Ξερεις πως θα εγραφα. Σε μερικα με εχεις μαθει καλα. Δεν
ξερω ποτε θα το δεις αλλα η ουσια δεν αλλαζει και πολυ. Δεν με ενδιαφερουν
σημερα και πολλα,σχεδον τιποτα. Ολα ξαφνικα μοιαζουν ανουσια,ανωφελα,ξενα. Ξυπνησα
και η μονη αναγκη που ειχα ηταν να φυγω απο το σπιτι μου,να βγω να δω λιγο
κοσμο. Να σταματησω για λιγο να σκεφτομαι. Ανοιξα την πορτα και σε θυμηθηκα να
με περιμενεις απεξω λιγο πριν βαλεις το δικο σου «τελος». Δε στο κρυβω,δακρυσα. Και
απλα προχωρησα....
Ξερεις καλα να
σταματας τον χρονο. Το μυαλο μου ειναι σταματημενο ακομα στο χθεσινο μονολογο
που εκανες. Φανηκε οτι δεν ηθελες να ακουσεις και πολλα. Με θυμαμαι να κοιταω
την αντανακλαση που εκαναν τα φωτα και τη φωνη σου να χρησιμοποιει λεξεις που
προοικονομουσαν τη φυγη σου. Θυμαμαι τον εαυτο μου να αρνειται να γυρισει να σε
κοιταξει για να μη σε παρακαλεσει να αλλαξεις γνωμη,για να μην εκμηδενισεις για
ακομα μια φορα τον υποτιθεμενο εγωισμο μου. Και ειπες αυτα που ηθελες και με
ενα απλο «γεια σου» απομακρυνθηκες. Και καταλαβα. Και δεχτηκα.
Ποσο καλη αμυνα και
ποσο προετοιμασμενη να ησουν ωστε να μη μου αφησες κανενα περιθωριο να πω και
εγω καποιες τελευταιες κουβεντες; Ποσο απολυτη και χειριστικη μπορεις να γινεις
οταν πονας; Ποσο θαρρος απαιτουσε να με κατηγορεις ευθεως με διαφορους
επιθετικους προσδιορισμους και ποση υποκρισια να εκρυβαν τα δακρυα στα ματια
σου; (Στο ειπα αυτο; Νομιζω ναι..) Ολα αυτα τα γνωριζεις εσυ καλυτερα απο μενα
και ειλικρινα δε θελω να μαθω. Μου φτανει η φυγη σου,μου φτανει που δεν με
αφησες και να μιλησω και αρκεστηκες μονο στα δικα σου δικια. Εξαλλου ηθελες ενα
πολιτισμενο αντιο.
Δε θυμαμαι τον εαυτο
μου να γυριζει να σε κοιταει καθως εφευγες,ουτε να θελει να αλλαξεις αποφασεις.
Ηξερα οτι καποια στιγμη θα γινοταν αυτο,ηξερα οτι θα αναγκαζοσουν να κοιταξεις
τον εαυτο σου και να μαθεις να τον αγαπας. Και σε παραδεχτηκα. Και μπραβο σου.
Εμεινα ομως πισω να θυμαμαι τα τελευταια λογια σου και την τελευταια βραδυα
πριν απο αυτα. Βραδυα που οπως υποστηριξες δεν θυμασαι καν εξαιτιας του αλκοολ
και ας εχουν μεινει στο λαιμο μου σημαδια που δε με βοηθουν να την ξεχασω. Μεσα
σε μια μερα ξεχασες ολα οσα με αφορουσαν σαν ανθρωπο και πηρες αποφασεις που ικανοποιουσαν εσενα και μονο
εσενα. Λες και εμενα δε μου επεφτε πουθενα λογος σε ολο αυτο. Αλλα τι να λεμε
τωρα,παντα αποφασιζες και εκτελουσες. Ψυχρα-απολυτα. Καμια δευτερη σκεψη.
Γυρισα στο σπιτι
μου και επεσα στο κρεβατι και σκεφτομουν γιατι να φτασουμε μεχρι εδω. Γιατι να
ειμαστε ετσι φτιαγμενες και οι δυο. Εβλεπα εφιαλτες με εσενα,σα να τα ξαναζουσα
ολα απο την αρχη. Και ελπιζω το σημερινο βραδυ μου-ποσο μαλλον και τα
επομενα-να ειναι καλυτερο. Δε με ενοχλει τοσο που εφυγες γιατι ξερω οτι πηρες
αποφασεις που θα σε κανουν καλυτερο ανθρωπο. Αν και πιστεψε με,το προβλημα δεν ξεκιναει απο μενα. Με πονεσε ομως που σε εβλεπα να πιστευεις ολα
αυτα τα λογια που μου ελεγες περι ηθικους φραγμους και περι σεβασμου. Που κολλουσαν τα τσιγαρα και οι βολτες με το αμαξι; Γιατι το να σε αγκαλιαζω η να σου λεω οτι σ'αγαπαω ηταν τοσο κατακριτεο και γιατι νομιζες οτι ολα αυτα αποσκοπουσαν καπου αλλου; Γιατι κριθηκα ακομα και στην λεπτομερεια; Ακομα και
τωρα σκεφτομαι πως ειναι δυνατον να θεωρεις οτι ειμαι ο χειροτερος ανθρωπος του
κοσμου αλλα συνειδητοποιω οτι δε χρειαζεται να σε πεισω για κατι,ουτε να σου
αποδειξω ποια ειμαι. Εχεις τη γνωμη σου,οποια κι αν ειναι αυτη και ειναι σεβαστη. Μια απορια
ομως,γιατι τοσα δακρυα ρε; Γιατι επρεπε να φτασουμε στην αλλη ακρη της πολης για
να μου τα πεις ολα αυτα; Ας το εκανες απο ενα μηνυμα,το ιδιο κακο θα γινοταν.
Τον ιδιο πονο θα ενιωθα. Γιατι φαινοσουν να πονας τοσο και ποσο ισχυρο τελικα
ειναι το γαμημενο το «πρεπει» σου;
Δεν φανταζομουν
ποτε οτι εισαι τοσο δειλη ωστε να το βαλεις στα ποδια. Σε περιμενα να κατσεις να παλεψεις,να
βριζομασταν,να τσακωνομασταν αλλα στο τελος να εμενες. Αλλα δεν ειμαι καποια
αλλη που θα ηθελες να ειμαι για να προσπαθησεις,για να βρεις ακομα και
ψευτικους λογους απλα για να μεινεις. Θα θεωρησω οτι απλα εψαχνες μια αφορμη
που τελικα σου δοθηκε. Απο λαθος δικο μου,επειδη δε «τραβηχτηκα». Και ειναι λαθος και το παραδεχομαι ακομα και τωρα. Το μεγαλυτερο μαλλον λαθος μου ειναι οτι πιστευω οτι οι
ανθρωποι σκεφτονται οπως εγω συνεπως αντιδρουν οπως εγω. Παντα εχω δευτερες
σκεψεις και ποτε δε μιλαω εν βρασμω γιατι ξερω οτι τα λογια μου θα πονεσουν. Ετσι μπορω να δικαιολογησω τα αδικαιολογητα ακομα και οταν δε πρεπει.
Σου ειπα οτι το 2016
δε θα φοβαμαι να «τσαλακωθω» αλλα οχι με την εννοια που εσυ το καταλαβες. Και
φανηκε να το καταλαβες λαθος απο αυτα που μου ελεγες χθες. Σου ειπα οτι δε θα
φοβαμαι να καταρριψω αμυνες,να δειξω συναισθηματα,να συνθλιψω τον εγωισμο μου. Οτι
βαρεθηκα να ειμαι η εγωιστρια μου ημουν τοσο χρονια. Ηθελα να σε παρακαλεσω,να
σου πω να μη χαθεις απο τη ζωη μου αλλα σε εβλεπα τοσο απολυτη,τοσο σιγουρη οτι
σου βγαζω την χειροτερη εκδοχη του εαυτου σου. Προτιμησα λοιπον να σε ελευθερωσω
απο την παρουσια μου,προτιμησα να σου πω να φυγεις γιατι αλλωστε φαινοσουν να
το εχεις τοσο αναγκη. Δεν σκεφτηκα εμενα,δεν ηθελα να ικανοποιησω το δικο μου «εγω».
