Σε πεισμα ολου του κοσμου..

   Εμεις,τα θελω μας και ο υπολοιπος κοσμος. Και παντα μια φραση με πεντε μονο λεξουλες αλλα με μεγαλη σημασια «τι θα πει ο κοσμος»; Και εξαιτιας αυτης της μικρης φρασης χασαμε το σημαντικοτερο απο ολα,τον εαυτο μας,μη τυχον και μας πιασει στο στομα του ο κοσμος. Αυτος ομως ο εαυτος παντα θα ουρλιαζει μεσα μας για ολα αυτα που θελησαμε αλλα ποτε δε καταφεραμε να πραγματοποιησουμε. Ολα αυτα που ξεκινησαμε αλλα στο τελος τα παρατησαμε με το φοβο μιας ηττας. Με το αιτιολογικο οτι η μαχη θα ειναι ανιση και δε θα μπορουσαμε να κερδισουμε,επιλεξαμε να χασουμε ενω το τερμα ηταν απλα σε αποσταση αναπνοης. Χασαμε τη σημαντικοτερη μαχη,να ειμαστε ενταξει με τους εαυτους μας. Ο εαυτος μας και τα ονειρα του,αυτα παντα θα μας καταδιωκουν. Παντα θα νιωθουμε το βλεμμα του πανω μας και το σαρδονιο χαμογελο του να μας θυμιζει ποσα πολλα θελησαμε και ποσα λιγα πραξαμε. Μα φυσικα,για να μη πει κατι ο κοσμος.
  Απο μικρα παιδια μαθαμε να ονειρευομαστε. Παιζαμε παιχνιδια και μεσα σε δευτερολεπτα αποφασιζαμε τι επαγγελμα θελουμε να ακολουθησουμε. Βλεπαμε παιδια να μαλωνουν και τρεχαμε να βοηθησουμε λες και ημασταν μικροι θεοι. Νομιζα οτι μπορουμε να αλλαξουμε τον κοσμο. Και οχι μονο το νομιζαμε αλλα το βασικοτερο,ειχαμε και πιστη στον εαυτο μας. Ισως μερικες φορες η πιστη απλα ξεθωριαζει,σα μια παλια φωτογραφια των παππουδων μας. Μια φωτογραφια με χιλιαδες αναμνησεις για να σου θυμιζει κατι... Μια στιγμη,ενα συναισθημα,ενα προσωπο,ενα τοπιο...κατι που για σενα τοτε ηταν σημαντικο και ομως πλεον,αν δεν ανατρεξεις να το δεις,δε θα μπορεσεις να το θυμηθεις. Ετσι λοιπον και η πιστη,αδυναμη μπροστα στο μεγαλειο της αθλιοτητας του κοσμου ξεχνιεται. Μπροστα στη μεγαλομανια και στην πλεονεξια μερικων να αποκτησουν και αλλα,και αλλα...και αλλα. Να γινουν αλλοι,καποιοι αλλοι,διαφορετικοι τοσο πολυ πλεον που οταν θα αντικρυσουν ξανα το ειδωλλο τους στον καθρεφτη να μη το αναγνωρισουν. Να κρυφτουν πισω απο μασκες γιατι ειχαν ονειρα που δε μπορεσαν να τα πραγματοποιησουν,ονειρα που μεσα τους παντα θα τους στοιχειωνουν. Ονειρα που αν δεν τα ενεκρινε ο κοσμος δεν ησουν ανταξιος του και αυτοματα εμπαινες στο περιθωριο. Ονειρα που δε καθησυχαζονται και δεν εξαγοραζονται με τιποτα περισσοτερο παρα το μεγαλυτερο τιμημα,την εκπληρωση τους. Και η εκπληρωση παντα ειναι ενα ξεβολεμα απο αυτα που εχεις συνηθισει,απο αυτα που εχεις συνηθισει τους αλλους να συνηθιζουν. 

