλλο μου εαυτο... Οχι ομως αλλη μια ιδια μερα. Παιζω επικινδυνο παιχνιδι με τον εαυτο μου και φοβαμαι αρκετα για το αποτελεσμα. Ισως να μην εχει ερθει η ωρα για απαντησεις ή ισως εγω να μη μπορω να τις ενστερνιστω πληρως,οχι ακομα τουλαχιστον. Η θα τον ξεγελασω η θα με ξεγελασει.
Σβηνω γραφω και αντιλαμβανομαι πλεον οτι στις σκεψεις μου δεν υπαρχει καμια συνοχη. Πρωτη φορα διαβασα τα παραπανω που εχω γραψει και συνειδητοποιω οτι παρολο που γραφω το μυαλο μου δεν ειναι συγκεντρωμενο. Και αυτο ειναι κακο. Ειναι κακο να μην εχω τον ελεγχο ουτε σε αυτα που γραφω,ουτε σε αυτα που λεω,ουτε σε αυτα που σκεφτομαι. Το να χανω εγω τον ελεγχο ειναι οτι χειροτερο μπορει να μου συμβει και θυμαμαι λιγες φορες να εχει γινει.. Σημαινει οτι κατι κανω λαθος,οτι επετρεψα σε κατι αλλο να παρει τα ηνια και αυτο ειναι ηττα. Καθαρη ηττα. Τουλαχιστον για τον εαυτο μου.
Για αρχη λοιπον θα βαλω ακομα ενα ποτηρι κρασι,θα γελασω λιγακι που κοντευω να καταντησω αλκοολικη και αφου με λυπηθω,θα στριψω ενα τσιγαρο και θα αφησω τη σκεψη μου τελειως ελευθερη για πρωτη φορα να ψαξει απαντησεις. Αντικειμενικες και οχι υποκειμενικες. Οσο και αν πονεσω,οσα και αν κοστισουν. Μου το χρωσταω. Εξαλλου αργει να ξημερωσει σημερα και εχω απλετο χρονο μπροστα μου...
Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου