Πρωτη αναρτηση και δε θα μπορουσε το θεμα του να ηταν αλλο παρα εσυ. Εσυ και μονο εσυ που λειπεις καθε μερα απο την υποτιθεμενη ευτυχισμενη ζωη μου. Τι μου λειπει αλλωστε,με ρωτανε ολοι. Και ξερεις ισως να εχουν και δικιο τελικα. Τι μου λειπει; Φιλους εχω,υγεια-δοξα τω θεω-εχω..."οικογενεια" εχω. Αλλα εσυ,πες μου αληθεια,εσυ που ξερεις περισσοτερο απο τον καθενα που συναναστρεφομαι καθημερινα,οικογενεια εχω; Μου την στερησεις χωρις να σου εχω φταιξει σε τιποτα. Απο μωρο παιδι βιωσα την πιο σημαντικη απορριψη στη ζωη μου. Μια απορριψη που κανεις και καμια αγκαλια δε μπορει να αντικαταστησει ποτε...οσα χρονια και αν περασουν.
Ξερεις προσπαθησα πολλες φορες να σε δικαιολογησω στο μυαλο μου αλλα ποτε στην πραγματικοτητα δεν μπορεσα να βρω μια τοσο καλη δικαιολογια,μια δικαιολογια που να ηταν αρκετη τις στιγμες που σε χρειαζομαι. Στιγμες που ενα χαδι και μια αγκαλια δικη σου θα ηταν αρκετη για να επουλωθει καθε μου πληγη,μικρη και μεγαλη. Απο γραντζουνιες πανω στα γονατα μου κατα την διαρκεια των παιδικων μου χρονων μεχρι και απογοητευσεις στην μετεπειτα ζωη μου. Ποτε δεν ησουν εκει και το "κατηγορω" ειναι μεγαλο και μεταξυ μας καθολου αδικο. Θα μου πεις οτι εμπλεξες,οτι δεν ηξερες,οτι δε μπορεσες να σταματησεις. Ποιος ομως ανθρωπος,αν θελει να λεγεται ανθρωπος,δε λυγιζει μπροστα σε παιδικα ματια που του ζητανε να μεινει λιγο ακομα; Δε ζητουσα να μεινεις για μια-δυο ωρες,σου ζητουσα να μεινεις για παντα. Ισως επειδη αυτο επεβαλλε η κοινωνια να κανεις,ισως επειδη αυτο ηταν το λογικο να γινει απο τη στιγμη που ηρθα σε αυτη τη ζωη. Να εμενες διπλα μου και να με εβλεπες να μεγαλωνω,να τσακωνομασταν επειδη θα γυριζα αργα τα βραδια,να διαφωνουσαμε για απλα καθημερινα πραγματα...να ακουγα κηρυγμα και να γκρινιαζα για τις τιμωριες που θα μου εβαζες. Τιμωρια. Αστεια λεξη. Με τιμωρησες αρκετα με την απουσια σου δε νομιζεις; Με τιμωρησες αρκετα με το να μπαινεις στη ζωη μου ξαφνικα οποτε γουσταρες εσυ και μετα παλι να εξαφανιζεσαι επειδη δεν αντεχες,επειδη σου "ελειπε".
Δε σε ξερω καθολου σαν ανθρωπο,επειδη εσυ δε μου αφησες τα περιθωρια να σε γνωρισω..να μαθω τις συνηθειες σου,τι σε νευριαζει,τι σιχαινεσαι πιο πολυ πανω σε αυτο τον κοσμο. Πιανω τον εαυτο μου πολλες φορες να αναρωτιεται πως ειναι δυνατον απο την στιγμη που δε σε γνωρισα να σε εχω τοσο πολυ αναγκη. Δεσμοι αιματος θα καταληξω και θα σωπασω. Και ενω θα θελω να σε παρω ενα τηλεφωνο να σε ακουσω,να σου πω "κοιτα πως μεγαλωσα και κοιτα ποσο σου μοιαζω" δε θα το κανω. Προφανως οχι επειδη δε θελω,απλα δεν εχω τον αριθμο σου για να σε αναζητησω. Ουτε τον αριθμο σου να ακουσω τη φωνη σου δε εχω και εχω ξεχασει πλεον την χροια σου. Εχω ξεχασει το γελιο και τη λυπη της φωνης σου. Λενε οτι οσο αφηνεις κατι αλλο τοσο σε αφηνει και αυτο. Τελικα ποιος απο τους δυο μας αφησε ποιον; Μεγαλη απορια το εχω,τουλαχιστον 20 χρονια τωρα,απο τοτε που αρχισα να καταλαβαινω.
