Τα θέλω όλα...

Θέλω να περάσουμε ένα βράδυ μαζί. Οχι, δε μιλάω για το σεξ. Ας υποβάλουμε τους εαυτούς μας στην απόλαυση του εγκεφαλικού έρωτα. Γάμα για λίγο τον σαρκικό. Δε θέλω να ντυθώ καλά, δε θέλω να με περιμένεις σε κάποιον σταθμο του ηλεκτρικού. Δε θέλω να με βγούμε έξω. Θέλω εσένα στο κρεβάτι μου. Θέλω εμάς στο κρεβάτι μου. Θέλω να γεμίσεις το άδειο μου σπίτι με το που το πέλμα σου αγγίξει τα κρύα πλακάκια. Θέλω να γεμίσεις τα άδεια μου μάτια με το που διασταυρωθούν τα βλέμματά μας. Και έπειτα, να γεμίσεις εμένα. Θέλω κάθε χιλιοστό του κορμιού σου να είναι σχεδόν προσκολημένο στο δικό μου, και τα χέρια σου να πιέζουν με δύναμη τη μέση μου σαν να προσπαθείς να με φέρεις τόσο κοντά σου ώστε να γίνουμε ένα. Και να με φιλάς. Να με φιλάς πολύ. Μέχρι τα χείλη μου να γινουν μωβ και η ανάσα μου να βγαίνει αργά και σιωπηλά, λες και κοντεύει να σβήσει. Μετά πάρε το τετράδιό μου και διάβασε όλα τα κείμενα που έχω γράψει και πες μου ειρωνικά, “τι ωραία που γράφεις ρε μωρό μου” όσο εγώ γράφω με τα χείλη μου τα πιο όμορφα ποιήματα πάνω στον λαιμό σου. Μετά έλα να συζητησουμε. Οσο είσαι ακόμα ξαπλωμένη κι εγώ στέκομαι ακουμπισμένος στον τοίχο με τα πόδια μου πάνω στο σώμα σου. Ελα να πούμε τι μας κάνει χαρούμενους, και πότε ήταν η τελευταια φορά που δάκρυσες; και γιατί σε τρομάζει τόσο ο ουρανός; και πώς πιστεύεις πως δημιουργήθηκε ο κόσμος; Μίλα μου για κάθε συμβάν που σε αλλαξε. Πες μου και αυτές τις ιστορίες απο την παιδική σου ηλικία, ξέρεις, όλες αυτές που βαριούνται να ακούσουν οι άλλοι. Πες τις σε εμένα. Και σταμάτα απότομα τον λόγο σου, μόλις με δεις να ανάβω το τσιγάρο μου. Μετά, μπορείς να συνεχίσεις. Σήκω πάνω και ριξε μια ζακέτα πάνω σου, και έλα να περπατήσουμε λίγο στη γειτονιά μου. Να δεις πόσο όμορφη είναι η πόλη στις τέσσερις το πρωί, που το μόνο πράγμα που ηχεί στα αυτιά σου είναι ο σιγανός αέρας. Ελα να σου δείξω, εκείνο το μέρος που πηγαίνω όταν θέλω να μείνω μόνος μου, ή εκείνο το σημείο που μπορείς να απολαυσεις το ηλιοβασίλεμα καλύτερα από καθε άλλο μέρος στον κόσμο, ή το διαμέρισα που μένει αυτός ο παρανοϊκός ανθρωπος που κάθε βράδυ πεθαίνει. Ας γυρίσουμε σπίτι τώρα. Βάλε να δούμε όλες εκείνες τις ταινίες που πάντα ήθελες αλλά ποτέ δε το έκανες. Και έπειτα τις δικές μου. Και μόλις βαρεθούμε θα σχολιάζω τις δικές σου. Θα παιρνω υφος, και θα σου λέω πως δεν ξέρεις από καλές ταινίες ακόμα κι αν δε το εννοώ, μόνο και μόνο για να σε βλέπω να παίρνεις αυτό το δήθεν εκνευρισμέμο ύφος, και όταν θα ‘ρθω να σε φιλήσω να κάνεις πως με διώχνεις. Αλλά να μη μπορείς να αντισταθείς, γιατί στην τελική, είμαι εγώ. Πάμε στην ταράτσα τώρα που χαράζει, κράτα με αγκαλιά και φίλησε με απαλά. Χάρισε μου λίγη ώρα απόλυτης σιωπής και μόλις έρθει η ώρα να φύγεις, φύγε. Να φύγεις όμως γεμάτη. Αυτό έχει σημασια, και κράτησε με κλειδωμένο στο μυαλό σου μέχρι να βρεθούμε ξανά.

Εν κατακλείδι..

   Ξερεις πως θα εγραφα. Σε μερικα με εχεις μαθει καλα. Δεν ξερω ποτε θα το δεις αλλα η ουσια δεν αλλαζει και πολυ. Δεν με ενδιαφερουν σημερα και πολλα,σχεδον τιποτα. Ολα ξαφνικα μοιαζουν ανουσια,ανωφελα,ξενα. Ξυπνησα και η μονη αναγκη που ειχα ηταν να φυγω απο το σπιτι μου,να βγω να δω λιγο κοσμο. Να σταματησω για λιγο να σκεφτομαι. Ανοιξα την πορτα και σε θυμηθηκα να με περιμενεις απεξω λιγο πριν βαλεις το δικο σου «τελος». Δε στο κρυβω,δακρυσα. Και απλα προχωρησα....

   Ξερεις καλα να σταματας τον χρονο. Το μυαλο μου ειναι σταματημενο ακομα στο χθεσινο μονολογο που εκανες. Φανηκε οτι δεν ηθελες να ακουσεις και πολλα. Με θυμαμαι να κοιταω την αντανακλαση που εκαναν τα φωτα και τη φωνη σου να χρησιμοποιει λεξεις που προοικονομουσαν τη φυγη σου. Θυμαμαι τον εαυτο μου να αρνειται να γυρισει να σε κοιταξει για να μη σε παρακαλεσει να αλλαξεις γνωμη,για να μην εκμηδενισεις για ακομα μια φορα τον υποτιθεμενο εγωισμο μου. Και ειπες αυτα που ηθελες και με ενα απλο «γεια σου» απομακρυνθηκες. Και καταλαβα. Και δεχτηκα.

