Σε πεισμα ολου του κοσμου..

   Εμεις,τα θελω μας και ο υπολοιπος κοσμος. Και παντα μια φραση με πεντε μονο λεξουλες αλλα με μεγαλη σημασια «τι θα πει ο κοσμος»; Και εξαιτιας αυτης της μικρης φρασης χασαμε το σημαντικοτερο απο ολα,τον εαυτο μας,μη τυχον και μας πιασει στο στομα του ο κοσμος. Αυτος ομως ο εαυτος παντα θα ουρλιαζει μεσα μας για ολα αυτα που θελησαμε αλλα ποτε δε καταφεραμε να πραγματοποιησουμε. Ολα αυτα που ξεκινησαμε αλλα στο τελος τα παρατησαμε με το φοβο μιας ηττας. Με το αιτιολογικο οτι η μαχη θα ειναι ανιση και δε θα μπορουσαμε να κερδισουμε,επιλεξαμε να χασουμε ενω το τερμα ηταν απλα σε αποσταση αναπνοης. Χασαμε τη σημαντικοτερη μαχη,να ειμαστε ενταξει με τους εαυτους μας. Ο εαυτος μας και τα ονειρα του,αυτα παντα θα μας καταδιωκουν. Παντα θα νιωθουμε το βλεμμα του πανω μας και το σαρδονιο χαμογελο του να μας θυμιζει ποσα πολλα θελησαμε και ποσα λιγα πραξαμε. Μα φυσικα,για να μη πει κατι ο κοσμος.
  Απο μικρα παιδια μαθαμε να ονειρευομαστε. Παιζαμε παιχνιδια και μεσα σε δευτερολεπτα αποφασιζαμε τι επαγγελμα θελουμε να ακολουθησουμε. Βλεπαμε παιδια να μαλωνουν και τρεχαμε να βοηθησουμε λες και ημασταν μικροι θεοι. Νομιζα οτι μπορουμε να αλλαξουμε τον κοσμο. Και οχι μονο το νομιζαμε αλλα το βασικοτερο,ειχαμε και πιστη στον εαυτο μας. Ισως μερικες φορες η πιστη απλα ξεθωριαζει,σα μια παλια φωτογραφια των παππουδων μας. Μια φωτογραφια με χιλιαδες αναμνησεις για να σου θυμιζει κατι... Μια στιγμη,ενα συναισθημα,ενα προσωπο,ενα τοπιο...κατι που για σενα τοτε ηταν σημαντικο και ομως πλεον,αν δεν ανατρεξεις να το δεις,δε θα μπορεσεις να το θυμηθεις. Ετσι λοιπον και η πιστη,αδυναμη μπροστα στο μεγαλειο της αθλιοτητας του κοσμου ξεχνιεται. Μπροστα στη μεγαλομανια και στην πλεονεξια μερικων να αποκτησουν και αλλα,και αλλα...και αλλα. Να γινουν αλλοι,καποιοι αλλοι,διαφορετικοι τοσο πολυ πλεον που οταν θα αντικρυσουν ξανα το ειδωλλο τους στον καθρεφτη να μη το αναγνωρισουν. Να κρυφτουν πισω απο μασκες γιατι ειχαν ονειρα που δε μπορεσαν να τα πραγματοποιησουν,ονειρα που μεσα τους παντα θα τους στοιχειωνουν. Ονειρα που αν δεν τα ενεκρινε ο κοσμος δεν ησουν ανταξιος του και αυτοματα εμπαινες στο περιθωριο. Ονειρα που δε καθησυχαζονται και δεν εξαγοραζονται με τιποτα περισσοτερο παρα το μεγαλυτερο τιμημα,την εκπληρωση τους. Και η εκπληρωση παντα ειναι ενα ξεβολεμα απο αυτα που εχεις συνηθισει,απο αυτα που εχεις συνηθισει τους αλλους να συνηθιζουν. 

  Θυμαμαι μικρη ειχα ονειρα οπως ολοι. Ελεγα θα γινω αυτο η οχι...αυτο. Και μετα βεβαιη φωναζα,ναι το αποφασισα,θα γινω αυτο. Και τελικα τιποτα απο ολα αυτα που ηθελα δεν εγινα. Και οχι γιατι δε μπορεσα απλα γιατι δεν ειχα πιστη στον εαυτο μου οτι μπορω να γινω. Αυτη η κινητηριος δυναμη ελειπε απο μεσα μου παντα. Θες οι καταστασεις,θες οι συγκυριες,θες οι επιλογες απλα επαψα να πιστευω στον εαυτο μου. Ερμαιο απλα των καταστασεων δεν πιστεψα ποτε οτι μπορω να ανατρεψω τα δεδομενα,εξαλλου ποια ειμαι εγω για να το κανει αυτο; Τι δυναμη εχω και τι θαυμα μπορει να γινει; Και τωρα επιτελους καταλαβαινω το λαθος μου,δεν αλλαζα εγω αλλα περιμενα ολα τα υπολοιπα να αλλαξουν λες και θα υπηρχε ενα μαγικο ραβδι που θα εκανε τα παντα γυρω μου γαληνια ξανα. Θα σταματουσε ο κοσμος και η «υποτιθεμενη» κατακραυγη του. Εβρισκα αμετρητες δικαιολογιες στον εαυτο μου για να μενω στασιμη,να μη προκαλεσω.(ειπαμε,μη πει κατι ο κοσμος.)

  Σχολειο,οικογενεια,φιλιες,ερωτες. Περνουσαν αυτα και περνουσα και εγω χωρις καμια πρωτοβουλια για μια στοιχειωδη αλλαγη που ισως με εβγαζε απο το υποτιθεμενο αδιεξοδο. Ακινητη. Αμιλητη. Περιμενοντας μονο ενα θαυμα. Και το θαυμα αργουσε....και η αλλαγη δεν ερχοταν....και εγω απογοητευομουν περισσοτερο και.....σταματουσα ξανα. Σταματουσα και περιμενα με σταυρωμενα τα χερια να περασει η μπορα χωρις να βραχω καν. Σιγα μη κουνησω απο τη θεση μου και πεσουν πανω δυο-τρεις σταλες. Θα κατσω προστατευμενη και θα περιμενω....θα περιμενω....και περιμενα. Μεχρι που σταματουσαν τα λογια. Δεν αρπαξα τη ζωη στα χερια μου. Και τωρα δεκαπεντε χρονια μετα συνειδητοποιω τι αφησα να μου ξεφυγει επειδη εγω δεν τολμουσα να αλλαξω. Επειδη δεν τολμουσα να ικανοποιησω το αλλο μου "εγω" που μου φωναζε να σηκωθω,να τα διαλυσω ολα και πανω απο ολα να ζησω τη ζωη που επιλεγω εγω και οχι τη ζωη που καποιοι αλλοι επελεξαν για μενα. Οχι μια ζωη με πτυχια,αμαξια,συζυγο,εραστη,μοναξια μονο και μονο για να μη πει κατι ασχημο ο κοσμος αν δεν τα εκπληρωσω ολα αυτα. Οχι μια ζωη δυστυχισμενη. Οχι μια ζωη γεματη ψεματα μονο και μονο για να γλυτωσω την «ποινη».
   Η ζωη ειναι δικη μου και οι επιλογες δικες μου. Καθε επιλογη εχει και μια συνεπεια που δεχομαι πλεον να την υποστω χωρις φοβο. Δεχομαι να κανω λαθη που πραγματικα τα εχω ποθησει και ας πληγωθω. Δεχομαι να εμπιστευτω ανθρωπους γιατι μπορει η απορριψη να ηταν μεγαλη μεσα απο την οικογενεια μου αλλα αυτο δε σημαινει οτι θα καθομαι μια ζωη προστατευμενη μεσα στο καβουκι μου και θα κλαιγομαι αποκομμενη απο ολους με το ενδεχομενο μιας μελλοντικης απορριψης. Δεχομαι στην ζωη μου πλεον ανθρωπους που μπορουν να με οδηγησουν μπροστα και οχι πισω. Και πανω απο ολα,δεχομαι να πεσω εννια φορες και να σηκωθω δεκα. Και ας ξαναπεσω,θα ξανασηκωθω. Και ας ξανακλαψω,θα ξαναγελασω. Ολα οσα φοβηθηκα πραγματικα μη γινω ποτε αποφασιζω να τα αντιμετωπισω γιατι ο φοβος μηπως τους μοιασω ειναι πραγματικα πολυ μεγαλυτερος. Και ο κοσμος φανταζει αστειος μπροστα στα ονειρα μου ξαφνικα,τα λογια του ηχουν πλεον απο πολυ μακρυα και δε μου ενοχλουν τοσο τα αφτια. Ας ασχοληθει και αυτος με τιποτα αλλο,δε βαρεθηκε τοσα χρονια; Ολοι αυτοι που ανηκουν στο συνολο του κοσμου ας βρουν λιγη αληθινη πιστη,σαν αυτη που υπαρχει σε αιθουσες αναμονης χειρουργειων και ας αλλαξουν τον εαυτο τους γιατι απο τις πολλες μασκες τους εχουν πια ξεχασει να υποκρινονται τοσο καλα. Αλλιως μια αιωνια δυστυχια τους περιμενει και οσο και αν ασχολουνται με αλλους για να κρυψουν αυτο που τους ποναει,τοσο εκεινο θα ουρλιαζει να βγει στην επιφανεια. 

  Σε εσενα μιλαω λοιπον εαυτε μου! Συγνωμη που τοσα χρονια παραμελησα τις δικιες σου αναγκες. Συγνωμη που φοβηθηκα και που πιστεψα οτι μπορω να γινω αυτο που νομιζα οτι επρεπε να γινω η που θελησαν αλλοι να με παροτρυνουν να γινω.. Συγνωμη που με επνιξαν οι ανασφαλειες και τα προβληματα και δε σε ακουσα ποτε. Συγνωμη που εχασα την πιστη μου σε ολα αυτα που εσυ ηξερες οτι μπορω να ανταπεξελθω και εγω εθελοτυφλουσα. Συγνωμη που ενω ονειρευομασταν μαζι,οντας καποτε παιδια,εγω σε πουλησα και ετρεξα σε εκεινα που με εκαναν να νιωθω ασφαλης. Συγνωμη που φορεσα τη μασκα μου και κρυφτηκα πολλες φορες για να μη δουν πραγματικα τι ειμαι,για να μη νιωσουν αυτα που νιωθω,για να μη με μαθουν. Νιωθω ηδη πιο δυνατη που μπορω για μια φορα να σταθω στα ποδια μου και να κανω τις επιλογες μου.. και ας ειναι λαθος...και ας στεναχωρησω πολλους. Χρονια παλευα για αυτους,ειναι ωρα λοιπον να παλεψω για μενα. Καιρος ηταν η μεγαλυτερη αδυναμια μου να γινει δυναμη μου. Καιρος να δεκτω εμενα οπως ειμαι και να υπερασπιστω τα ονειρα μου μεχρι τελους. Και ας αποτυχω,θα ξερω οτι προσπαθησα για πρωτη φορα να ζησω και οχι να γινω μια ξεθωριασμενη φωτογραφια χωρις ονειρα που θα στολιζει ενα αχρωμο τοιχο η θα μεινει για παντα κλειδωμενη σε ενα συρταρι μεχρι να την αναζητησει καποιος...καποιος απο τον κοσμο για να προσθεσει ακομα δυο-τρια τελευταια λογια: "ηταν καλο παιδί αλλα ατυχο". Κρατειστε τις κολακειες και τη λυπηση για τους εαυτουληδες σας. Η τυχη και η ζωη μου ειναι στα χερια μου,όχι στα χερια αλλων που το μονο που μπορουν να κανουν ειναι να μου τις λερωσουν. Και οπως ειχα πει και καποτε,"σημασια δεν εχει ποτε γεννιεσαι αλλα ποτε αρχιζεις να ζεις..." Ηρθε η ωρα να το κανουμε πραξη...


Α.                   

Δεσμοί αίματος...

   Πρωτη αναρτηση και δε θα μπορουσε το θεμα του να ηταν αλλο παρα εσυ. Εσυ και μονο εσυ που λειπεις καθε μερα απο την υποτιθεμενη ευτυχισμενη ζωη μου. Τι μου λειπει αλλωστε,με ρωτανε ολοι. Και ξερεις ισως να εχουν και δικιο τελικα. Τι μου λειπει; Φιλους εχω,υγεια-δοξα τω θεω-εχω..."οικογενεια" εχω. Αλλα εσυ,πες μου αληθεια,εσυ που ξερεις περισσοτερο απο τον καθενα που συναναστρεφομαι καθημερινα,οικογενεια εχω; Μου την στερησεις χωρις να σου εχω φταιξει σε τιποτα. Απο μωρο παιδι βιωσα την πιο σημαντικη απορριψη στη ζωη μου. Μια απορριψη που κανεις και καμια αγκαλια δε μπορει να αντικαταστησει ποτε...οσα χρονια και αν περασουν.