Σα να ηταν χθες θυμαμαι φωνες και κλαματα..φασαριες και δυνατα χτυπηματα πορτας και μια σκια να απομακρυνεται. Θυμασαι οτι μια φορα,οταν ημουν τριων κοντεψα να πεθαινω εξαιτιας σου; Εγω ομολογω δε το θυμαμαι αλλα σε εχω ακουσει να μου το αφηγησε και εσυ και αλλοι που ηταν παροντες. Θυμασαι λοιπον που αντι να τρεξεις να με τραβηξεις και να με αγκαλιασεις ετρεξαν αλλοι; Θυμασαι που εσυ απλα κοιτουσες αμετοχη; Η δικαιολογια σου εκεινη τη στιγμη ηταν οτι απλα δε μπορουσες να αντιδρασεις. Μαλακιες. (α! να μια λεξη που εμαθα απο σενα οταν ολοι γυρω μου προσεχαν το λεξιλογιο τους για να γινω σωστος ανθρωπος για την κοινωνια,για να μη γινω εσυ.)
Πολλες φορες ακουσα τη φραση οτι ειμαι ιδια εσυ. Και πιο πολλες φορες πονεσα στο ακουσμα της. Και ακομα περισσοτερες προσπαθησα να αποδειξω οτι δεν ειμαι εσυ,οτι εγω δε θα ακολουθησω την ιδια πορεια με εσενα. Και μεχρι ενα σημειο δεν την ακολουθησα. Δεν εγινα ποτε καλη μαθητρια,οσο και αν ουρλιαζαν οι καθηγητες πανω απο το κεφαλι μου οτι ειμαι εξυπνη και οτι πρεπει να διαβαζω. Ποτε δεν εδειξα την αδυναμια μου στους ανθρωπους γιατι ηθελα να ειμαι δυνατη. Δυνατη και εγωιστρια. Ποτε δε διαλεξα τις κακες παρεες που θα με οδηγουσαν σε μια καταστροφη σαν τη δικη σου. Και το σημαντικοτερο ποτε δεν εδειξα αγαπη στην οικογενεια μου. Οχι οτι τους μισω-καθε αλλο-απλα δεν ηθελα να γινω σαν και εσενα και στο τελος να τους την στερησω. Ξερουμε και οι δυο οτι δεν θα αντεχαν τετοιο χτυπημα δευτερη φορα. Ολα αυτα απλα για να μη γινω σαν εσενα. Εσενα που δε σε γνωρισα ποτε πραγματικα για να κρινω σε τι πρεπει να σου μοιασω και σε τι οχι. Μερικες στιγμες το σκεφτομαι και βαζω τα γελια. Συγχωρα με.