  Θυμαμαι μικρη ειχα ονειρα οπως ολοι. Ελεγα θα γινω αυτο η οχι...αυτο. Και μετα βεβαιη φωναζα,ναι το αποφασισα,θα γινω αυτο. Και τελικα τιποτα απο ολα αυτα που ηθελα δεν εγινα. Και οχι γιατι δε μπορεσα απλα γιατι δεν ειχα πιστη στον εαυτο μου οτι μπορω να γινω. Αυτη η κινητηριος δυναμη ελειπε απο μεσα μου παντα. Θες οι καταστασεις,θες οι συγκυριες,θες οι επιλογες απλα επαψα να πιστευω στον εαυτο μου. Ερμαιο απλα των καταστασεων δεν πιστεψα ποτε οτι μπορω να ανατρεψω τα δεδομενα,εξαλλου ποια ειμαι εγω για να το κανει αυτο; Τι δυναμη εχω και τι θαυμα μπορει να γινει; Και τωρα επιτελους καταλαβαινω το λαθος μου,δεν αλλαζα εγω αλλα περιμενα ολα τα υπολοιπα να αλλαξουν λες και θα υπηρχε ενα μαγικο ραβδι που θα εκανε τα παντα γυρω μου γαληνια ξανα. Θα σταματουσε ο κοσμος και η «υποτιθεμενη» κατακραυγη του. Εβρισκα αμετρητες δικαιολογιες στον εαυτο μου για να μενω στασιμη,να μη προκαλεσω.(ειπαμε,μη πει κατι ο κοσμος.)

  Σχολειο,οικογενεια,φιλιες,ερωτες. Περνουσαν αυτα και περνουσα και εγω χωρις καμια πρωτοβουλια για μια στοιχειωδη αλλαγη που ισως με εβγαζε απο το υποτιθεμενο αδιεξοδο. Ακινητη. Αμιλητη. Περιμενοντας μονο ενα θαυμα. Και το θαυμα αργουσε....και η αλλαγη δεν ερχοταν....και εγω απογοητευομουν περισσοτερο και.....σταματουσα ξανα. Σταματουσα και περιμενα με σταυρωμενα τα χερια να περασει η μπορα χωρις να βραχω καν. Σιγα μη κουνησω απο τη θεση μου και πεσουν πανω δυο-τρεις σταλες. Θα κατσω προστατευμενη και θα περιμενω....θα περιμενω....και περιμενα. Μεχρι που σταματουσαν τα λογια. Δεν αρπαξα τη ζωη στα χερια μου. Και τωρα δεκαπεντε χρονια μετα συνειδητοποιω τι αφησα να μου ξεφυγει επειδη εγω δεν τολμουσα να αλλαξω. Επειδη δεν τολμουσα να ικανοποιησω το αλλο μου "εγω" που μου φωναζε να σηκωθω,να τα διαλυσω ολα και πανω απο ολα να ζησω τη ζωη που επιλεγω εγω και οχι τη ζωη που καποιοι αλλοι επελεξαν για μενα. Οχι μια ζωη με πτυχια,αμαξια,συζυγο,εραστη,μοναξια μονο και μονο για να μη πει κατι ασχημο ο κοσμος αν δεν τα εκπληρωσω ολα αυτα. Οχι μια ζωη δυστυχισμενη. Οχι μια ζωη γεματη ψεματα μονο και μονο για να γλυτωσω την «ποινη».
   Η ζωη ειναι δικη μου και οι επιλογες δικες μου. Καθε επιλογη εχει και μια συνεπεια που δεχομαι πλεον να την υποστω χωρις φοβο. Δεχομαι να κανω λαθη που πραγματικα τα εχω ποθησει και ας πληγωθω. Δεχομαι να εμπιστευτω ανθρωπους γιατι μπορει η απορριψη να ηταν μεγαλη μεσα απο την οικογενεια μου αλλα αυτο δε σημαινει οτι θα καθομαι μια ζωη προστατευμενη μεσα στο καβουκι μου και θα κλαιγομαι αποκομμενη απο ολους με το ενδεχομενο μιας μελλοντικης απορριψης. Δεχομαι στην ζωη μου πλεον ανθρωπους που μπορουν να με οδηγησουν μπροστα και οχι πισω. Και πανω απο ολα,δεχομαι να πεσω εννια φορες και να σηκωθω δεκα. Και ας ξαναπεσω,θα ξανασηκωθω. Και ας ξανακλαψω,θα ξαναγελασω. Ολα οσα φοβηθηκα πραγματικα μη γινω ποτε αποφασιζω να τα αντιμετωπισω γιατι ο φοβος μηπως τους μοιασω ειναι πραγματικα πολυ μεγαλυτερος. Και ο κοσμος φανταζει αστειος μπροστα στα ονειρα μου ξαφνικα,τα λογια του ηχουν πλεον απο πολυ μακρυα και δε μου ενοχλουν τοσο τα αφτια. Ας ασχοληθει και αυτος με τιποτα αλλο,δε βαρεθηκε τοσα χρονια; Ολοι αυτοι που ανηκουν στο συνολο του κοσμου ας βρουν λιγη αληθινη πιστη,σαν αυτη που υπαρχει σε αιθουσες αναμονης χειρουργειων και ας αλλαξουν τον εαυτο τους γιατι απο τις πολλες μασκες τους εχουν πια ξεχασει να υποκρινονται τοσο καλα. Αλλιως μια αιωνια δυστυχια τους περιμενει και οσο και αν ασχολουνται με αλλους για να κρυψουν αυτο που τους ποναει,τοσο εκεινο θα ουρλιαζει να βγει στην επιφανεια. 