   Ξερεις προσπαθησα πολλες φορες να σε δικαιολογησω στο μυαλο μου αλλα ποτε στην πραγματικοτητα δεν μπορεσα να βρω μια τοσο καλη δικαιολογια,μια δικαιολογια που να ηταν αρκετη τις στιγμες που σε χρειαζομαι. Στιγμες που ενα χαδι και μια αγκαλια δικη σου θα ηταν αρκετη για να επουλωθει καθε μου πληγη,μικρη και μεγαλη. Απο γραντζουνιες πανω στα γονατα μου κατα την διαρκεια των παιδικων μου χρονων μεχρι και απογοητευσεις στην μετεπειτα ζωη μου. Ποτε δεν ησουν εκει και το "κατηγορω" ειναι μεγαλο και μεταξυ μας καθολου αδικο. Θα μου πεις οτι εμπλεξες,οτι δεν ηξερες,οτι δε μπορεσες να σταματησεις. Ποιος ομως ανθρωπος,αν θελει να λεγεται ανθρωπος,δε λυγιζει μπροστα σε παιδικα ματια που του ζητανε να μεινει λιγο ακομα; Δε ζητουσα να μεινεις για μια-δυο ωρες,σου ζητουσα να μεινεις για παντα. Ισως επειδη αυτο επεβαλλε  η κοινωνια να κανεις,ισως επειδη αυτο ηταν το λογικο να γινει απο τη στιγμη που ηρθα σε αυτη τη ζωη. Να εμενες διπλα μου και να με εβλεπες να μεγαλωνω,να τσακωνομασταν επειδη θα γυριζα αργα τα βραδια,να διαφωνουσαμε για απλα καθημερινα πραγματα...να ακουγα κηρυγμα και να γκρινιαζα για τις τιμωριες που θα μου εβαζες. Τιμωρια. Αστεια λεξη. Με τιμωρησες αρκετα με την απουσια σου δε νομιζεις; Με τιμωρησες αρκετα με το να μπαινεις στη ζωη μου ξαφνικα οποτε γουσταρες εσυ και μετα παλι να εξαφανιζεσαι επειδη δεν αντεχες,επειδη σου "ελειπε".
   Δε σε ξερω καθολου σαν ανθρωπο,επειδη εσυ δε μου αφησες τα περιθωρια να σε γνωρισω..να μαθω τις συνηθειες σου,τι σε νευριαζει,τι σιχαινεσαι πιο πολυ πανω σε αυτο τον κοσμο. Πιανω τον εαυτο μου πολλες φορες να αναρωτιεται πως ειναι δυνατον απο την στιγμη που δε σε γνωρισα να σε εχω τοσο πολυ αναγκη. Δεσμοι αιματος θα καταληξω και θα σωπασω. Και ενω θα θελω να σε παρω ενα τηλεφωνο να σε ακουσω,να σου πω "κοιτα πως μεγαλωσα και κοιτα ποσο σου μοιαζω" δε θα το κανω. Προφανως οχι επειδη δε θελω,απλα δεν εχω τον αριθμο σου για να σε αναζητησω. Ουτε τον αριθμο σου να ακουσω τη φωνη σου δε εχω και εχω ξεχασει πλεον την χροια σου. Εχω ξεχασει το γελιο και τη λυπη της φωνης σου. Λενε οτι οσο αφηνεις κατι αλλο τοσο σε αφηνει και αυτο. Τελικα ποιος απο τους δυο μας αφησε ποιον; Μεγαλη απορια το εχω,τουλαχιστον 20 χρονια τωρα,απο τοτε που αρχισα να καταλαβαινω.
   Σα να ηταν χθες θυμαμαι φωνες και κλαματα..φασαριες και δυνατα χτυπηματα πορτας και μια σκια να απομακρυνεται. Θυμασαι οτι μια φορα,οταν ημουν τριων κοντεψα να πεθαινω εξαιτιας σου; Εγω ομολογω δε το θυμαμαι αλλα σε εχω ακουσει να μου το αφηγησε και εσυ και αλλοι που ηταν παροντες. Θυμασαι λοιπον που αντι να τρεξεις να με τραβηξεις και να με αγκαλιασεις ετρεξαν αλλοι; Θυμασαι που εσυ απλα κοιτουσες αμετοχη; Η δικαιολογια σου εκεινη τη στιγμη ηταν οτι απλα δε μπορουσες να αντιδρασεις. Μαλακιες. (α! να μια λεξη που εμαθα απο σενα οταν ολοι γυρω μου προσεχαν το λεξιλογιο τους για να γινω σωστος ανθρωπος για την κοινωνια,για να μη γινω εσυ.)
   Πολλες φορες ακουσα τη φραση οτι ειμαι ιδια εσυ. Και πιο πολλες φορες πονεσα στο ακουσμα της. Και ακομα περισσοτερες προσπαθησα να αποδειξω οτι δεν ειμαι εσυ,οτι εγω δε θα ακολουθησω την ιδια πορεια με εσενα. Και μεχρι ενα σημειο δεν την ακολουθησα. Δεν εγινα ποτε καλη μαθητρια,οσο και αν ουρλιαζαν οι καθηγητες πανω απο το κεφαλι μου οτι ειμαι εξυπνη και οτι πρεπει να διαβαζω. Ποτε δεν εδειξα την αδυναμια μου στους ανθρωπους γιατι ηθελα να ειμαι δυνατη. Δυνατη και εγωιστρια. Ποτε δε διαλεξα τις κακες παρεες που θα με οδηγουσαν σε μια καταστροφη σαν τη δικη σου. Και το σημαντικοτερο ποτε δεν εδειξα αγαπη στην οικογενεια μου. Οχι οτι τους μισω-καθε αλλο-απλα δεν ηθελα να γινω σαν και εσενα και στο τελος να τους την στερησω. Ξερουμε και οι δυο οτι δεν θα αντεχαν τετοιο χτυπημα δευτερη φορα. Ολα αυτα απλα για να μη γινω σαν εσενα. Εσενα που δε σε γνωρισα ποτε πραγματικα για να κρινω σε τι πρεπει να σου μοιασω και σε τι οχι. Μερικες στιγμες το σκεφτομαι και βαζω τα γελια. Συγχωρα με.
   Να σου πω ενα μυστικο; Ναι αρκετες φορες εγινα σαν εσενα,αρκετες φορες ρισκαρα να γινω σαν εσενα και αρκετες φορες παλεψα μεσα μου για να μη γινω. Φορες που ημουν πραγματικα πολυ αδυναμη για να χειριστω καταστασεις,φορες που αναζητησα το οτιδηποτε για να καταλαβω-εστω και με το λαθος τροπο-τι νιωθεις. Για να καταλαβω πως ειναι να ξεφευγεις και ολα σου τα προβληματα να ειναι ασημαντα εκεινη τη στιγμη. Και απο οτι ενιωσα και καταλαβα,πραγματικα μονο ο εαυτος μας μας ενδιαφερει εκεινη τη στιγμη. Τιποτα και κανενας αλλος πανω στη γη. Και καπου εκει φανηκε η τεραστια διαφορα μας. Εγω ημουν αρκετα πιο δυνατη απο εσενα για να σταματησω και να μη κλεισω συναισθηματικα. Ημουν αρκετα πιο δυνατη απο εσενα που μπορεσα να ενδιαφερθω για τους ανθρωπους γυρω μου και για το ποσο μεγαλο κακο θα τους προκαλουσε η "αδυναμια" μου.
Εχω γραψει αρκετες φορες για σενα... πανω σε κολλες που μετα εκαιγα γιατι ετσι ενιωθα οτι σε βγαζω απο μεσα μου και παλευα με τον εαυτο μου να σε ξεχασει. Και εσενα και τα οσα στερηθηκα εξαιτιας σου. Τις μνημες μου που καθε φορα που βλεπω τη μικρη μας,μου ξαναρχονται μια-μια στο μυαλο. Και αυτο ειναι κατι για το οποιο δε θα σε συγχωρεσω ποτε. Tοτε που εβαλες και εμενα στα δεκατεσσερα μου-ημουν μονο δεκατεσσερα ρε-να διεκδηκω ενα πλασμα που εξαιτιας σου ηρθε στη ζωη και εξαιτιας σου στερειται και παλι εσενα. Δε θα σου πω σε τι δοκιμασιες εβαλες ενα παιδι,αγεννητο ακομα,να περασει εξαιτιας σου. Τις ξερεις αλλωστε καλυτερα και φυσικα και γι αυτο εχεις μια γαμημενη δικαιολογια. Δε σε συγχωρω πανω απο ολα για το κακο που προκαλεσες σε ολους μας χωρις να σου φταιμε σε τιποτα.