  Ποσο καλη αμυνα και ποσο προετοιμασμενη να ησουν ωστε να μη μου αφησες κανενα περιθωριο να πω και εγω καποιες τελευταιες κουβεντες; Ποσο απολυτη και χειριστικη μπορεις να γινεις οταν πονας; Ποσο θαρρος απαιτουσε να με κατηγορεις ευθεως με διαφορους επιθετικους προσδιορισμους και ποση υποκρισια να εκρυβαν τα δακρυα στα ματια σου; (Στο ειπα αυτο; Νομιζω ναι..) Ολα αυτα τα γνωριζεις εσυ καλυτερα απο μενα και ειλικρινα δε θελω να μαθω. Μου φτανει η φυγη σου,μου φτανει που δεν με αφησες και να μιλησω και αρκεστηκες μονο στα δικα σου δικια. Εξαλλου ηθελες ενα πολιτισμενο αντιο.

  Δε θυμαμαι τον εαυτο μου να γυριζει να σε κοιταει καθως εφευγες,ουτε να θελει να αλλαξεις αποφασεις. Ηξερα οτι καποια στιγμη θα γινοταν αυτο,ηξερα οτι θα αναγκαζοσουν να κοιταξεις τον εαυτο σου και να μαθεις να τον αγαπας. Και σε παραδεχτηκα. Και μπραβο σου. Εμεινα ομως πισω να θυμαμαι τα τελευταια λογια σου και την τελευταια βραδυα πριν απο αυτα. Βραδυα που οπως υποστηριξες δεν θυμασαι καν εξαιτιας του αλκοολ και ας εχουν μεινει στο λαιμο μου σημαδια που δε με βοηθουν να την ξεχασω. Μεσα σε μια μερα ξεχασες ολα οσα με αφορουσαν σαν ανθρωπο και πηρες αποφασεις που ικανοποιουσαν εσενα και μονο εσενα. Λες και εμενα δε μου επεφτε πουθενα λογος σε ολο αυτο. Αλλα τι να λεμε τωρα,παντα αποφασιζες και εκτελουσες. Ψυχρα-απολυτα. Καμια δευτερη σκεψη.

   Γυρισα στο σπιτι μου και επεσα στο κρεβατι και σκεφτομουν γιατι να φτασουμε μεχρι εδω. Γιατι να ειμαστε ετσι φτιαγμενες και οι δυο. Εβλεπα εφιαλτες με εσενα,σα να τα ξαναζουσα ολα απο την αρχη. Και ελπιζω το σημερινο βραδυ μου-ποσο μαλλον και τα επομενα-να ειναι καλυτερο. Δε με ενοχλει τοσο που εφυγες γιατι ξερω οτι πηρες αποφασεις που θα σε κανουν καλυτερο ανθρωπο. Αν και πιστεψε με,το προβλημα δεν ξεκιναει απο μενα. Με πονεσε ομως που σε εβλεπα να πιστευεις ολα αυτα τα λογια που μου ελεγες περι ηθικους φραγμους και περι σεβασμου. Που κολλουσαν τα τσιγαρα και οι βολτες με το αμαξι; Γιατι το να σε αγκαλιαζω η να σου λεω οτι σ'αγαπαω ηταν τοσο κατακριτεο και γιατι νομιζες οτι ολα αυτα αποσκοπουσαν καπου αλλου; Γιατι κριθηκα ακομα και στην λεπτομερεια; Ακομα και τωρα σκεφτομαι πως ειναι δυνατον να θεωρεις οτι ειμαι ο χειροτερος ανθρωπος του κοσμου αλλα συνειδητοποιω οτι δε χρειαζεται να σε πεισω για κατι,ουτε να σου αποδειξω ποια ειμαι. Εχεις τη γνωμη σου,οποια κι αν ειναι αυτη και ειναι σεβαστη. Μια απορια ομως,γιατι τοσα δακρυα ρε; Γιατι επρεπε να φτασουμε στην αλλη ακρη της πολης για να μου τα πεις ολα αυτα; Ας το εκανες απο ενα μηνυμα,το ιδιο κακο θα γινοταν. Τον ιδιο πονο θα ενιωθα. Γιατι φαινοσουν να πονας τοσο και ποσο ισχυρο τελικα ειναι το γαμημενο το «πρεπει» σου;

   Δεν φανταζομουν ποτε οτι εισαι τοσο δειλη ωστε να το βαλεις στα ποδια.  Σε περιμενα να κατσεις να παλεψεις,να βριζομασταν,να τσακωνομασταν αλλα στο τελος να εμενες. Αλλα δεν ειμαι καποια αλλη που θα ηθελες να ειμαι για να προσπαθησεις,για να βρεις ακομα και ψευτικους λογους απλα για να μεινεις. Θα θεωρησω οτι απλα εψαχνες μια αφορμη που τελικα σου δοθηκε. Απο λαθος δικο μου,επειδη δε «τραβηχτηκα». Και ειναι λαθος και το παραδεχομαι ακομα και τωρα. Το μεγαλυτερο μαλλον λαθος μου ειναι οτι πιστευω οτι οι ανθρωποι σκεφτονται οπως εγω συνεπως αντιδρουν οπως εγω. Παντα εχω δευτερες σκεψεις και ποτε δε μιλαω εν βρασμω γιατι ξερω οτι τα λογια μου θα πονεσουν. Ετσι μπορω να δικαιολογησω τα αδικαιολογητα ακομα και οταν δε πρεπει. 

  Σου ειπα οτι το 2016 δε θα φοβαμαι να «τσαλακωθω» αλλα οχι με την εννοια που εσυ το καταλαβες. Και φανηκε να το καταλαβες λαθος απο αυτα που μου ελεγες χθες. Σου ειπα οτι δε θα φοβαμαι να καταρριψω αμυνες,να δειξω συναισθηματα,να συνθλιψω τον εγωισμο μου. Οτι βαρεθηκα να ειμαι η εγωιστρια μου ημουν τοσο χρονια. Ηθελα να σε παρακαλεσω,να σου πω να μη χαθεις απο τη ζωη μου αλλα σε εβλεπα τοσο απολυτη,τοσο σιγουρη οτι σου βγαζω την χειροτερη εκδοχη του εαυτου σου. Προτιμησα λοιπον να σε ελευθερωσω απο την παρουσια μου,προτιμησα να σου πω να φυγεις γιατι αλλωστε φαινοσουν να το εχεις τοσο αναγκη. Δεν σκεφτηκα εμενα,δεν ηθελα να ικανοποιησω το δικο μου «εγω». Και εφυγες.

   Δε θα σου πω να προσεχεις και ολα αυτα τα δακρυβρεχτα που λεμε συνηθως ολοι. Θα σου πω οτι θα σε σκεφτομαι και θα σε θυμαμαι παντα γιατι ησουν απο τα μεγαλυτερα μαθηματα της ζωης μου. Θα σου πω οτι μοιαζεις με αερικο,παντα θα εισαι κατι απιαστο και αυτη ειναι η μεγαλυτερη γοητεια σου. Θα σου πω (για ακομα μια φορα) οτι πρεπει να μαθεις να ζεις με τους δαιμονες σου γιατι οσο αποφευγεις κατι τοσο θα εμφανιζεται μπροστα σου και θα σου πω να αγαπησεις τους εφιαλτες σου. Για καποιο λογο σε οδηγησαν μεχρι εδω. Θα σου θυμισω πως κανεις δεν ειναι τελειος και ολοι κανουμε λαθη και θα σε παρακαλεσω να μη κρινεις σκληρα καταστασεις που και εσυ εχεις βιωσει. Θα σου θυμισω οτι δεν χρειαζεται να καθρεπτιζεις λαθη δικα σου στους αλλους και να τους λιθοβολεις με λογια. Θα ζητησω συγνωμη που σου κατεστρεψα τη ζωη και που δε μπορεσα να γινω αυτο που ηθελες για να μπορεσεις να μεινεις. Συγνωμη που βοηθησα και εγω με τον τροπο μου να φτασουν μεχρι εδω τα πραγματα. Συγνωμη που ημουν τοσο δειλη και δεν μπορουσα να κατανοησω την σοβαροτητα της καταστασης φοβουμενη την φυγη σου. Σε ευχαριστω που φανηκες εσυ η δυνατη και εβαλες το τελος που εγω αδυνατουσα να βαλω. 

   Διαβαζοντας τα παραπανω καταλαβαινω οτι μοιαζει περισσοτερο με ερωτικο παρα με φιλικο αποχαιρετισμο. Κατα καποιο τροπο ησουν και τα δυο απλα γινεται λιγο ετεροχρονισμενα,το ενα τουλαχιστον. Ελπιζω που και που να περναω απο το μυαλο σου και ευχομαι να ειναι μονο οι καλες στιγμες,οι κακες ας γινουν μελλοντικα μαθηματα. Σε αποδεχτηκα στο εκατο τοις εκατο σου και γι’αυτο να μην αμφιβαλλεις ποτε. Δε θα σε αλλαζα με κανεναν αλλο στον κοσμο και παλεψα με πολλα για να σε εχω στη ζωη μου μεχρι χθες. Ολοι για κατι παλευουμε,αλλοι λιγοτερο και αλλοι περισσοτερο. Να κυνηγας παντα το λευκο της ζωης σου και ασε τα γκριζα,δε σου ταιριαζουν. Μη στεναχωριεσαι για τιποτα και πιστεψε με θα σε αφησω ησυχη και δε θα σε ξαναενοχλησω ωστε να κανεις τη ζωη που επελεξες χωρις να νιωθεις οτι κατι σε κραταει ακομα πισω. (αλλωστε σου μιλησα καποτε για το πεισμα μου σε αυτες τις καταστασεις χωρις να μπαινω σε διαδικασια να κανω μικροτητες..) Ειμαι σιγουρη οτι ξερεις τον τροπο να εισαι ευτυχισμενη. Θα μου λειψεις ρε,ηδη μου λειπεις..

ΥΓ. Σ’αγαπουσα και σημερα... θα σ’αγαπαω και αυριο... 

Α.

"..όχι ταμπέλες με τ' όνομα μου.."

Δεν είμαι η αρρώστια.

Τα συμπτώματά της δεν είμαι εγώ.

Καμιά αποτυχία δεν είναι ολόκληρη η βιογραφία μου.

Τα λάθη είναι στιγμές, όχι ταμπέλες με τ' όνομα μου.

Ο πόνος είναι εμπειρία, όχι ταυτότητα.

Αυτό που υποφέρει δεν είμαι εγώ.

Οι σκέψεις είναι μόνο σκέψεις.

Οι φόβοι είναι μόνο φόβοι.

Ο πόνος είναι παροδικός.

Αυτά δεν είμαι εγώ.

Είμαι ελεύθερος και πλήρης.

Το παρελθόν έχει τελειώσει.

Ο έρωτας δε θέλει τίτλο.

Νύχτα ήταν, θυμάσαι;

«Θέλω το φιλί σου» ψιθύρισες, θυμάσαι;
Και εγώ δεν μίλησα, μόνο σε κοίταξα.
Και εσύ δεν είπες τίποτε άλλο, μόνο όρμησες.
Χωρίς τη διαύγεια της λογικής.
Αυτή δε χωρούσε στη στιγμή.

Σταμάτησες να διεκδικείς ό,τι δεν σου ανήκε και
απαίτησες όσα η σκέψη έκανε εικόνες και συναισθήματα.
Σταμάτησες να προσποιείσαι πως ήταν απλή επιθυμία και
παραδόθηκες στην ανάγκη για επαφή.

Σίγησαν τα ρολόγια και χάθηκε η αίσθηση του χρόνου.
Μόνο οι αισθήσεις μας άνοιξαν διάλογο.
Και είπαν, Θεέ μου, τόσα πολλά.

Οι σάρκες των χειλιών μας συναντήθηκαν με φόρα.
Οι γλώσσες μας μπερδεύτηκαν μεθυσμένες από προσμονή.
Οι αναπνοές μας χάθηκαν στην έξαψη.
Οι ανάσες μας κόπηκαν στη μέση.
Τα στήθη ρίγησαν, τα γόνατα λύγισαν, τα χέρια μπερδεύτηκαν.
Τα σώματα αναζήτησαν την αλήθεια της γύμνια τους.

Ύστερα ήρθε η ένταση, άλλοτε ζωώδης κι άλλοτε τρυφερή.
Ένιωσες τα «σε θέλω» μου που είχαν χαθεί σε σιωπές.
Ένιωσα τα «μείνε λίγο ακόμη» σου που είχαν πνιγεί σε γέλια αμηχανίας.

Νύχτα ήταν, θυμάσαι;
Νύχτα ενοχική, νύχτα δική μας.
«Θέλω το φιλί σου» ψιθύρισες, θυμάσαι;
Φιλί ευλαβικό σε χείλη κολασμένα.
Παράδεισος της γης σε φόντο ζοφερό.

Πάλεψε ο Έρωτας τον Έρεβο.
Το φως με το σκοτάδι.
Η μέρα με τη νύχτα.
Και έμεινε η στιγμή.
Στιγμή στο μαζί, για το φιλί.

«Σε θέλω» ψιθύρισες την ώρα που χάραζε.
«Σε θέλω» απάντησα την ώρα που γύρευα ξανά τα χείλη σου.
Η νύχτα στάθηκε, η μέρα άργησε, ο πόθος δεν έσβησε.

Έμεινε το φιλί.
Μετέωρο στο πριν και το μετά.
Να ζητά όση αμαρτία μπορούσε να πάρει.

Ήταν νύχτα όταν μου πήρες το φιλί.
Ξημέρωσε κι ακόμη το ζητάω…

Ιωάννα Γκανέτσα.

Αργει να ξημερωσει....αυριο.

   Πανε μερες τωρα που νιωθω ολο κατι να με τρωει,κατι να με πνιγει και να θελει να ουρλιαξει. Οχι προς συγκεκριμενη κατευθυνση,χωρις συγκεκριμενο λογο. Προσπαθω να κατανοησω τι ειναι αυτο που να με πνιγει τοσο πολυ αλλα για πρωτη φορα δε βγαζω ουτε εγω η ιδια ακρη. Περιμενω απλα να περασει και αυτο-χωρις να ξερω τι ειναι-οπως ολα τα αλλα. Οι μερες ομως περνανε και "αυτο" δε περναει. Και εχω βαρεθει τα ιδια και τα ιδια χαλια. Αλλο ενα τσιγαρο,αλλο ενα ποτο και ξεφυσαω. Μονιμος κατοικος πανω στο στηθος αυτο το βαρος που δε λεει να φυγει. Δεν ξερω αν ειναι καποιος οιωνος,θελω απλα να φυγει.
   Λαθη πολλα και επαναλαμβανομενα. Ισως να φταιει και η συγκεκριμενη επαφη,ποιος ξερει. Για λεπτα ειμαι καλα. Στο τελος καταληγω χαλια. Κακα χαλια, Αλλα δε μου φτανει η μια φορα και οι τοσες μερες που εχουν περασει. Θελω να πεισω τον εαυτο μου οτι δεν φταιει αυτο. Και καπως ετσι καταληγω παλι στο "αλλη μια φορα.." και εχουν ερθει ηδη τρεις. Επικινδυνο παιχνιδι παιζω και το ξερω. Παιχνιδι που στο τελος η θα το κερδισω η θα με καταστρεψει ολοσχερως. Και δε μπορω να μιλησω και σε κανενα γιατι κανεις δε θα καταλαβει. Οχι,δεν κατηγορω τους αλλους. Εγω απλα νιωθω ανικανη να το εξηγησω. Ουτε στον ιδιο μου τον εαυτο δε μπορω,ποσο μαλλον στους αλλους.
   Πολλοι ρωτανε καθημερινα τι εχω. Αλλοι ψαχνουν μια απαντηση κανοντας ασκοπες και αμετρητες ερωτησεις. Αλλοι καθονται και με κοιτανε και τη νιωθω στο βλεμμα τους την απορια. Αλλοι παλι απλα δε λενε τιποτα και μενουν αμετοχοι. Ισως και να τους προτιμω αυτους τελικα. Καμια απορια,τιποτα να προσθεσουν και τιποτα να αφαιρεσουν απο τα λογια τους μη τυχον και αντιμετωπισουν την ξαφνικη οργη μου. Συνεχιζουν κανονικα τις συζητησεις τους,ψαχνουν και ενα θεμα προς αναλυση και βλεποντας οτι ξεχνιεμαι μενουν ηρεμοι. Και αυτοι και εγω.
   Μερικοι ανθρωποι εχουν την ικανοτητα να σε ηρεμουν. Απο οτιδηποτε και αν σου συμβαινει. Αναρωτιεμαι πως το κανουν και πως μπορουν να βρουν αυτη τη χρυση τομη. Πολλοι θα πουν οτι ειναι αδιαφορια προς το συνανθρωπο και τα εκαστοτε θεματα που ισως τον προβληματιζουν. Εγω απλα θα το ονομασω χαρισμα. Χαρισμα γιατι με ολο αυτο το μπαχαλο που επικρατει μεσα στο μυαλο μου,εκεινοι μπορουν να με κανουν να ξεχνιεμαι. Αυτο μεχρι να επιστρεψω παλι σπιτι,να ανοιξω ενα μπουκαλι κρασι και να βυθιστω στις σκεψεις μου. Καπως ετσι θα με παρει το χαραμα αλλα λυση δε θα εχω βρει.. Γιατι καμια δεν θα ειναι ικανοποιητικη τελικα. Καμια δεν θα παει το μυαλο μου παραπερα και καμια δε θα αντανακλα στις επιθυμιες μου.
  Οι επιθυμιες μου τελικα και η κοντρα που πηγαινω σε αυτες με εχουν οδηγησει σε αυτη την κατασταση. Η αρνηση να δεχτω καποια πραγματα και ο "πολεμος" τριγυρω μου με εχουν φτασει σε αυτο το σημειο. Σημειο που κοιταω τον εαυτο μου στον καθρεπτη και δε τον αναγνωριζω, Σημειο απο το οποιο παλευω τοσες μερες να ξεφυγω. Ανεπιτυχως. Θα ερθει παλι το αυριο και θα κανω με μαθηματικη πλεον ακριβεια το ιδιο "λαθος". Το βραδυ θα αποφασισω οτι παιζω επικινδυνο παιχνιδι και οτι πρεπει απλα να παραδωσω τα οπλα. Το πρωι παλι θα ξημερωσει ενα "ιδιο αυριο".. Μια βδομαδα εχει πια αλλα καποια αλλαγη δεν υπαρχει. Για ενα ηλιθιο λογο πλεον ακομα και οι σκεψεις μου εχουν γινει μια συνηθεια. Και δε θα κρυφτω.τις εχω αγαπησει. Ειναι το μονο σταθερο που υπαρχει αυτη την περιοδο στη ζωη μου να με απασχολει και να ειναι κομματι του εαυτου μου.
   Ειναι ομως καιρος να γινω καλα και αυτο το αυριο που θα ερθει δε θελω να ειναι το ιδιο. Μια αποφαση ειναι ολα και αυτη τη φορα πρεπει να την παρω. Ισως μεχρι το πρωι να αναγκαστω να αντιμετωπισω ολους μου τους φοβους. Ισως μεχρι το πρωι να παρω απαντησεις σε πολλα. Ισως μεχρι το πρωι να εχουν αλλαξει τα παντα μεσα μου,γυρω μου,στις συνηθειες μου. Ισως παλι να ξυπνησω και να ειμαι μια χαρα συνεχιζοντας κανονικα,ξεγελωντας τον εαυτο μου οτι ηταν μια φαση που παει-περασε. "Ξεγελωντας" γραφω και χαμογελαω που αναγνωριζω μια λυση τελικα. Ειναι η μοναδικη ικανοποιητικη και ακινδυνη λυση που θα πρεπει να ακολουθησω. Το ποσο θα κρατησει δε το ξερω και τις συνεπειες που θα χρειαστει καποια στιγμη να αντιμετωπισω ακομα δεν τις εχω κατα νου. Το μονο σιγουρο ειναι οτι οσο προσπαθεις να ξεφυγεις απο κατι,τοσο εκεινο εμφανιζεται μπροστα σου. Και καθε φορα ειναι και χειροτερο. Η θα νικησω η θα νικηθω απο τον αλλο μου εαυτο... Οχι ομως αλλη μια ιδια μερα. Παιζω επικινδυνο παιχνιδι με τον εαυτο μου και φοβαμαι αρκετα για το αποτελεσμα. Ισως να μην εχει ερθει η ωρα για απαντησεις ή ισως εγω να μη μπορω να τις ενστερνιστω πληρως,οχι ακομα τουλαχιστον. Η θα τον ξεγελασω η θα με ξεγελασει.
   Σβηνω γραφω και αντιλαμβανομαι πλεον οτι στις σκεψεις μου δεν υπαρχει καμια συνοχη. Πρωτη φορα διαβασα τα παραπανω που εχω γραψει και συνειδητοποιω οτι παρολο που γραφω το μυαλο μου δεν ειναι συγκεντρωμενο. Και αυτο ειναι κακο. Ειναι κακο να μην εχω τον ελεγχο ουτε σε αυτα που γραφω,ουτε σε αυτα που λεω,ουτε σε αυτα που σκεφτομαι. Το να χανω εγω τον ελεγχο ειναι οτι χειροτερο μπορει να μου συμβει και θυμαμαι λιγες φορες να εχει γινει.. Σημαινει οτι κατι κανω λαθος,οτι επετρεψα σε κατι αλλο να παρει τα ηνια και αυτο ειναι ηττα. Καθαρη ηττα. Τουλαχιστον για τον εαυτο μου.


Για αρχη λοιπον θα βαλω ακομα ενα ποτηρι κρασι,θα γελασω λιγακι που κοντευω να καταντησω αλκοολικη και αφου με λυπηθω,θα στριψω ενα τσιγαρο και θα αφησω τη σκεψη μου τελειως ελευθερη για πρωτη φορα να ψαξει απαντησεις. Αντικειμενικες και οχι υποκειμενικες. Οσο και αν πονεσω,οσα και αν κοστισουν. Μου το χρωσταω. Εξαλλου αργει να ξημερωσει σημερα και εχω απλετο χρονο μπροστα μου...



Α.

Η επιλογη του να μενεις...

  Δε θα μπω στην διαδικασια να σου στειλω μηνυμα γιατι καταλαβαινω οτι δεν εισαι καλα. Θα τα γραψω λοιπον εδω και θα ελπιζω οτι καποια στιγμη θα μπεις να τα διαβασεις,χωρις να νιωθω οτι χαλαω τη σιωπη σου. Χωρις να νιωθω οτι εγινα κουραστικη η πιεστικη. Ξερω πως ειναι να μην εισαι καλα,το εχω περασει και εγω. Και θα το περασω και αλλες φορες ακομα. Γιατι ετσι ειναι η ζωη,μεγαλες δοσεις ευτυχιας και μικρες-αλλα επωδυνες-δοσεις θανατου.
  Πριν γραψω αυτη την αναρτηση ειδα οτι ανεβασες και εσυ. Μπηκα στη διαδικασια να το διαβασω αλλα η αναγνωση μου σταματησε μεχρι εκει που ηξερες οτι θα το διαβαζα και εγω. Οχι οτι δεν αντεχα να το διαβασω η οτι δεν ηθελα να ξερω απλα ηταν κατι καθαρα δικο σου. Ηταν μια καταθεση και δεν ηθελα να στη χαλασω με τον οποιοδηποτε τροπο. Εσυ θα ηθελες να την διαβασεις μεχρι τελους,εγω απλα εκανα πισω. Διαφορετικοι ανθρωποι,διαφορετικοι χαρακτηρες,διαφορετικοι χειρισμοι.
  Ξερω οτι αντιδρας σα να μην εισαι εσυ και υποθετω οτι ξερω και τους λογους. Βασικα για να μη λεμε και μαλακιες,χθες μου παραδεχτηκες οτι βιωνεις μια απωλεια. Την δεχομαι,εν μερει την κατανοω και προσπαθω οσο μπορω στιγμες που δεν εισαι καλα  να μη σου κρατησω την παραμικρη κακια. Εξαλλου δεν υπαρχει και λογος,δεν φταις εσυ και υπο αλλες συνθηκες θα ειχες την καταλληλη συμπεριφορα και τις καταλληλες λεξεις για να συμβουλεψεις και εμενα σε καποιο προβλημα μου. Απλα για καποιο λογο η μερα που θα εισαι καλα εχει αργησει παρα πολυ και με κανεις να πιστευω οτι εχω και εγω μεριδιο ευθυνης. Νιωθω οτι δεν εχω βρει ακομα τη χρυση τομη που θα σε κανει να δεις ενα βημα παραπερα,που σε ολα σου τα προβληματα-μπορει ναι μεν να μη σταματησουν να ειναι προβληματα-θα τα δεις με μια αλλη οπτικη γωνια και θα νιωσεις καλυτερα. Εστω και για λιγο.
  Δε μ αρεσει να σε βλεπω και να σε ακουω ετσι. Αδιαφορω για τον τροπο που μου συμπεριφερεσαι μερικες φορες. Ειλικρινα ομως δε μπορω να σε βλεπω να εισαι ακομα πισω. Εχεις πιασει πατο και το ξερεις και εσυ αλλα γιατι ρε γαμωτο δε προσπαθεις να σωσεις λιγο τον εαυτο σου; Η αλλη πλευρα ειναι ευτυχισμενη,ειναι καλα. Πηρε οτι ηταν να παρει απο σενα και συνεχιζει να ζει. Εσυ απλα εχεις ξεχασει να ζεις,εσυ καθεσαι και πονας. Εσυ δε κανεις ουτε ενα βημα μπροστα για να πιαστεις απο μια σανιδα σωτηριας,για να ανασανεις λιγο. Σου αξιζει και εσενα μετα απο ολα αυτα που εχεις περασει. Γιατι δεν πιστευεις λιγο στον εαυτο σου; Γιατι δε καταλαβαινεις ποσο δυνατη μπορεις να γινεις;
  Πιστεψε με. Εισαι δυνατη. Μπορει να θεωρεις τον εαυτο σου αδυναμο αλλα κανεις λαθος. Ηθελε δυναμη πολλη για να βγαλεις απο τη ζωη σου ενα ατομο που το εχεις αγαπησει και το εχεις ερωτευτει τρελα. Ηθελε δυναμη ακομα και οταν το ειχες στη ζωη σου να αλλαξεις ολο τον κοσμο γυρω σου μονο και μονο για να χωραει μεσα σ'αυτον αλλα και στα ματια του κοσμου, Ηθελε δυναμη να μαθεις τον εαυτο σου,να μαθεις τις αδυναμιες του και να αποβαλλεις σιγα σιγα ο,τι σου φαινοταν "ξενο", ο,τι σου φαινοταν οτι δε χωραει στον κοσμο που ειχες ονειρευτει εσυ. Ακομα δεν εχεις πειστει; Αν δεν αναγνωρισεις εσυ την δυναμη σου δε μπορω ουτε εγω,ουτε κανενας απο τον περιγυρο αλλα ουτε και καποιος ειδικος να σε βοηθησει. Ολα ξεκινανε απο μεσα μας και σε βλεπω οτι θες να αγωνιστεις για να εισαι καλα. Και αυτο μερικες φορες θεωρω οτι ειναι ενα μεγαλο βημα. Η θεληση για αλλαγη,η αναγκη για ζωη. Και οπως ειχα γραψει και παλιοτερα "και ας ξαναπεσω,θα ξανασηκωθω...και ας ξανακλαψω,θα ξαναγελασω...θα πεσω εννια και θα σηκωθω δεκα.."
  Ολα αυτα τα σκαμπανεβασματα που εχεις ειναι φυσιολογικα λοιπον. Δε μπορεις να ανοιγοκλεισεις τα ματια σου και να τα εχεις διορθωσει ολα. Αν ηταν τοσο ευκολο θα σημαινε οτι απλα δεν ηταν αληθινο και μπορεσες ετσι απλα να πας παρακατω. Και ξερω οτι δεν ειναι ευκολο. Και ξερω ποσο πονας. Και ξερω οτι δεν αντεχεις να πονας. Αυτο ομως που δεν εχεις μαθει ακομα εσυ ειναι η εννοια του χρονου. Δωσε χρονο στο χρονο μικρη μου και ας νιωθεις οτι δε πηγαινεις μπροστα. Δωσε χρονο σε ολα αυτα τα κατακαθια που υπαρχουν μεσα σου να γινουν ωραιες αναμνησεις. Γιατι θα γινουν καποια στιγμη με το περασμα του χρονου,οταν θα τα σκεφτεσαι και θα χαμογελας που το εζησες και αυτο. Και μην ευχεσαι το κακο και τη δυστυχια για καποιους γιατι ετσι δε θα μπορεσεις να βρεις ποτε μεσα σου την γαληνη και παντα κατι θα σε κραταει στασιμη και δυστυχισμενη.
  Πριν προλαβω να τελειωσω αυτη την αναρτηση μου εστειλες μηνυμα γεματη αποριες γιατι σημερα ειμαι ετσι. Θα σου πω για ακομα μια φορα οτι για μενα δεν υπαρχει λογος να αλλαξω σταση και συμπεριφορα απεναντι σου. Θα σου πω οτι καταλαβαινω οτι δε μπορω να σε βοηθησω και πολυ και θα παραδεχτω οτι δεν ξερω και τον τροπο πλεον να σε κανω να νιωσεις καλυτερα. Αυτο ομως δε σημαινει οτι θα σε βγαλω απο τη ζωη μου η θα επιλεξω τη φυγη οπως μου ζητησες να κανω χθες. Δεν ειναι λυση αυτη. Δεν κοιταω τον κωλο μου γιατι δεν εχω να παρω κατι απο σενα. Επιλεγω να σε ακουω και να σε νοιαζομαι γιατι εγω ετσι ειμαι. Γιατι δεν αφηνεις ενα ανθρωπο επειδη γινεται επιθετικος και καθρεπτιζει τα προβληματα του επανω σου. Με λιγη κατανοηση ολα φτιαχνουν και ολα ξεπερνιουνται. Και χιλιες φορες να ξεσπας εστω και με αυτον το τροπο παρα να τα κρατας μεσα σου. Καταλαβαινω,μην αγχωνεσαι και μην αναρωτιεσαι. Βιωματα και εμπειριες με οδηγησαν σε αυτο που ειμαι σημερα. Και ξερω πως ειναι να πονας,ξερω πως ειναι να χανεις τον εαυτο σου...
  Επιλεγω λοιπον να μεινω διπλα σου χωρις να περιμενω ανταποδοση στο μελλον. Επιλεγω σε οτιδηποτε και αν χρειαστεις να προσπαθησω,οσο περναει απο το χερι μου,να σε βοηθησω. Επιλεγω πανω απο ολα,στιγμες που η συμπεριφορα σου δεν δικαιολογειται και τοσο,να εχω κατανοηση. Επιλεγω να μην εγκαταλειπω οταν ολοι οι υπολοιποι γυρω σου δεν αντεχουν αυτο που γινεσαι οταν δεν εισαι καλα. Δικες μου επιλογες,δικες μου και οι συνεπεις αν υπαρξουν. Δεν ξερω πως εχεις συνηθισει στη ζωη σου,δεν ξερω αν εχεις μαθει και εχεις αποδεκτει τη φυγη την αλλων αλλα εγω δεν ειμαι σαν τους αλλους. "Αν δεν με αντεχεις στα χειροτερα μου,τοτε σιγουρα δεν σου αξιζω στα καλυτερα μου".. Δεν ξερω αν χαιρεσαι που επιλεγω να ειμαι αυτος ο ανθρωπος αλλα συγνωμη που δε μπορω να γινω καποιος αλλος που ισως να ηθελες και να ειχες περισσοτερο αναγκη. Ας εκτιμηθει τουλαχιστον η προσπαθεια. Μια χαρη μονο: πιστεψε στον εαυτο σου και συνειδητοποιησε τη δυναμη σου. Δεξου την κυκλοθυμια που ειναι φυσιολογικο να υπαρχει και πιστεψε σε ενα καλυτερο αυριο γιατι σου αξιζει. Νιωσε την αλλαγη που ερχεται και χαμογελα επιτελους. Υπαρχουν ανθρωποι γυρω σου που σ'αγαπανε πολυ και που αξιζει να ζεις και να χαμογελας γι αυτους. Δωσε χρονο στο χρονο....


  Για τα χειροτερα λοιπον που διανυουμε αλλα και για τα καλυτερα που θα ερθουν......και ας αργησουν λιγο. Για τα πιωματα και τα μεθυσια. Για τα δυνατα γελια και τις στιγμες απολυτης καφριλας. Για τη δυνατη μουσικη και τις βολτες με το αμαξι. Για την καταθλιψαρα και τα κλαματα. Για τα λαθη και τα σωστα. Για την αλλαγη και την αποδοχη. Για ο,τι νιωθεις οτι εισαι και για ο,τι γινεσαι. Για οσα θελεις και για οσα μπορεις. Για οσα αντεχεις και για οσα ζεις. Για ενα ρισκο και για ενα φοβο. Για το σημερα και το αυριο. Για ολα αυτα υπολογιζε και εμενα μεσα.

Α.

Σε πεισμα ολου του κοσμου..

   Εμεις,τα θελω μας και ο υπολοιπος κοσμος. Και παντα μια φραση με πεντε μονο λεξουλες αλλα με μεγαλη σημασια «τι θα πει ο κοσμος»; Και εξαιτιας αυτης της μικρης φρασης χασαμε το σημαντικοτερο απο ολα,τον εαυτο μας,μη τυχον και μας πιασει στο στομα του ο κοσμος. Αυτος ομως ο εαυτος παντα θα ουρλιαζει μεσα μας για ολα αυτα που θελησαμε αλλα ποτε δε καταφεραμε να πραγματοποιησουμε. Ολα αυτα που ξεκινησαμε αλλα στο τελος τα παρατησαμε με το φοβο μιας ηττας. Με το αιτιολογικο οτι η μαχη θα ειναι ανιση και δε θα μπορουσαμε να κερδισουμε,επιλεξαμε να χασουμε ενω το τερμα ηταν απλα σε αποσταση αναπνοης. Χασαμε τη σημαντικοτερη μαχη,να ειμαστε ενταξει με τους εαυτους μας. Ο εαυτος μας και τα ονειρα του,αυτα παντα θα μας καταδιωκουν. Παντα θα νιωθουμε το βλεμμα του πανω μας και το σαρδονιο χαμογελο του να μας θυμιζει ποσα πολλα θελησαμε και ποσα λιγα πραξαμε. Μα φυσικα,για να μη πει κατι ο κοσμος.
  Απο μικρα παιδια μαθαμε να ονειρευομαστε. Παιζαμε παιχνιδια και μεσα σε δευτερολεπτα αποφασιζαμε τι επαγγελμα θελουμε να ακολουθησουμε. Βλεπαμε παιδια να μαλωνουν και τρεχαμε να βοηθησουμε λες και ημασταν μικροι θεοι. Νομιζα οτι μπορουμε να αλλαξουμε τον κοσμο. Και οχι μονο το νομιζαμε αλλα το βασικοτερο,ειχαμε και πιστη στον εαυτο μας. Ισως μερικες φορες η πιστη απλα ξεθωριαζει,σα μια παλια φωτογραφια των παππουδων μας. Μια φωτογραφια με χιλιαδες αναμνησεις για να σου θυμιζει κατι... Μια στιγμη,ενα συναισθημα,ενα προσωπο,ενα τοπιο...κατι που για σενα τοτε ηταν σημαντικο και ομως πλεον,αν δεν ανατρεξεις να το δεις,δε θα μπορεσεις να το θυμηθεις. Ετσι λοιπον και η πιστη,αδυναμη μπροστα στο μεγαλειο της αθλιοτητας του κοσμου ξεχνιεται. Μπροστα στη μεγαλομανια και στην πλεονεξια μερικων να αποκτησουν και αλλα,και αλλα...και αλλα. Να γινουν αλλοι,καποιοι αλλοι,διαφορετικοι τοσο πολυ πλεον που οταν θα αντικρυσουν ξανα το ειδωλλο τους στον καθρεφτη να μη το αναγνωρισουν. Να κρυφτουν πισω απο μασκες γιατι ειχαν ονειρα που δε μπορεσαν να τα πραγματοποιησουν,ονειρα που μεσα τους παντα θα τους στοιχειωνουν. Ονειρα που αν δεν τα ενεκρινε ο κοσμος δεν ησουν ανταξιος του και αυτοματα εμπαινες στο περιθωριο. Ονειρα που δε καθησυχαζονται και δεν εξαγοραζονται με τιποτα περισσοτερο παρα το μεγαλυτερο τιμημα,την εκπληρωση τους. Και η εκπληρωση παντα ειναι ενα ξεβολεμα απο αυτα που εχεις συνηθισει,απο αυτα που εχεις συνηθισει τους αλλους να συνηθιζουν. 

  Θυμαμαι μικρη ειχα ονειρα οπως ολοι. Ελεγα θα γινω αυτο η οχι...αυτο. Και μετα βεβαιη φωναζα,ναι το αποφασισα,θα γινω αυτο. Και τελικα τιποτα απο ολα αυτα που ηθελα δεν εγινα. Και οχι γιατι δε μπορεσα απλα γιατι δεν ειχα πιστη στον εαυτο μου οτι μπορω να γινω. Αυτη η κινητηριος δυναμη ελειπε απο μεσα μου παντα. Θες οι καταστασεις,θες οι συγκυριες,θες οι επιλογες απλα επαψα να πιστευω στον εαυτο μου. Ερμαιο απλα των καταστασεων δεν πιστεψα ποτε οτι μπορω να ανατρεψω τα δεδομενα,εξαλλου ποια ειμαι εγω για να το κανει αυτο; Τι δυναμη εχω και τι θαυμα μπορει να γινει; Και τωρα επιτελους καταλαβαινω το λαθος μου,δεν αλλαζα εγω αλλα περιμενα ολα τα υπολοιπα να αλλαξουν λες και θα υπηρχε ενα μαγικο ραβδι που θα εκανε τα παντα γυρω μου γαληνια ξανα. Θα σταματουσε ο κοσμος και η «υποτιθεμενη» κατακραυγη του. Εβρισκα αμετρητες δικαιολογιες στον εαυτο μου για να μενω στασιμη,να μη προκαλεσω.(ειπαμε,μη πει κατι ο κοσμος.)

  Σχολειο,οικογενεια,φιλιες,ερωτες. Περνουσαν αυτα και περνουσα και εγω χωρις καμια πρωτοβουλια για μια στοιχειωδη αλλαγη που ισως με εβγαζε απο το υποτιθεμενο αδιεξοδο. Ακινητη. Αμιλητη. Περιμενοντας μονο ενα θαυμα. Και το θαυμα αργουσε....και η αλλαγη δεν ερχοταν....και εγω απογοητευομουν περισσοτερο και.....σταματουσα ξανα. Σταματουσα και περιμενα με σταυρωμενα τα χερια να περασει η μπορα χωρις να βραχω καν. Σιγα μη κουνησω απο τη θεση μου και πεσουν πανω δυο-τρεις σταλες. Θα κατσω προστατευμενη και θα περιμενω....θα περιμενω....και περιμενα. Μεχρι που σταματουσαν τα λογια. Δεν αρπαξα τη ζωη στα χερια μου. Και τωρα δεκαπεντε χρονια μετα συνειδητοποιω τι αφησα να μου ξεφυγει επειδη εγω δεν τολμουσα να αλλαξω. Επειδη δεν τολμουσα να ικανοποιησω το αλλο μου "εγω" που μου φωναζε να σηκωθω,να τα διαλυσω ολα και πανω απο ολα να ζησω τη ζωη που επιλεγω εγω και οχι τη ζωη που καποιοι αλλοι επελεξαν για μενα. Οχι μια ζωη με πτυχια,αμαξια,συζυγο,εραστη,μοναξια μονο και μονο για να μη πει κατι ασχημο ο κοσμος αν δεν τα εκπληρωσω ολα αυτα. Οχι μια ζωη δυστυχισμενη. Οχι μια ζωη γεματη ψεματα μονο και μονο για να γλυτωσω την «ποινη».
   Η ζωη ειναι δικη μου και οι επιλογες δικες μου. Καθε επιλογη εχει και μια συνεπεια που δεχομαι πλεον να την υποστω χωρις φοβο. Δεχομαι να κανω λαθη που πραγματικα τα εχω ποθησει και ας πληγωθω. Δεχομαι να εμπιστευτω ανθρωπους γιατι μπορει η απορριψη να ηταν μεγαλη μεσα απο την οικογενεια μου αλλα αυτο δε σημαινει οτι θα καθομαι μια ζωη προστατευμενη μεσα στο καβουκι μου και θα κλαιγομαι αποκομμενη απο ολους με το ενδεχομενο μιας μελλοντικης απορριψης. Δεχομαι στην ζωη μου πλεον ανθρωπους που μπορουν να με οδηγησουν μπροστα και οχι πισω. Και πανω απο ολα,δεχομαι να πεσω εννια φορες και να σηκωθω δεκα. Και ας ξαναπεσω,θα ξανασηκωθω. Και ας ξανακλαψω,θα ξαναγελασω. Ολα οσα φοβηθηκα πραγματικα μη γινω ποτε αποφασιζω να τα αντιμετωπισω γιατι ο φοβος μηπως τους μοιασω ειναι πραγματικα πολυ μεγαλυτερος. Και ο κοσμος φανταζει αστειος μπροστα στα ονειρα μου ξαφνικα,τα λογια του ηχουν πλεον απο πολυ μακρυα και δε μου ενοχλουν τοσο τα αφτια. Ας ασχοληθει και αυτος με τιποτα αλλο,δε βαρεθηκε τοσα χρονια; Ολοι αυτοι που ανηκουν στο συνολο του κοσμου ας βρουν λιγη αληθινη πιστη,σαν αυτη που υπαρχει σε αιθουσες αναμονης χειρουργειων και ας αλλαξουν τον εαυτο τους γιατι απο τις πολλες μασκες τους εχουν πια ξεχασει να υποκρινονται τοσο καλα. Αλλιως μια αιωνια δυστυχια τους περιμενει και οσο και αν ασχολουνται με αλλους για να κρυψουν αυτο που τους ποναει,τοσο εκεινο θα ουρλιαζει να βγει στην επιφανεια. 

  Σε εσενα μιλαω λοιπον εαυτε μου! Συγνωμη που τοσα χρονια παραμελησα τις δικιες σου αναγκες. Συγνωμη που φοβηθηκα και που πιστεψα οτι μπορω να γινω αυτο που νομιζα οτι επρεπε να γινω η που θελησαν αλλοι να με παροτρυνουν να γινω.. Συγνωμη που με επνιξαν οι ανασφαλειες και τα προβληματα και δε σε ακουσα ποτε. Συγνωμη που εχασα την πιστη μου σε ολα αυτα που εσυ ηξερες οτι μπορω να ανταπεξελθω και εγω εθελοτυφλουσα. Συγνωμη που ενω ονειρευομασταν μαζι,οντας καποτε παιδια,εγω σε πουλησα και ετρεξα σε εκεινα που με εκαναν να νιωθω ασφαλης. Συγνωμη που φορεσα τη μασκα μου και κρυφτηκα πολλες φορες για να μη δουν πραγματικα τι ειμαι,για να μη νιωσουν αυτα που νιωθω,για να μη με μαθουν. Νιωθω ηδη πιο δυνατη που μπορω για μια φορα να σταθω στα ποδια μου και να κανω τις επιλογες μου.. και ας ειναι λαθος...και ας στεναχωρησω πολλους. Χρονια παλευα για αυτους,ειναι ωρα λοιπον να παλεψω για μενα. Καιρος ηταν η μεγαλυτερη αδυναμια μου να γινει δυναμη μου. Καιρος να δεκτω εμενα οπως ειμαι και να υπερασπιστω τα ονειρα μου μεχρι τελους. Και ας αποτυχω,θα ξερω οτι προσπαθησα για πρωτη φορα να ζησω και οχι να γινω μια ξεθωριασμενη φωτογραφια χωρις ονειρα που θα στολιζει ενα αχρωμο τοιχο η θα μεινει για παντα κλειδωμενη σε ενα συρταρι μεχρι να την αναζητησει καποιος...καποιος απο τον κοσμο για να προσθεσει ακομα δυο-τρια τελευταια λογια: "ηταν καλο παιδί αλλα ατυχο". Κρατειστε τις κολακειες και τη λυπηση για τους εαυτουληδες σας. Η τυχη και η ζωη μου ειναι στα χερια μου,όχι στα χερια αλλων που το μονο που μπορουν να κανουν ειναι να μου τις λερωσουν. Και οπως ειχα πει και καποτε,"σημασια δεν εχει ποτε γεννιεσαι αλλα ποτε αρχιζεις να ζεις..." Ηρθε η ωρα να το κανουμε πραξη...


Α.