  Σε εσενα μιλαω λοιπον εαυτε μου! Συγνωμη που τοσα χρονια παραμελησα τις δικιες σου αναγκες. Συγνωμη που φοβηθηκα και που πιστεψα οτι μπορω να γινω αυτο που νομιζα οτι επρεπε να γινω η που θελησαν αλλοι να με παροτρυνουν να γινω.. Συγνωμη που με επνιξαν οι ανασφαλειες και τα προβληματα και δε σε ακουσα ποτε. Συγνωμη που εχασα την πιστη μου σε ολα αυτα που εσυ ηξερες οτι μπορω να ανταπεξελθω και εγω εθελοτυφλουσα. Συγνωμη που ενω ονειρευομασταν μαζι,οντας καποτε παιδια,εγω σε πουλησα και ετρεξα σε εκεινα που με εκαναν να νιωθω ασφαλης. Συγνωμη που φορεσα τη μασκα μου και κρυφτηκα πολλες φορες για να μη δουν πραγματικα τι ειμαι,για να μη νιωσουν αυτα που νιωθω,για να μη με μαθουν. Νιωθω ηδη πιο δυνατη που μπορω για μια φορα να σταθω στα ποδια μου και να κανω τις επιλογες μου.. και ας ειναι λαθος...και ας στεναχωρησω πολλους. Χρονια παλευα για αυτους,ειναι ωρα λοιπον να παλεψω για μενα. Καιρος ηταν η μεγαλυτερη αδυναμια μου να γινει δυναμη μου. Καιρος να δεκτω εμενα οπως ειμαι και να υπερασπιστω τα ονειρα μου μεχρι τελους. Και ας αποτυχω,θα ξερω οτι προσπαθησα για πρωτη φορα να ζησω και οχι να γινω μια ξεθωριασμενη φωτογραφια χωρις ονειρα που θα στολιζει ενα αχρωμο τοιχο η θα μεινει για παντα κλειδωμενη σε ενα συρταρι μεχρι να την αναζητησει καποιος...καποιος απο τον κοσμο για να προσθεσει ακομα δυο-τρια τελευταια λογια: "ηταν καλο παιδί αλλα ατυχο". Κρατειστε τις κολακειες και τη λυπηση για τους εαυτουληδες σας. Η τυχη και η ζωη μου ειναι στα χερια μου,όχι στα χερια αλλων που το μονο που μπορουν να κανουν ειναι να μου τις λερωσουν. Και οπως ειχα πει και καποτε,"σημασια δεν εχει ποτε γεννιεσαι αλλα ποτε αρχιζεις να ζεις..." Ηρθε η ωρα να το κανουμε πραξη...


Α.