Να σου πω ενα μυστικο; Ναι αρκετες φορες εγινα σαν εσενα,αρκετες φορες ρισκαρα να γινω σαν εσενα και αρκετες φορες παλεψα μεσα μου για να μη γινω. Φορες που ημουν πραγματικα πολυ αδυναμη για να χειριστω καταστασεις,φορες που αναζητησα το οτιδηποτε για να καταλαβω-εστω και με το λαθος τροπο-τι νιωθεις. Για να καταλαβω πως ειναι να ξεφευγεις και ολα σου τα προβληματα να ειναι ασημαντα εκεινη τη στιγμη. Και απο οτι ενιωσα και καταλαβα,πραγματικα μονο ο εαυτος μας μας ενδιαφερει εκεινη τη στιγμη. Τιποτα και κανενας αλλος πανω στη γη. Και καπου εκει φανηκε η τεραστια διαφορα μας. Εγω ημουν αρκετα πιο δυνατη απο εσενα για να σταματησω και να μη κλεισω συναισθηματικα. Ημουν αρκετα πιο δυνατη απο εσενα που μπορεσα να ενδιαφερθω για τους ανθρωπους γυρω μου και για το ποσο μεγαλο κακο θα τους προκαλουσε η "αδυναμια" μου.
Εχω γραψει αρκετες φορες για σενα... πανω σε κολλες που μετα εκαιγα γιατι ετσι ενιωθα οτι σε βγαζω απο μεσα μου και παλευα με τον εαυτο μου να σε ξεχασει. Και εσενα και τα οσα στερηθηκα εξαιτιας σου. Τις μνημες μου που καθε φορα που βλεπω τη μικρη μας,μου ξαναρχονται μια-μια στο μυαλο. Και αυτο ειναι κατι για το οποιο δε θα σε συγχωρεσω ποτε. Tοτε που εβαλες και εμενα στα δεκατεσσερα μου-ημουν μονο δεκατεσσερα ρε-να διεκδηκω ενα πλασμα που εξαιτιας σου ηρθε στη ζωη και εξαιτιας σου στερειται και παλι εσενα. Δε θα σου πω σε τι δοκιμασιες εβαλες ενα παιδι,αγεννητο ακομα,να περασει εξαιτιας σου. Τις ξερεις αλλωστε καλυτερα και φυσικα και γι αυτο εχεις μια γαμημενη δικαιολογια. Δε σε συγχωρω πανω απο ολα για το κακο που προκαλεσες σε ολους μας χωρις να σου φταιμε σε τιποτα.
Αν θες να μαθεις λοιπον μεγαλωσα και μεγαλωσα σωστα. Σιχαινομαι τις μπαμιες και το παγωτο φυστικι. Μου αρεσει να καθομαι ωρες και να ακουω μουσικη και κατα περιοδους περναω μια ψιλοκαταθληπτικη φαση(ισως και εξαιτιας σου). Οταν ειμαι αρρωστη γκρινιαζω υπερβολικα και δε με αντεχει ανθρωπος. Μου αρεσει το αλκοολ παρα πολυ και σε οποια μαλακια και αν μου προτεινουν ειμαι μεσα. Σε λογικα πλαισια παντα. Σιχαινομαι τους εγωιστες και τους διπροσωπους. Γινομαι χαλι να με πατησεις οταν αγαπαω πραγματικα και αυτο ειναι το μεγαλυτερο ελαττωμα μου. Η αυτοκαταστροφη ειναι το ατου μου (δεσμοι αιματος ειπαμε,ε;) αλλα μολις πιασω πατο ανεβαινω αποτομα για μιαν ανασα ζωης. Γιατι η ζωη ειναι πολυ μικρη για να ειναι θλιβερη. Τις περισσοτερες φορες της ζωης μου νιωθω ενοχικη και ενω αφηνω σε πολλους να πιστευουν οτι ειμαι το θυμα μεσα μου νιωθω θυτης. Μην παραξενευσαι,ακομα και σε περιπτωσεις που αντικειμενικα δεν εχω φταιξει πουθενα. Ζω συνηθως την ιδια μερα 365 μερες το χρονο παρολο που αυτο ειναι κακο και φοβαμαι τις μεγαλες αλλαγες και το ρισκο. Θα μου πεις,εχω ρισκαρει πολλες φορες πως ειναι δυνατον να φοβαμαι; Αυτοκαταστροφικη ειπαμε,μη ξεχνιεσαι. Ειναι και αλλα πολλα,αλλα αν αρχισω να γραφω δε θα μου φτασουν αρκετες αναρτησεις.
Ξερω οτι το τηλεφωνο μου θα χτυπησει καποια στιγμη και τα νεα δε θα ειναι καλα εξαλλου την περιμενω αυτη τη στιγμη αρκετα χρονια τωρα. (Μεταξυ μας σε παραδεχομαι που εχεις αντεξει τοσο...) Ντρεπομαι αλλα πολλες φορες εχω ευχηθει να ερθει αυτη η στιγμη οσο πιο γρηγορα γινεται,λες και ετσι θα λυτρωθω και εγω και η οικογενεια μας. Πριν ομως ερθει αυτη η στιγμη ξερεις τι θα ηθελα; Ενα απογευμα οι δυο μας,εγω και εσυ μονο. Να με κρατας αγκαλια και να σου μιλησω για μενα. Να με χαιδευεις απαλα στα μαλλια και να νιωθω οτι κανεις και τιποτα εκεινη τη στιγμη δε θα μου κανει κακο γιατι ξερω οτι θα εισαι διπλα μου και πως θα εδινες και τη ζωη σου για να μη παθω κατι. Να μου πεις για τη ζωη σου και για τις εμπειριες σου και να κρινω εγω τι πρεπει να αποφευγω και τι οχι. Να με μαλωσεις για πολλα που εχω κανει αλλα και παλι να ξερω οτι δεν αλλαζει η γνωμη σου. Να ξεγυμνωσω τον εαυτο μου μπροστα σου για να δεις ποια ειμαι μια φορα και μονο. Και ας ειναι η τελευταια.
Τιποτα δε θα σε αντικαταστησει ποτε. Τιποτα και κανεις. Σάγαπαω τοσο πολυ αλλα επιλεγω να πνιξω το συναισθημα μου γιατι αν σε αφησω να εισβαλλεις στη ζωη μου θα με καταστρεψει η πολλη αγαπη που σου εχω και δε το θελω. Ειμαι καλα,μην ανησυχεις. Τρωω καθε μερα και ειμαι οσο περναει απο το χερι μου αξιοπρεπης στην κοινωνια. Γενικα μεγαλωσα φυσιολογικα και ειναι το μοναδικο για το οποιο νιωθω οτι σου χρωσταω ενα μεγαλο ευχαριστω. Ευχαριστω λοιπον για την οικογενεια που αφησες πισω σου να με φροντισει και να με προσεξει.
Μου λειπεις παντα και παντα θα σε "ψαχνω"....
Α.
Ξερεις προσπαθησα πολλες φορες να σε δικαιολογησω στο μυαλο μου αλλα ποτε στην πραγματικοτητα δεν μπορεσα να βρω μια τοσο καλη δικαιολογια,μια δικαιολογια που να ηταν αρκετη τις στιγμες που σε χρειαζομαι. Στιγμες που ενα χαδι και μια αγκαλια δικη σου θα ηταν αρκετη για να επουλωθει καθε μου πληγη,μικρη και μεγαλη. Απο γραντζουνιες πανω στα γονατα μου κατα την διαρκεια των παιδικων μου χρονων μεχρι και απογοητευσεις στην μετεπειτα ζωη μου. Ποτε δεν ησουν εκει και το "κατηγορω" ειναι μεγαλο και μεταξυ μας καθολου αδικο. Θα μου πεις οτι εμπλεξες,οτι δεν ηξερες,οτι δε μπορεσες να σταματησεις. Ποιος ομως ανθρωπος,αν θελει να λεγεται ανθρωπος,δε λυγιζει μπροστα σε παιδικα ματια που του ζητανε να μεινει λιγο ακομα; Δε ζητουσα να μεινεις για μια-δυο ωρες,σου ζητουσα να μεινεις για παντα. Ισως επειδη αυτο επεβαλλε η κοινωνια να κανεις,ισως επειδη αυτο ηταν το λογικο να γινει απο τη στιγμη που ηρθα σε αυτη τη ζωη. Να εμενες διπλα μου και να με εβλεπες να μεγαλωνω,να τσακωνομασταν επειδη θα γυριζα αργα τα βραδια,να διαφωνουσαμε για απλα καθημερινα πραγματα...να ακουγα κηρυγμα και να γκρινιαζα για τις τιμωριες που θα μου εβαζες. Τιμωρια. Αστεια λεξη. Με τιμωρησες αρκετα με την απουσια σου δε νομιζεις; Με τιμωρησες αρκετα με το να μπαινεις στη ζωη μου ξαφνικα οποτε γουσταρες εσυ και μετα παλι να εξαφανιζεσαι επειδη δεν αντεχες,επειδη σου "ελειπε".