Και εφυγες.
Δε θα σου πω να
προσεχεις και ολα αυτα τα δακρυβρεχτα που λεμε συνηθως ολοι. Θα σου πω οτι θα
σε σκεφτομαι και θα σε θυμαμαι παντα γιατι ησουν απο τα μεγαλυτερα μαθηματα της
ζωης μου. Θα σου πω οτι μοιαζεις με αερικο,παντα θα εισαι κατι απιαστο
και αυτη ειναι η μεγαλυτερη γοητεια σου. Θα σου πω (για ακομα μια φορα) οτι πρεπει να μαθεις να ζεις
με τους δαιμονες σου γιατι οσο αποφευγεις κατι τοσο θα εμφανιζεται μπροστα σου
και θα σου πω να αγαπησεις τους εφιαλτες σου. Για καποιο λογο σε οδηγησαν μεχρι
εδω. Θα σου θυμισω πως κανεις δεν ειναι τελειος και ολοι κανουμε λαθη και θα σε
παρακαλεσω να μη κρινεις σκληρα καταστασεις που και εσυ εχεις βιωσει. Θα σου
θυμισω οτι δεν χρειαζεται να καθρεπτιζεις λαθη δικα σου στους αλλους και να τους
λιθοβολεις με λογια. Θα ζητησω συγνωμη που σου κατεστρεψα τη ζωη και που δε
μπορεσα να γινω αυτο που ηθελες για να μπορεσεις να μεινεις. Συγνωμη που
βοηθησα και εγω με τον τροπο μου να φτασουν μεχρι εδω τα πραγματα. Συγνωμη που
ημουν τοσο δειλη και δεν μπορουσα να κατανοησω την σοβαροτητα της καταστασης
φοβουμενη την φυγη σου. Σε ευχαριστω που φανηκες εσυ η δυνατη και εβαλες το τελος που εγω αδυνατουσα να βαλω.
Διαβαζοντας τα
παραπανω καταλαβαινω οτι μοιαζει περισσοτερο με ερωτικο παρα με φιλικο
αποχαιρετισμο. Κατα καποιο τροπο ησουν και τα δυο απλα γινεται λιγο ετεροχρονισμενα,το ενα τουλαχιστον. Ελπιζω που και που να περναω
απο το μυαλο σου και ευχομαι να ειναι μονο οι καλες στιγμες,οι κακες ας γινουν
μελλοντικα μαθηματα. Σε αποδεχτηκα στο εκατο τοις εκατο σου και γι’αυτο να μην
αμφιβαλλεις ποτε. Δε θα σε αλλαζα με κανεναν αλλο στον κοσμο και παλεψα με πολλα για να σε εχω στη ζωη μου μεχρι χθες. Ολοι για κατι
παλευουμε,αλλοι λιγοτερο και αλλοι περισσοτερο. Να κυνηγας παντα το λευκο της
ζωης σου και ασε τα γκριζα,δε σου ταιριαζουν. Μη στεναχωριεσαι για τιποτα και πιστεψε με θα σε αφησω ησυχη και δε θα σε ξαναενοχλησω ωστε να κανεις τη ζωη που επελεξες χωρις να νιωθεις οτι κατι σε κραταει ακομα πισω. (αλλωστε σου μιλησα καποτε για το πεισμα μου σε αυτες τις καταστασεις χωρις να μπαινω σε διαδικασια να κανω μικροτητες..) Ειμαι σιγουρη οτι ξερεις τον τροπο να εισαι ευτυχισμενη. Θα μου λειψεις ρε,ηδη μου λειπεις..
ΥΓ. Σ’αγαπουσα και σημερα... θα σ’αγαπαω και αυριο...
Α.