   Αν θες να μαθεις λοιπον μεγαλωσα και μεγαλωσα σωστα. Σιχαινομαι τις μπαμιες και το παγωτο φυστικι. Μου αρεσει να καθομαι ωρες και να ακουω μουσικη και κατα περιοδους περναω μια ψιλοκαταθληπτικη φαση(ισως και εξαιτιας σου). Οταν ειμαι αρρωστη γκρινιαζω υπερβολικα και δε με αντεχει ανθρωπος. Μου αρεσει το αλκοολ παρα πολυ και σε οποια μαλακια και αν μου προτεινουν ειμαι μεσα. Σε λογικα πλαισια παντα. Σιχαινομαι τους εγωιστες και τους διπροσωπους. Γινομαι χαλι να με πατησεις οταν αγαπαω πραγματικα και αυτο ειναι το μεγαλυτερο ελαττωμα μου. Η αυτοκαταστροφη ειναι το ατου μου (δεσμοι αιματος ειπαμε,ε;) αλλα μολις πιασω πατο ανεβαινω αποτομα για μιαν ανασα ζωης. Γιατι η ζωη ειναι πολυ μικρη για να ειναι θλιβερη. Τις περισσοτερες φορες της ζωης μου νιωθω ενοχικη και ενω αφηνω σε πολλους να πιστευουν οτι ειμαι το θυμα μεσα μου νιωθω θυτης. Μην παραξενευσαι,ακομα και σε περιπτωσεις που αντικειμενικα δεν εχω φταιξει πουθενα. Ζω συνηθως την ιδια μερα 365 μερες το χρονο παρολο που αυτο ειναι κακο και φοβαμαι τις μεγαλες αλλαγες και το ρισκο. Θα μου πεις,εχω ρισκαρει πολλες φορες πως ειναι δυνατον να φοβαμαι; Αυτοκαταστροφικη ειπαμε,μη ξεχνιεσαι. Ειναι και αλλα πολλα,αλλα αν αρχισω να γραφω δε θα μου φτασουν αρκετες αναρτησεις.
   Ξερω οτι το τηλεφωνο μου θα χτυπησει καποια στιγμη και τα νεα δε θα ειναι καλα εξαλλου την περιμενω αυτη τη στιγμη αρκετα χρονια τωρα. (Μεταξυ μας σε παραδεχομαι που εχεις αντεξει τοσο...) Ντρεπομαι αλλα πολλες φορες εχω ευχηθει να ερθει αυτη η στιγμη οσο πιο γρηγορα γινεται,λες και ετσι θα λυτρωθω και εγω και η οικογενεια μας. Πριν ομως ερθει αυτη η στιγμη ξερεις τι θα ηθελα; Ενα απογευμα οι δυο μας,εγω και εσυ μονο. Να με κρατας αγκαλια και να σου μιλησω για μενα. Να με χαιδευεις απαλα στα μαλλια και να νιωθω οτι κανεις και τιποτα εκεινη τη στιγμη δε θα μου κανει κακο γιατι ξερω οτι θα εισαι διπλα μου και πως θα εδινες και τη ζωη σου για να μη παθω κατι. Να μου πεις για τη ζωη σου και για τις εμπειριες σου και να κρινω εγω τι πρεπει να αποφευγω και τι οχι. Να με μαλωσεις για πολλα που εχω κανει αλλα και παλι να ξερω οτι δεν αλλαζει η γνωμη σου. Να ξεγυμνωσω τον εαυτο μου μπροστα σου για να δεις ποια ειμαι μια φορα και μονο. Και ας ειναι η τελευταια.
   Τιποτα δε θα σε αντικαταστησει ποτε. Τιποτα και κανεις. Σάγαπαω τοσο πολυ αλλα επιλεγω να πνιξω το συναισθημα μου γιατι αν σε αφησω να εισβαλλεις στη ζωη μου θα με καταστρεψει η πολλη αγαπη που σου εχω και δε το θελω. Ειμαι καλα,μην ανησυχεις. Τρωω καθε μερα και ειμαι οσο περναει απο το χερι μου αξιοπρεπης στην κοινωνια. Γενικα μεγαλωσα φυσιολογικα και ειναι το μοναδικο για το οποιο νιωθω οτι σου χρωσταω ενα μεγαλο ευχαριστω. Ευχαριστω λοιπον για την οικογενεια που αφησες πισω σου να με φροντισει και να με προσεξει.


 Μου λειπεις παντα και παντα θα σε "ψαχνω"....

                                                                                                                                                     

Α.