Δε σε ξερω καθολου σαν ανθρωπο,επειδη εσυ δε μου αφησες τα περιθωρια να σε γνωρισω..να μαθω τις συνηθειες σου,τι σε νευριαζει,τι σιχαινεσαι πιο πολυ πανω σε αυτο τον κοσμο. Πιανω τον εαυτο μου πολλες φορες να αναρωτιεται πως ειναι δυνατον απο την στιγμη που δε σε γνωρισα να σε εχω τοσο πολυ αναγκη. Δεσμοι αιματος θα καταληξω και θα σωπασω. Και ενω θα θελω να σε παρω ενα τηλεφωνο να σε ακουσω,να σου πω "κοιτα πως μεγαλωσα και κοιτα ποσο σου μοιαζω" δε θα το κανω. Προφανως οχι επειδη δε θελω,απλα δεν εχω τον αριθμο σου για να σε αναζητησω. Ουτε τον αριθμο σου να ακουσω τη φωνη σου δε εχω και εχω ξεχασει πλεον την χροια σου. Εχω ξεχασει το γελιο και τη λυπη της φωνης σου. Λενε οτι οσο αφηνεις κατι αλλο τοσο σε αφηνει και αυτο. Τελικα ποιος απο τους δυο μας αφησε ποιον; Μεγαλη απορια το εχω,τουλαχιστον 20 χρονια τωρα,απο τοτε που αρχισα να καταλαβαινω.
Σα να ηταν χθες θυμαμαι φωνες και κλαματα..φασαριες και δυνατα χτυπηματα πορτας και μια σκια να απομακρυνεται. Θυμασαι οτι μια φορα,οταν ημουν τριων κοντεψα να πεθαινω εξαιτιας σου; Εγω ομολογω δε το θυμαμαι αλλα σε εχω ακουσει να μου το αφηγησε και εσυ και αλλοι που ηταν παροντες. Θυμασαι λοιπον που αντι να τρεξεις να με τραβηξεις και να με αγκαλιασεις ετρεξαν αλλοι; Θυμασαι που εσυ απλα κοιτουσες αμετοχη; Η δικαιολογια σου εκεινη τη στιγμη ηταν οτι απλα δε μπορουσες να αντιδρασεις. Μαλακιες. (α! να μια λεξη που εμαθα απο σενα οταν ολοι γυρω μου προσεχαν το λεξιλογιο τους για να γινω σωστος ανθρωπος για την κοινωνια,για να μη γινω εσυ.)
Πολλες φορες ακουσα τη φραση οτι ειμαι ιδια εσυ. Και πιο πολλες φορες πονεσα στο ακουσμα της. Και ακομα περισσοτερες προσπαθησα να αποδειξω οτι δεν ειμαι εσυ,οτι εγω δε θα ακολουθησω την ιδια πορεια με εσενα. Και μεχρι ενα σημειο δεν την ακολουθησα. Δεν εγινα ποτε καλη μαθητρια,οσο και αν ουρλιαζαν οι καθηγητες πανω απο το κεφαλι μου οτι ειμαι εξυπνη και οτι πρεπει να διαβαζω. Ποτε δεν εδειξα την αδυναμια μου στους ανθρωπους γιατι ηθελα να ειμαι δυνατη. Δυνατη και εγωιστρια. Ποτε δε διαλεξα τις κακες παρεες που θα με οδηγουσαν σε μια καταστροφη σαν τη δικη σου. Και το σημαντικοτερο ποτε δεν εδειξα αγαπη στην οικογενεια μου. Οχι οτι τους μισω-καθε αλλο-απλα δεν ηθελα να γινω σαν και εσενα και στο τελος να τους την στερησω. Ξερουμε και οι δυο οτι δεν θα αντεχαν τετοιο χτυπημα δευτερη φορα. Ολα αυτα απλα για να μη γινω σαν εσενα. Εσενα που δε σε γνωρισα ποτε πραγματικα για να κρινω σε τι πρεπει να σου μοιασω και σε τι οχι. Μερικες στιγμες το σκεφτομαι και βαζω τα γελια. Συγχωρα με.
Να σου πω ενα μυστικο; Ναι αρκετες φορες εγινα σαν εσενα,αρκετες φορες ρισκαρα να γινω σαν εσενα και αρκετες φορες παλεψα μεσα μου για να μη γινω. Φορες που ημουν πραγματικα πολυ αδυναμη για να χειριστω καταστασεις,φορες που αναζητησα το οτιδηποτε για να καταλαβω-εστω και με το λαθος τροπο-τι νιωθεις. Για να καταλαβω πως ειναι να ξεφευγεις και ολα σου τα προβληματα να ειναι ασημαντα εκεινη τη στιγμη. Και απο οτι ενιωσα και καταλαβα,πραγματικα μονο ο εαυτος μας μας ενδιαφερει εκεινη τη στιγμη. Τιποτα και κανενας αλλος πανω στη γη. Και καπου εκει φανηκε η τεραστια διαφορα μας. Εγω ημουν αρκετα πιο δυνατη απο εσενα για να σταματησω και να μη κλεισω συναισθηματικα. Ημουν αρκετα πιο δυνατη απο εσενα που μπορεσα να ενδιαφερθω για τους ανθρωπους γυρω μου και για το ποσο μεγαλο κακο θα τους προκαλουσε η "αδυναμια" μου.
Εχω γραψει αρκετες φορες για σενα... πανω σε κολλες που μετα εκαιγα γιατι ετσι ενιωθα οτι σε βγαζω απο μεσα μου και παλευα με τον εαυτο μου να σε ξεχασει. Και εσενα και τα οσα στερηθηκα εξαιτιας σου. Τις μνημες μου που καθε φορα που βλεπω τη μικρη μας,μου ξαναρχονται μια-μια στο μυαλο. Και αυτο ειναι κατι για το οποιο δε θα σε συγχωρεσω ποτε. Tοτε που εβαλες και εμενα στα δεκατεσσερα μου-ημουν μονο δεκατεσσερα ρε-να διεκδηκω ενα πλασμα που εξαιτιας σου ηρθε στη ζωη και εξαιτιας σου στερειται και παλι εσενα. Δε θα σου πω σε τι δοκιμασιες εβαλες ενα παιδι,αγεννητο ακομα,να περασει εξαιτιας σου. Τις ξερεις αλλωστε καλυτερα και φυσικα και γι αυτο εχεις μια γαμημενη δικαιολογια. Δε σε συγχωρω πανω απο ολα για το κακο που προκαλεσες σε ολους μας χωρις να σου φταιμε σε τιποτα.
