Ο έρωτας δε θέλει τίτλο.

Νύχτα ήταν, θυμάσαι;

«Θέλω το φιλί σου» ψιθύρισες, θυμάσαι;
Και εγώ δεν μίλησα, μόνο σε κοίταξα.
Και εσύ δεν είπες τίποτε άλλο, μόνο όρμησες.
Χωρίς τη διαύγεια της λογικής.
Αυτή δε χωρούσε στη στιγμή.

Σταμάτησες να διεκδικείς ό,τι δεν σου ανήκε και
απαίτησες όσα η σκέψη έκανε εικόνες και συναισθήματα.
Σταμάτησες να προσποιείσαι πως ήταν απλή επιθυμία και
παραδόθηκες στην ανάγκη για επαφή.

Σίγησαν τα ρολόγια και χάθηκε η αίσθηση του χρόνου.
Μόνο οι αισθήσεις μας άνοιξαν διάλογο.
Και είπαν, Θεέ μου, τόσα πολλά.

Οι σάρκες των χειλιών μας συναντήθηκαν με φόρα.
Οι γλώσσες μας μπερδεύτηκαν μεθυσμένες από προσμονή.
Οι αναπνοές μας χάθηκαν στην έξαψη.
Οι ανάσες μας κόπηκαν στη μέση.
Τα στήθη ρίγησαν, τα γόνατα λύγισαν, τα χέρια μπερδεύτηκαν.
Τα σώματα αναζήτησαν την αλήθεια της γύμνια τους.

Ύστερα ήρθε η ένταση, άλλοτε ζωώδης κι άλλοτε τρυφερή.
Ένιωσες τα «σε θέλω» μου που είχαν χαθεί σε σιωπές.
Ένιωσα τα «μείνε λίγο ακόμη» σου που είχαν πνιγεί σε γέλια αμηχανίας.

Νύχτα ήταν, θυμάσαι;
Νύχτα ενοχική, νύχτα δική μας.
«Θέλω το φιλί σου» ψιθύρισες, θυμάσαι;
Φιλί ευλαβικό σε χείλη κολασμένα.
Παράδεισος της γης σε φόντο ζοφερό.

Πάλεψε ο Έρωτας τον Έρεβο.
Το φως με το σκοτάδι.
Η μέρα με τη νύχτα.
Και έμεινε η στιγμή.
Στιγμή στο μαζί, για το φιλί.

«Σε θέλω» ψιθύρισες την ώρα που χάραζε.
«Σε θέλω» απάντησα την ώρα που γύρευα ξανά τα χείλη σου.
Η νύχτα στάθηκε, η μέρα άργησε, ο πόθος δεν έσβησε.

Έμεινε το φιλί.
Μετέωρο στο πριν και το μετά.
Να ζητά όση αμαρτία μπορούσε να πάρει.

Ήταν νύχτα όταν μου πήρες το φιλί.
Ξημέρωσε κι ακόμη το ζητάω…

Ιωάννα Γκανέτσα.

Αργει να ξημερωσει....αυριο.

   Πανε μερες τωρα που νιωθω ολο κατι να με τρωει,κατι να με πνιγει και να θελει να ουρλιαξει. Οχι προς συγκεκριμενη κατευθυνση,χωρις συγκεκριμενο λογο. Προσπαθω να κατανοησω τι ειναι αυτο που να με πνιγει τοσο πολυ αλλα για πρωτη φορα δε βγαζω ουτε εγω η ιδια ακρη. Περιμενω απλα να περασει και αυτο-χωρις να ξερω τι ειναι-οπως ολα τα αλλα. Οι μερες ομως περνανε και "αυτο" δε περναει. Και εχω βαρεθει τα ιδια και τα ιδια χαλια. Αλλο ενα τσιγαρο,αλλο ενα ποτο και ξεφυσαω. Μονιμος κατοικος πανω στο στηθος αυτο το βαρος που δε λεει να φυγει. Δεν ξερω αν ειναι καποιος οιωνος,θελω απλα να φυγει.
   Λαθη πολλα και επαναλαμβανομενα. Ισως να φταιει και η συγκεκριμενη επαφη,ποιος ξερει. Για λεπτα ειμαι καλα. Στο τελος καταληγω χαλια. Κακα χαλια, Αλλα δε μου φτανει η μια φορα και οι τοσες μερες που εχουν περασει. Θελω να πεισω τον εαυτο μου οτι δεν φταιει αυτο. Και καπως ετσι καταληγω παλι στο "αλλη μια φορα.." και εχουν ερθει ηδη τρεις. Επικινδυνο παιχνιδι παιζω και το ξερω. Παιχνιδι που στο τελος η θα το κερδισω η θα με καταστρεψει ολοσχερως. Και δε μπορω να μιλησω και σε κανενα γιατι κανεις δε θα καταλαβει. Οχι,δεν κατηγορω τους αλλους. Εγω απλα νιωθω ανικανη να το εξηγησω. Ουτε στον ιδιο μου τον εαυτο δε μπορω,ποσο μαλλον στους αλλους.
   Πολλοι ρωτανε καθημερινα τι εχω. Αλλοι ψαχνουν μια απαντηση κανοντας ασκοπες και αμετρητες ερωτησεις. Αλλοι καθονται και με κοιτανε και τη νιωθω στο βλεμμα τους την απορια. Αλλοι παλι απλα δε λενε τιποτα και μενουν αμετοχοι. Ισως και να τους προτιμω αυτους τελικα. Καμια απορια,τιποτα να προσθεσουν και τιποτα να αφαιρεσουν απο τα λογια τους μη τυχον και αντιμετωπισουν την ξαφνικη οργη μου. Συνεχιζουν κανονικα τις συζητησεις τους,ψαχνουν και ενα θεμα προς αναλυση και βλεποντας οτι ξεχνιεμαι μενουν ηρεμοι. Και αυτοι και εγω.
   Μερικοι ανθρωποι εχουν την ικανοτητα να σε ηρεμουν. Απο οτιδηποτε και αν σου συμβαινει. Αναρωτιεμαι πως το κανουν και πως μπορουν να βρουν αυτη τη χρυση τομη. Πολλοι θα πουν οτι ειναι αδιαφορια προς το συνανθρωπο και τα εκαστοτε θεματα που ισως τον προβληματιζουν. Εγω απλα θα το ονομασω χαρισμα. Χαρισμα γιατι με ολο αυτο το μπαχαλο που επικρατει μεσα στο μυαλο μου,εκεινοι μπορουν να με κανουν να ξεχνιεμαι. Αυτο μεχρι να επιστρεψω παλι σπιτι,να ανοιξω ενα μπουκαλι κρασι και να βυθιστω στις σκεψεις μου. Καπως ετσι θα με παρει το χαραμα αλλα λυση δε θα εχω βρει.. Γιατι καμια δεν θα ειναι ικανοποιητικη τελικα. Καμια δεν θα παει το μυαλο μου παραπερα και καμια δε θα αντανακλα στις επιθυμιες μου.
  Οι επιθυμιες μου τελικα και η κοντρα που πηγαινω σε αυτες με εχουν οδηγησει σε αυτη την κατασταση. Η αρνηση να δεχτω καποια πραγματα και ο "πολεμος" τριγυρω μου με εχουν φτασει σε αυτο το σημειο. Σημειο που κοιταω τον εαυτο μου στον καθρεπτη και δε τον αναγνωριζω, Σημειο απο το οποιο παλευω τοσες μερες να ξεφυγω. Ανεπιτυχως. Θα ερθει παλι το αυριο και θα κανω με μαθηματικη πλεον ακριβεια το ιδιο "λαθος". Το βραδυ θα αποφασισω οτι παιζω επικινδυνο παιχνιδι και οτι πρεπει απλα να παραδωσω τα οπλα. Το πρωι παλι θα ξημερωσει ενα "ιδιο αυριο".. Μια βδομαδα εχει πια αλλα καποια αλλαγη δεν υπαρχει. Για ενα ηλιθιο λογο πλεον ακομα και οι σκεψεις μου εχουν γινει μια συνηθεια. Και δε θα κρυφτω.τις εχω αγαπησει. Ειναι το μονο σταθερο που υπαρχει αυτη την περιοδο στη ζωη μου να με απασχολει και να ειναι κομματι του εαυτου μου.
   Ειναι ομως καιρος να γινω καλα και αυτο το αυριο που θα ερθει δε θελω να ειναι το ιδιο. Μια αποφαση ειναι ολα και αυτη τη φορα πρεπει να την παρω. Ισως μεχρι το πρωι να αναγκαστω να αντιμετωπισω ολους μου τους φοβους. Ισως μεχρι το πρωι να παρω απαντησεις σε πολλα. Ισως μεχρι το πρωι να εχουν αλλαξει τα παντα μεσα μου,γυρω μου,στις συνηθειες μου. Ισως παλι να ξυπνησω και να ειμαι μια χαρα συνεχιζοντας κανονικα,ξεγελωντας τον εαυτο μου οτι ηταν μια φαση που παει-περασε. "Ξεγελωντας" γραφω και χαμογελαω που αναγνωριζω μια λυση τελικα. Ειναι η μοναδικη ικανοποιητικη και ακινδυνη λυση που θα πρεπει να ακολουθησω. Το ποσο θα κρατησει δε το ξερω και τις συνεπειες που θα χρειαστει καποια στιγμη να αντιμετωπισω ακομα δεν τις εχω κατα νου. Το μονο σιγουρο ειναι οτι οσο προσπαθεις να ξεφυγεις απο κατι,τοσο εκεινο εμφανιζεται μπροστα σου. Και καθε φορα ειναι και χειροτερο. Η θα νικησω η θα νικηθω απο τον αλλο μου εαυτο... Οχι ομως αλλη μια ιδια μερα. Παιζω επικινδυνο παιχνιδι με τον εαυτο μου και φοβαμαι αρκετα για το αποτελεσμα. Ισως να μην εχει ερθει η ωρα για απαντησεις ή ισως εγω να μη μπορω να τις ενστερνιστω πληρως,οχι ακομα τουλαχιστον. Η θα τον ξεγελασω η θα με ξεγελασει.
   Σβηνω γραφω και αντιλαμβανομαι πλεον οτι στις σκεψεις μου δεν υπαρχει καμια συνοχη. Πρωτη φορα διαβασα τα παραπανω που εχω γραψει και συνειδητοποιω οτι παρολο που γραφω το μυαλο μου δεν ειναι συγκεντρωμενο. Και αυτο ειναι κακο. Ειναι κακο να μην εχω τον ελεγχο ουτε σε αυτα που γραφω,ουτε σε αυτα που λεω,ουτε σε αυτα που σκεφτομαι. Το να χανω εγω τον ελεγχο ειναι οτι χειροτερο μπορει να μου συμβει και θυμαμαι λιγες φορες να εχει γινει.. Σημαινει οτι κατι κανω λαθος,οτι επετρεψα σε κατι αλλο να παρει τα ηνια και αυτο ειναι ηττα. Καθαρη ηττα. Τουλαχιστον για τον εαυτο μου.


Για αρχη λοιπον θα βαλω ακομα ενα ποτηρι κρασι,θα γελασω λιγακι που κοντευω να καταντησω αλκοολικη και αφου με λυπηθω,θα στριψω ενα τσιγαρο και θα αφησω τη σκεψη μου τελειως ελευθερη για πρωτη φορα να ψαξει απαντησεις. Αντικειμενικες και οχι υποκειμενικες. Οσο και αν πονεσω,οσα και αν κοστισουν. Μου το χρωσταω. Εξαλλου αργει να ξημερωσει σημερα και εχω απλετο χρονο μπροστα μου...



Α.

Η επιλογη του να μενεις...

  Δε θα μπω στην διαδικασια να σου στειλω μηνυμα γιατι καταλαβαινω οτι δεν εισαι καλα. Θα τα γραψω λοιπον εδω και θα ελπιζω οτι καποια στιγμη θα μπεις να τα διαβασεις,χωρις να νιωθω οτι χαλαω τη σιωπη σου. Χωρις να νιωθω οτι εγινα κουραστικη η πιεστικη. Ξερω πως ειναι να μην εισαι καλα,το εχω περασει και εγω. Και θα το περασω και αλλες φορες ακομα. Γιατι ετσι ειναι η ζωη,μεγαλες δοσεις ευτυχιας και μικρες-αλλα επωδυνες-δοσεις θανατου.
  Πριν γραψω αυτη την αναρτηση ειδα οτι ανεβασες και εσυ. Μπηκα στη διαδικασια να το διαβασω αλλα η αναγνωση μου σταματησε μεχρι εκει που ηξερες οτι θα το διαβαζα και εγω. Οχι οτι δεν αντεχα να το διαβασω η οτι δεν ηθελα να ξερω απλα ηταν κατι καθαρα δικο σου. Ηταν μια καταθεση και δεν ηθελα να στη χαλασω με τον οποιοδηποτε τροπο. Εσυ θα ηθελες να την διαβασεις μεχρι τελους,εγω απλα εκανα πισω. Διαφορετικοι ανθρωποι,διαφορετικοι χαρακτηρες,διαφορετικοι χειρισμοι.
  Ξερω οτι αντιδρας σα να μην εισαι εσυ και υποθετω οτι ξερω και τους λογους. Βασικα για να μη λεμε και μαλακιες,χθες μου παραδεχτηκες οτι βιωνεις μια απωλεια. Την δεχομαι,εν μερει την κατανοω και προσπαθω οσο μπορω στιγμες που δεν εισαι καλα  να μη σου κρατησω την παραμικρη κακια. Εξαλλου δεν υπαρχει και λογος,δεν φταις εσυ και υπο αλλες συνθηκες θα ειχες την καταλληλη συμπεριφορα και τις καταλληλες λεξεις για να συμβουλεψεις και εμενα σε καποιο προβλημα μου. Απλα για καποιο λογο η μερα που θα εισαι καλα εχει αργησει παρα πολυ και με κανεις να πιστευω οτι εχω και εγω μεριδιο ευθυνης. Νιωθω οτι δεν εχω βρει ακομα τη χρυση τομη που θα σε κανει να δεις ενα βημα παραπερα,που σε ολα σου τα προβληματα-μπορει ναι μεν να μη σταματησουν να ειναι προβληματα-θα τα δεις με μια αλλη οπτικη γωνια και θα νιωσεις καλυτερα. Εστω και για λιγο.
  Δε μ αρεσει να σε βλεπω και να σε ακουω ετσι. Αδιαφορω για τον τροπο που μου συμπεριφερεσαι μερικες φορες. Ειλικρινα ομως δε μπορω να σε βλεπω να εισαι ακομα πισω. Εχεις πιασει πατο και το ξερεις και εσυ αλλα γιατι ρε γαμωτο δε προσπαθεις να σωσεις λιγο τον εαυτο σου; Η αλλη πλευρα ειναι ευτυχισμενη,ειναι καλα. Πηρε οτι ηταν να παρει απο σενα και συνεχιζει να ζει. Εσυ απλα εχεις ξεχασει να ζεις,εσυ καθεσαι και πονας. Εσυ δε κανεις ουτε ενα βημα μπροστα για να πιαστεις απο μια σανιδα σωτηριας,για να ανασανεις λιγο. Σου αξιζει και εσενα μετα απο ολα αυτα που εχεις περασει. Γιατι δεν πιστευεις λιγο στον εαυτο σου; Γιατι δε καταλαβαινεις ποσο δυνατη μπορεις να γινεις;
  Πιστεψε με. Εισαι δυνατη. Μπορει να θεωρεις τον εαυτο σου αδυναμο αλλα κανεις λαθος. Ηθελε δυναμη πολλη για να βγαλεις απο τη ζωη σου ενα ατομο που το εχεις αγαπησει και το εχεις ερωτευτει τρελα. Ηθελε δυναμη ακομα και οταν το ειχες στη ζωη σου να αλλαξεις ολο τον κοσμο γυρω σου μονο και μονο για να χωραει μεσα σ'αυτον αλλα και στα ματια του κοσμου, Ηθελε δυναμη να μαθεις τον εαυτο σου,να μαθεις τις αδυναμιες του και να αποβαλλεις σιγα σιγα ο,τι σου φαινοταν "ξενο", ο,τι σου φαινοταν οτι δε χωραει στον κοσμο που ειχες ονειρευτει εσυ. Ακομα δεν εχεις πειστει; Αν δεν αναγνωρισεις εσυ την δυναμη σου δε μπορω ουτε εγω,ουτε κανενας απο τον περιγυρο αλλα ουτε και καποιος ειδικος να σε βοηθησει. Ολα ξεκινανε απο μεσα μας και σε βλεπω οτι θες να αγωνιστεις για να εισαι καλα. Και αυτο μερικες φορες θεωρω οτι ειναι ενα μεγαλο βημα. Η θεληση για αλλαγη,η αναγκη για ζωη. Και οπως ειχα γραψει και παλιοτερα "και ας ξαναπεσω,θα ξανασηκωθω...και ας ξανακλαψω,θα ξαναγελασω...θα πεσω εννια και θα σηκωθω δεκα.."
  Ολα αυτα τα σκαμπανεβασματα που εχεις ειναι φυσιολογικα λοιπον. Δε μπορεις να ανοιγοκλεισεις τα ματια σου και να τα εχεις διορθωσει ολα. Αν ηταν τοσο ευκολο θα σημαινε οτι απλα δεν ηταν αληθινο και μπορεσες ετσι απλα να πας παρακατω. Και ξερω οτι δεν ειναι ευκολο. Και ξερω ποσο πονας. Και ξερω οτι δεν αντεχεις να πονας. Αυτο ομως που δεν εχεις μαθει ακομα εσυ ειναι η εννοια του χρονου. Δωσε χρονο στο χρονο μικρη μου και ας νιωθεις οτι δε πηγαινεις μπροστα. Δωσε χρονο σε ολα αυτα τα κατακαθια που υπαρχουν μεσα σου να γινουν ωραιες αναμνησεις. Γιατι θα γινουν καποια στιγμη με το περασμα του χρονου,οταν θα τα σκεφτεσαι και θα χαμογελας που το εζησες και αυτο. Και μην ευχεσαι το κακο και τη δυστυχια για καποιους γιατι ετσι δε θα μπορεσεις να βρεις ποτε μεσα σου την γαληνη και παντα κατι θα σε κραταει στασιμη και δυστυχισμενη.
  Πριν προλαβω να τελειωσω αυτη την αναρτηση μου εστειλες μηνυμα γεματη αποριες γιατι σημερα ειμαι ετσι. Θα σου πω για ακομα μια φορα οτι για μενα δεν υπαρχει λογος να αλλαξω σταση και συμπεριφορα απεναντι σου. Θα σου πω οτι καταλαβαινω οτι δε μπορω να σε βοηθησω και πολυ και θα παραδεχτω οτι δεν ξερω και τον τροπο πλεον να σε κανω να νιωσεις καλυτερα. Αυτο ομως δε σημαινει οτι θα σε βγαλω απο τη ζωη μου η θα επιλεξω τη φυγη οπως μου ζητησες να κανω χθες. Δεν ειναι λυση αυτη. Δεν κοιταω τον κωλο μου γιατι δεν εχω να παρω κατι απο σενα. Επιλεγω να σε ακουω και να σε νοιαζομαι γιατι εγω ετσι ειμαι. Γιατι δεν αφηνεις ενα ανθρωπο επειδη γινεται επιθετικος και καθρεπτιζει τα προβληματα του επανω σου. Με λιγη κατανοηση ολα φτιαχνουν και ολα ξεπερνιουνται. Και χιλιες φορες να ξεσπας εστω και με αυτον το τροπο παρα να τα κρατας μεσα σου. Καταλαβαινω,μην αγχωνεσαι και μην αναρωτιεσαι. Βιωματα και εμπειριες με οδηγησαν σε αυτο που ειμαι σημερα. Και ξερω πως ειναι να πονας,ξερω πως ειναι να χανεις τον εαυτο σου...
  Επιλεγω λοιπον να μεινω διπλα σου χωρις να περιμενω ανταποδοση στο μελλον. Επιλεγω σε οτιδηποτε και αν χρειαστεις να προσπαθησω,οσο περναει απο το χερι μου,να σε βοηθησω. Επιλεγω πανω απο ολα,στιγμες που η συμπεριφορα σου δεν δικαιολογειται και τοσο,να εχω κατανοηση. Επιλεγω να μην εγκαταλειπω οταν ολοι οι υπολοιποι γυρω σου δεν αντεχουν αυτο που γινεσαι οταν δεν εισαι καλα. Δικες μου επιλογες,δικες μου και οι συνεπεις αν υπαρξουν. Δεν ξερω πως εχεις συνηθισει στη ζωη σου,δεν ξερω αν εχεις μαθει και εχεις αποδεκτει τη φυγη την αλλων αλλα εγω δεν ειμαι σαν τους αλλους. "Αν δεν με αντεχεις στα χειροτερα μου,τοτε σιγουρα δεν σου αξιζω στα καλυτερα μου".. Δεν ξερω αν χαιρεσαι που επιλεγω να ειμαι αυτος ο ανθρωπος αλλα συγνωμη που δε μπορω να γινω καποιος αλλος που ισως να ηθελες και να ειχες περισσοτερο αναγκη. Ας εκτιμηθει τουλαχιστον η προσπαθεια. Μια χαρη μονο: πιστεψε στον εαυτο σου και συνειδητοποιησε τη δυναμη σου. Δεξου την κυκλοθυμια που ειναι φυσιολογικο να υπαρχει και πιστεψε σε ενα καλυτερο αυριο γιατι σου αξιζει. Νιωσε την αλλαγη που ερχεται και χαμογελα επιτελους. Υπαρχουν ανθρωποι γυρω σου που σ'αγαπανε πολυ και που αξιζει να ζεις και να χαμογελας γι αυτους. Δωσε χρονο στο χρονο....


  Για τα χειροτερα λοιπον που διανυουμε αλλα και για τα καλυτερα που θα ερθουν......και ας αργησουν λιγο. Για τα πιωματα και τα μεθυσια. Για τα δυνατα γελια και τις στιγμες απολυτης καφριλας. Για τη δυνατη μουσικη και τις βολτες με το αμαξι. Για την καταθλιψαρα και τα κλαματα. Για τα λαθη και τα σωστα. Για την αλλαγη και την αποδοχη. Για ο,τι νιωθεις οτι εισαι και για ο,τι γινεσαι. Για οσα θελεις και για οσα μπορεις. Για οσα αντεχεις και για οσα ζεις. Για ενα ρισκο και για ενα φοβο. Για το σημερα και το αυριο. Για ολα αυτα υπολογιζε και εμενα μεσα.

Α.