Αν θες να μαθεις λοιπον μεγαλωσα και μεγαλωσα σωστα. Σιχαινομαι τις μπαμιες και το παγωτο φυστικι. Μου αρεσει να καθομαι ωρες και να ακουω μουσικη και κατα περιοδους περναω μια ψιλοκαταθληπτικη φαση(ισως και εξαιτιας σου). Οταν ειμαι αρρωστη γκρινιαζω υπερβολικα και δε με αντεχει ανθρωπος. Μου αρεσει το αλκοολ παρα πολυ και σε οποια μαλακια και αν μου προτεινουν ειμαι μεσα. Σε λογικα πλαισια παντα. Σιχαινομαι τους εγωιστες και τους διπροσωπους. Γινομαι χαλι να με πατησεις οταν αγαπαω πραγματικα και αυτο ειναι το μεγαλυτερο ελαττωμα μου. Η αυτοκαταστροφη ειναι το ατου μου (δεσμοι αιματος ειπαμε,ε;) αλλα μολις πιασω πατο ανεβαινω αποτομα για μιαν ανασα ζωης. Γιατι η ζωη ειναι πολυ μικρη για να ειναι θλιβερη. Τις περισσοτερες φορες της ζωης μου νιωθω ενοχικη και ενω αφηνω σε πολλους να πιστευουν οτι ειμαι το θυμα μεσα μου νιωθω θυτης. Μην παραξενευσαι,ακομα και σε περιπτωσεις που αντικειμενικα δεν εχω φταιξει πουθενα. Ζω συνηθως την ιδια μερα 365 μερες το χρονο παρολο που αυτο ειναι κακο και φοβαμαι τις μεγαλες αλλαγες και το ρισκο. Θα μου πεις,εχω ρισκαρει πολλες φορες πως ειναι δυνατον να φοβαμαι; Αυτοκαταστροφικη ειπαμε,μη ξεχνιεσαι. Ειναι και αλλα πολλα,αλλα αν αρχισω να γραφω δε θα μου φτασουν αρκετες αναρτησεις.
Ξερω οτι το τηλεφωνο μου θα χτυπησει καποια στιγμη και τα νεα δε θα ειναι καλα εξαλλου την περιμενω αυτη τη στιγμη αρκετα χρονια τωρα. (Μεταξυ μας σε παραδεχομαι που εχεις αντεξει τοσο...) Ντρεπομαι αλλα πολλες φορες εχω ευχηθει να ερθει αυτη η στιγμη οσο πιο γρηγορα γινεται,λες και ετσι θα λυτρωθω και εγω και η οικογενεια μας. Πριν ομως ερθει αυτη η στιγμη ξερεις τι θα ηθελα; Ενα απογευμα οι δυο μας,εγω και εσυ μονο. Να με κρατας αγκαλια και να σου μιλησω για μενα. Να με χαιδευεις απαλα στα μαλλια και να νιωθω οτι κανεις και τιποτα εκεινη τη στιγμη δε θα μου κανει κακο γιατι ξερω οτι θα εισαι διπλα μου και πως θα εδινες και τη ζωη σου για να μη παθω κατι. Να μου πεις για τη ζωη σου και για τις εμπειριες σου και να κρινω εγω τι πρεπει να αποφευγω και τι οχι. Να με μαλωσεις για πολλα που εχω κανει αλλα και παλι να ξερω οτι δεν αλλαζει η γνωμη σου. Να ξεγυμνωσω τον εαυτο μου μπροστα σου για να δεις ποια ειμαι μια φορα και μονο. Και ας ειναι η τελευταια.
Τιποτα δε θα σε αντικαταστησει ποτε. Τιποτα και κανεις. Σάγαπαω τοσο πολυ αλλα επιλεγω να πνιξω το συναισθημα μου γιατι αν σε αφησω να εισβαλλεις στη ζωη μου θα με καταστρεψει η πολλη αγαπη που σου εχω και δε το θελω. Ειμαι καλα,μην ανησυχεις. Τρωω καθε μερα και ειμαι οσο περναει απο το χερι μου αξιοπρεπης στην κοινωνια. Γενικα μεγαλωσα φυσιολογικα και ειναι το μοναδικο για το οποιο νιωθω οτι σου χρωσταω ενα μεγαλο ευχαριστω. Ευχαριστω λοιπον για την οικογενεια που αφησες πισω σου να με φροντισει και να με προσεξει.
Μου λειπεις παντα και παντα θα σε "ψαχνω"....
Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου